Waarom toch? Christophe Terlinden in Mac’s in Hornu.

Christophe Terlinden maakt een fijne, ontwapenende en speelse expo in Hornu. ***

Mac’s in Hornu maakt altijd wel uiterst verzorgde en geraffineerde tentoonstellingen die niet opvallen door veel lawaai of gedruis maar de kunst in alle rust overlaten aan Hornu die zich bevindt in een vreemde en verafgelegen plaats die nog altijd ademt naar de bikkelharde industriële tijd en sociale strijd van toen.

Naast de andere en als op muziek kabbelende groepsexpo “”Je suis seul, avec Vous” wordt nu in Hornu ook de aandacht weggekaapt door een kleine maar bijzondere tentoonstelling van Christophe Terlinden (1969) die in 2003 niet zonder slag of stoot laureaat werd van de belangrijke Prijs Jonge Belgische Schilderkunst.

Marcel

Een video overheerst de presentatie en toont Marcel, het zoontje van de kunstenaar die aan een tafel tot vervelens toe de opmerking “Mais Pourquoi” herhaalt en neuriet, begeleid van een ontwapende en veelzeggende mimiek… gaande van irritatie tot onverschilligheid.

Het is de leeftijd waarop een kind naar school moet, zijn “kleine” wereld plots orde wordt opgedrongen en alles in vraag wordt gesteld. Het is een prachtige video die eens in de context van een tentoonstelling meteen ook op de vele vragen alludeert die inherent blijven hangen en haperen bij de kunstliefhebber die probeert om het hedendaagse kunstwerk te begrijpen dat veelal roet gooit in het veilige denken. De video wordt afgespeeld in een “loop” en aast op de oneindig weerkerende flux van vragen die het leven en samen-leven nu éénmaal oproept.

Dit werk is als een “tableau”, een haast filosofische spiegel over de zin van één en ander. De rest van het verhaal is besteed aan de toeschouwer die in deze beelden zeker genoeg aanknopingspunten zal vinden om de videobeelden betekenis te verlenen.

Slippers

Op de vloer ligt een paar in brons afgegoten goedkope strandslippers waarvan alleen de zool in brons werd afgegoten en de banale rozige plastieken y-draagvorm werd behouden. Het is een bizar werk waarin de vraag zich opdringt naar het “waarom” van het niet helemaal afgieten van de slippers. Eén van de meest banale schoeisels wordt hier plots een sculptuur in de vorm van een semi bronzen afgietsel dat meteen qua materiaal verwijst naar de “hoge” kunsten…

Automaat

In een hoek staat een kauwgom-bak waar de bezoeker voor amper 1 euro een tekening kan draaien zoals dat ook ’tintelend’ gebeurt door kinderen op zoek naar een verrassing, een springbal of een maxi-kauwgom. Christophe Terlinden haalt hier de speculatieve ruilwaarde van een authentiek kunstwerk onderuit en houdt de “ruil” volledig in eigen handen.

De tekening zit verfrommeld in een plastieken eitje en kost amper de prijs van een snoepje uit een gelijkaardige automaat. De bezoeker draait hier een kunstwerkje uit een bak dat hij/zij niet op voorhand kan kiezen… De kunst wordt hier hoogstens op gelijke voet gezet met de materiële waarde ervan – 1 euro ! Deze “bijna gratis” tekeningen van een meer dan genereuze kunstenaar verwijzen meteen ook naar de monumentale tekeningen tegen de muur van de expo-ruimte.

Die tekeningen alluderen op de verschillende symbolische betekenissen van de wijze waarop de vingers de hoogte (kunnen) ingaan … De vingertekeningen zijn “opgeheven” vingerwijzingen naar afkeurende en bevestigende “tekens” die al naargelang het land en de cultuur een compleet andere betekenis kunnen oproepen.

Hand

Het motief van hand en vingers verwijst dan weer naar de immense ingreep op het grote grasveld. Buiten op dat enorme grasperk met centraal een standbeeld van Henri De Gorge, dé “patron” van Hornu waarvan de linker hand ontbreekt, liet Christophe Terlinden een enorme “grasmaaier-tekening” uitvoeren in de vorm van de ontbrekende hand. De “ge-grasmaaide” hand functioneert hier als een plateau en/of als een sokkel voor het heroïsche en strenge beeld van de “mijn-patron” dat de hele site lijkt te over-heersen en de onaanraakbare machtsverhoudingen tijdens het zware industriële tijdperk in de verf zette… Deze interventie doet natuurlijk ook denken aan de ingrepen die kunstenaars realiseerden in de jaren zestig en zeventig onder de kunstrubriek “land art”. Christophe Terlinden neemt wel de strategie van de “uitgestrektheid” over van de land art maar weet zijn ingreep te linken aan de beladen betekenis van de site.

Christophe Terlinden maakte met precisie een bescheiden expo die tegelijk exact in dialoog treedt met het industriële verleden van de Hornu-site als met de positie van de kunstliefhebber die nerveus van site naar site trekt op zoek naar schoonheid en waarheid.

Christophe Terlinden maakt low art die indruist tegen de spectaculaire smaak waarmee de meest gegoeden op deze aarde zich maar al te graag omringen.

Nog tot 2 oktober in Mac’s in Hornu

www.mac-s.be

Luk Lambrecht