Heel wat mannen lijken in aanmerking te komen voor een federale ministerpost, maar naar vrouwelijke kandidaten blijft het zoeken. De nieuwe federale regering zou amper 4 vrouwen op 13 of 15 ministers tellen, zo schrijft Het Laatste Nieuws.
Momenteel zijn de federale onderhandelaars volop op zoek naar een akkoord voor een zogenaamde Zweedse coalitie (N-VA, Open VLD, CD&V en MR). Hoewel de regeringspartijen officieel nog niet bezig zijn met de verdeling van de ministerposten, circuleren er uiteraard wel al heel wat namen van mogelijke toekomstige ministers. En dat zijn bijna allemaal mannen.
Voor N-VA lijkt Jan Jambon een certitude. Ook de namen van Theo Francken, Johan Van Overtveldt en Steven Vandeput klinken in de wandelgangen. De concurrentie onder de mogelijke vrouwelijke N-VA-ministers is heel wat minder groot. Wanneer binnen de partij gevraagd wordt naar vrouwelijke kandidaten luidt de naam van de Oost-Vlaamse Sarah Smeyers (specialist asiel en migratie, een post die N-VA wil binnenhalen) en af en toe van de Antwerpse Zuhal Demir, aldus Het Laatste Nieuws. Die laatste maakt echter minder kans omdat met Jan Jambon de provincie Antwerpen al vertegenwoordigd is.
Blanke mannen van middelbare leeftijd
Bij CD&V komen alleen maar mannen in aanmerking voor een ministerpost. Daar circuleren de namen van Kris Peeters, Koen Geens en Pieter De Crem; en Hendrik Bogaert en Servais Verherstraeten als staatssecretaris. Aan een terugkeer van Marianne Thyssen, die haar hart aan de Europese politiek verloren heeft, wordt getwijfeld omdat zij al meermaals bedankte voor een dergelijke aanbieding.
De enige Vlaamse vrouwelijke ministerkandidaat die zeker lijkt van haar post is de populaire Maggie De Block, dé verrassing in Di Rupo I. Aan Franstalige kant zijn dat Marie-Christine Marghem en Christine Defraigne, allebei van MR.
‘Enkel blanke mannen van middelbare leeftijd in het ministerkorps is niet goed voor het imago van een rechtse regering die harde maatregelen zal moeten nemen’, vertelt een insider aan de krant. ‘Een paar jonge vrouwen kunnen het de linkse oppositie bemoeilijken om hard op het beleid te schieten.’ (TE)
