Karin Temmerman (SP.A)

Waarom sturen we kinderen naar oorlogsgebied?

Karin Temmerman (SP.A) Kamerlid SP.A

We kunnen in ons land niet alle vluchtelingen opvangen, beseft Karin Temmerman (SP.A). Maar ze vraagt zich ook af of het geen tijd wordt om opnieuw wat meer menselijkheid aan de dag te leggen.

In Brussel voeren zo’n 250 Afghanen actie. Onder hen vooral gezinnen met kinderen. Hun asielaanvraag is afgekeurd, maar ze willen niet terug naar een land in oorlog. De regels gelden natuurlijk voor iedereen. Dura lex, sed lex. De wet is hard, maar het is de wet. Maar vandaag zorgen die regels er wel voor dat we kinderen terugsturen naar oorlogsgebied. Dat we jongeren tijdens een opleiding voor een knelpuntberoep opeens terugsturen naar een land dat ze niet kennen en waarvan ze de taal niet spreken. Als dat het gevolg is van de strikte toepassing van onze regels, dan moeten we daar toch eens een ernstig debat beginnen over voeren.

De actie van de Afghanen is ook niet het eerste geval waar ik de voorbije maanden mijn wenkbrauwen heb bij gefronst. Eerder werd Parweiz Sangari uitgewezen naar Afghanistan en kreeg Scott Manyo op het nippertje een studentenvisum. En ook de scholenkoepels kwamen in actie omdat ze steeds meer geconfronteerd worden met jongeren die hier al jaren verbleven, perfect geïntegreerd zijn en goed opgeleid, maar toch uitgewezen worden.

Bovenop deze gevallen die persaandacht kregen, word ik zeer regelmatig geconfronteerd met even schrijnende verhalen die de krant niet halen. Ik ben altijd zeer terughoudend om te reageren op individuele dossiers, maar ik zie wel een rode draad die me ernstige zorgen baart. Telkens gaat het om kinderen en jongeren.

Telkens zijn die kinderen al heel lang in België, meestal meer dan vijf jaar en soms zelfs langer dan tien jaar. Telkens zijn ze perfect geïntegreerd: ze hebben hier onderwijs en een opleiding gevolgd, ze spreken perfect Nederlands, ze zijn lid van jeugdbewegingen, ze zijn klaar voor een job,… En telkens moeten ze naar een land dat ze niet kennen en waarvan ze de taal niet spreken, een land waar ze vaak slechts een paar jaar hebben gewoond en soms zelfs helemaal niet. We sturen jonge meisjes terug naar een land als Afghanistan waar ze amper onderwijs zullen krijgen. Dat is niet alleen een verlies voor die jongeren, maar ook voor ons land, dat heeft geinvesteerd in hun toekomst en hun talenten en inzet goed kan gebruiken.

Ik weet heel goed: we kunnen in ons land niet alle vluchtelingen opvangen. En ik besef ook dat we niet alle kinderen van de hele wereld kunnen helpen. Helaas. Heel terecht heeft deze regering na de asielcrisis van 2007-2011 de regels strikter toegepast met een daling van de asielaanvragen tot gevolg en een stijging van het aantal terugkeerders.

Maar bij bovenstaande voorbeelden denk ik toch steeds vaker: is de slinger nu niet te ver doorgeslagen? Wordt het geen tijd om opnieuw wat meer menselijkheid aan de dag te leggen?

Menselijkheid om de procedures zo kort mogelijk te maken en zo snel mogelijk duidelijkheid te scheppen. Menselijkheid om het belang van het kind écht voorop te stellen. Menselijkheid om geen kinderen naar oorlogsgebied terug te sturen. Vandaag stel ik vast dat juridische en administratieve beslissingen al te vaak tot menselijke drama’s leiden. Mijn indruk is dat bij de minste twijfel tot een uitwijzing wordt overgegaan. Vaak zijn daar goede redenen voor, maar ondertussen ken ik ook al te veel voorbeelden van uitwijzigingen die ik echt niet meer uitgelegd krijg.

Hoog tijd dus om daarover in het parlement het debat te openen. Ik zal daarom de voorzitter van de kamercommissie Binnenland aansporen om dit op de agenda te plaatsen.

Karin Temmerman is SP.A-fractieleider in de Kamer

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content