Louis Ide (N-VA)

‘Vluchtelingencrisis: ‘Nu zit elke natie in het Europees keurslijf, waardoor er fundamenteel niets gebeurt”

Louis Ide (N-VA) Algemeen Secretaris van N-VA en arts.

‘Mensen begrijpen niet dat als Europa de binnengrenzen openstelt in naam van de vrijheid, men de veiligheid niet garandeert aan de buitengrenzen’, schrijft Louis Ide (N-VA). Hij roept de Europese Unie op om nu keuzes te maken. ‘De gewone man is bang dat onder de vele oprechte asielzoekers er zich ook heel wat criminelen, jihadisten, mensenhandelaars bevinden.’

Het was 1999 toen ik voor het eerst in mijn leven bewust met een vluchtelingenstroom werd geconfronteerd. In Zuid-Soedan heerste er al jaren oorlog tussen noord en zuid omwille van olie (ik vat het lapidair samen), er waren zware etnische conflicten tussen Dinka en Nuer, en er was hongersnood.

Toen we met een team van Artsen Zonder Grenzen (AZG) neerstreken in Akobo, Zuid-Soedan, was het ziekenhuis leeg. Mensen waren vertrokken of gestorven. De overblijvers verzamelden zich rond het tentenkamp, dat we inderhaast hadden opgetrokken. AZG besliste toen voedsel te bedelen aan kinderen beneden de 5 jaar. Omdat hongersnood bij kinderen een exponentieel grotere invloed heeft op hun ontwikkeling. De rest was voor het World Food Programme, dat pas veel later voedsel zou droppen.

Vluchtelingencrisis: ‘Nu zit elke natie in het Europees keurslijf, waardoor er fundamenteel niets gebeurt’

We startten “weight for hight“. Dat betekent dat je eerst met een bandje de armomtrek meet van de bovenarm van elk kindje. Was het kind niet genoeg ondervoed (code groen -geel) dan kreeg het niets. Was het daarentegen mager genoeg (code oranje – rood), dan werd het gewogen en gemeten. Indien het in een slechte toestand verkeerde, kreeg het een voedselpakket mee. Bevond het kind zich in een abominabele toestand dan werd het gehospitaliseerd.

Sommige moeders hadden vijf, zes of meer kinderen. Sommige moeders hielden de helft van hun kinderen bewust ondervoed om zo de garantie te hebben op drie voedselpakketten voor drie van haar kinderen. Dat was Zuid-Soedan, 1999. Er was geen tijd om daar lang bij stil te blijven staan. Er werd zo methodisch mogelijk, zo efficiënt mogelijk gewerkt om zoveel mogelijk kinderen een kans te bieden, beseffende dat dit voor sommigen te laat was. Misschien is het slechts ‘Kurieren am Symptom’ maar het is wat een mens doet in een overdonderende crisissituatie. Pas als de ergste nood gelenigd is, wordt het tijd meer fundamenteel na te denken en te handelen.

Streng maar rechtvaardig

Vriend en vijand moet erkennen dat staatsecretaris Theo Francken (samen met zijn kabinet en administratie) op een ongelooflijke humane en zo efficiënt mogelijke manier de stroom van asielzoekers tracht te helpen. Deze mensen vluchten voor de chemische wapens die Islamitische Staat gebruikt tegen de burgerbevolking (The New York Times, 24/8/2015). Francken behandelt deze ramp op een professionele manier, net zoals AZG-ers dat doen in conflictgebieden. Streng maar rechtvaardig.

Maar net zoals die AZG’ers die de eerste nood lenigen, moeten we daarna fundamenteel nadenken over hoe we hiermee omgaan en moeten we een aantal instanties op hun verantwoordelijkheid durven wijzen.

De Europese Unie bestaat bij gratie van de subsidiariteit. Om het eenvoudig te hertalen: de Europese Unie staat of valt bij het draagvlak dat het heeft (of niet heeft) bij haar bevolking. Dit toont de asielcrisis vandaag in overvloed aan. Mensen begrijpen namelijk niet dat zopas miljarden euro’s steun werden gelenigd aan de Grieken, maar ze geen enkele inspanning leveren om ter plaatse mensen in humanitaire goede omstandigheden op te vangen.

‘Of de hooghartige Europese Commissie doet wat ze moet doen: spreiding, buitengrenzen controleren, hot spots organiseren. Of ze laat de naties de vrijheid hun eigen beleid te voeren.’

Meer nog, Syriza holt de Dublin-wetgeving uit, zodat terugsturen van asielzoekers naar het land waar de aanvraag zou moeten gebeuren, niet mogelijk is. Mensen begrijpen niet dat bepaalde Oost-Europese landen royale landbouwsubsidies van de Europese Unie ontvangen maar elke asielzoeker weigeren. Mensen begrijpen niet dat als de Europese Unie de binnengrenzen openstelt in naam van de vrijheid, men de veiligheid niet garandeert aan de buitengrenzen. Want inderdaad, de gewone man heeft schrik dat bij de vele oprechte asielzoekers er zich ook heel wat criminelen, jihadisten, mensenhandelaars etc. bevinden.

Met andere woorden, wil de Europese Unie nog enige geloofwaardigheid behouden dan moet het nu keuzes maken: of de hooghartige Europese Commissie doet wat ze moet doen: spreiding, buitengrenzen controleren, hot spots organiseren. Of ze laat de naties de vrijheid hun eigen beleid te voeren.

Want momenteel zit elke natie in het Europees keurslijf, waardoor er fundamenteel niets gebeurt.

Partner Content