Guido Lauwaert

Waarom het vormen van de regeringen slechts schijn is

Guido Lauwaert Opiniemaker

De laatste weken in de politiek nog nooit zoveel schouderklopjes gezien, vijanden bestaan niet meer, alleen nog vrienden. Ten bate van wie wordt waar geparkeerd. Een ministerpost? Een stoel in het bestuur van een intercommunale?

Tot 25 mei, de dag van de verkiezingen, hadden alle partijen woorden te kort om hun programma voor te stellen. Ver kwamen de stamhoofden er niet mee, want ze bleven steken in clichés. Bij eerdere verkiezingen waren ze al te horen, telkens in het oude pak met een snit naar de mode van de dag. Een enkele keer anders geschminkt. Het meest opvallende is echter dat bij elke verkiezing de programma’s tegen elkaar aan schurken. Er is nauwelijks ruimte in het midden om ze allemaal een plaats te geven. Elke partij heeft zijn favoriete onderdeel, zoals elk kind zijn meest geliefd stuk speelgoed heeft. Toch heeft het slechts bij naam een faam. Steeds op dezelfde spijker slaan, irriteert vrij snel de burger, en vooral het journaille.

Afwisseling is daarom een belangrijk element in het politieke spel. Om dat te bereiken werd zelfs Frank Vandenbroucke uit zijn Leuvense stal gehaald om de aandacht af te leiden met een Pensioenplan. Wat nog voor het gelezen is, al de kogel gekregen heeft van alle sociale instanties, inclusief de vakbonden. Een schitterend afleidingsmanoeuvre dat nog even zal aanslepen. Het pensioenplan zal na de kogel gecremeerd worden, als de sterren daar goed voor staan. Anders gezegd maar hetzelfde bedoeld: dezelfde lijdensweg afleggen en schedelplaats bereiken als het Copernicusplan uit 1999 van Luc Van den Bossche. Maar dit ter zijde.

Waren de politici blij dat de verkiezingen achter de rug waren. Nu konden ze zich concentreren op het echte werk: het vormen van de regeringen. Voor die vorming is het programma eerder een last dan een lust. Is het u ook al opgevallen dat sinds 26 mei geen enkele politicus meer praat over het programma van zijn partij. Terloops wordt een onderdeel van onder de mat gehaald, maar goed bekeken is het niet om het op de onderhandelingstafel te leggen. Het programma, of brokje ervan, is slechts bruikbaar waar het in essentie om draait: Wie regeert met wie?

Maar zelfs die essentie is maar schijn. Waterloo is bekend om zijn slagveld, maar dat slagveld heeft maar waarde om zijn aanvoerders, dat wordt wel eens vergeten: Napoleon Bonaparte en de hertog van Wellington. Op het Vlaams Belang na is geen enkele partijleider en zijn stamhoofden vies van eender welke andere partijleider en zijn stamhoofden. Dat geldt niet enkel voor Vlaanderen of Wallonië, maar ook voor België. Werd er vóór 25 mei een partij in de negende kring van Dante’s hel gezet, bij Lucifer, sinds de Verkiezingshoogdag werd geen enkele partij meer met pek en veren besmeerd. Au contraire… in de watten gelegd en overladen met lofzangen, want heeft elke partij, elke voorzitter en zijn secondanten, nader bekeken, beste kijker, luisteraar en lezer niet zijn goede kanten?

De laatste weken nog nooit zoveel schouderklopjes gezien, vijanden bestaan niet meer, alleen nog vrienden. Ten bate van wie wordt waar geparkeerd. Een ministerpost? Een stoel in het bestuur van een intercommunale? Er worden zelfs dagen en halve nachten gepokerd om de plaats waar het blok der verkozenen van de partijen in de tempels zullen plaatsnemen. Daarvoor worden tradities en het totale gewicht van het aantal verkozenen ingezet.

Simpelweg gezegd. Wat er tot nu gebeurd is, is niet meer dan een Monopolyspel met de Wetstraat als duurste straat. Maar het spelen is maar bijzaak. Hoofdzaak is de Stoelendans. Voor wie is er een stoel met armleuningen en wie moet tevreden zijn met een kruk. Dat er daarover stevige taal gesproken wordt, mag u zeker zijn. En omdat die nogal stevig is, wordt er niet aan programma’s gedacht. Als de dans afgelopen is, zullen die slechts met een stalen gezicht ter sprake komen. Als een of andere kluns (m/v) zijn stoel of kruk in gevaar komt, en hij/zij wat gaat jennen om die te behouden. Of als er een ramp gebeurt en de pers wijst op een programmapunt dat net zulke gebeurtenis onmogelijk zou maken. Maar het antwoord is al klaar. Die is al zo vaak gebruikt. ‘We hebben net een dossier ingediend dat dit probleem aanpakt.’

En de verantwoordelijke politicus of politici zullen blijven zitten op hun duur betaalde (bij wijze van spreken) stoel of kruk. Een nieuw monopolyspel en de volgende stoelendans is nog ver weg. Even ver als een afgestoft programma.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content