Ludo Dosogne

Theater: Le Condamné à mort, Jeanne Moreau en Etienne Daho

Ludo Dosogne Ludo Dosogne volgt voor Knack de 65e editie van het Festival van Avignon.

Jeanne Moreau omarmt Jean Genet met woorden.

Voor Jeanne Moreau (83) loopt het in Avignon altijd storm. Haar optreden met de Franse popzanger Etienne Daho was in een mum van tijd uitverkocht. Hoewel hun half gezongen en half gereciteerde versie van Jean Genets ‘Le Condamné à mort’ ( * * ) weinig om het lijf heeft kreeg ze toch een overdonderend applaus.

Maar dat is meer uit bewondering voor haar hele carrière en voor haar uitstraling dan voor de kwaliteit van de voorstelling. Met het festival werd – gespreid over enkele decennia – een hechte band opgebouwd. Jean Vilar engageerde haar reeds voor de eerste editie in 1947. Maar toen moest de grote internationale doorbraak als bekoorlijke actrice in de legendarische film ‘Jules et Jim’ van François Truffaut nog komen.

Met dank aan Sartre

Het publiek reageert al opgewonden zodra ze in een kraaknet wit mantelpakje met bijhorend sjaaltje in het Palais des Papes de microfoon vastgrijpt. Haar warme stem met een kleine gruis erin herken je meteen. Bij wijze van inleiding schetst ze het leven van Jean Genet. Ze maakt gretig gebruik van de biografie, die Sartre aan hem wijdde. De existentialistische filosoof heeft de ‘poète maudit’ zelfs heilig verklaard.Toen Jeanne Moreau met Saint Genet in de jaren vijftig optrok voelde ze dat ze ook als lokaas diende voor de elegante jongens, die hij wilde versieren.

Het lofdicht op de ter dood veroordeelde moordenaar ontstond in de gevangenis van Fresnes, waar de auteur een straf uitzat omdat hij verschillende malen boeken had gestolen. Het is geschreven in welluidende alexandrijnen. De amoureuze hymne van Genet is gericht aan Maurice Pilorge, een dandy, die met een scheermes zijn vriendje Nestor Escudero had omgebracht. Daarvoor zou hij worden onthoofd. Hij kende de man al van in het verbeteringsgesticht.

Te beheerst

Drie gitaren, een cello en een drumstel ondersteunen ‘Le condamné à mort’. De muziekpartituur kent geen hoogtes of laagtes. De trage, repetitieve aanpak van componiste Hélène Martin respecteert Genets extatische woordenvloed. Is deze moordenaar geen verre nazaat van Apollo? Of heeft hij zijn genen van Afrodite geërfd? De auteur is volledig in de ban van de lichamelijke schoonheid. Zijn blik dwaalt af naar de gevoeligste plekjes.

Etienne Daho zingt beheerst – wat we niet gewend zijn van een rockcat, die doorgaans alles uit de kast haalt, wat hij ter beschikking heeft. Jeanne Moreau interfereert slechts mondjesmaat. Zij neemt de vrouwelijke kant van de auteur voor haar rekening. Het stoere mannenjargon laat niets aan de verbeelding over. Dat de tekst bij verschijning gecensureerd werd is begrijpelijk.

Het initiatief voor dit project kwam van Etienne Daho, die enige tijd geleden al ‘Sur mon cou’, een fragment uit het gedicht op cd had opgenomen. Toen hij bij Jeanne Moreau polste of ze met hem ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de auteur, de integrale tekst wilde inblikken en ermee op tournee gaan, hapte ze meteen toe.

Meer duivels en engelen aub

Hun versie van ‘Le condamné à mort’ staat dichter bij het Franse chanson van Leo Ferre en Barbara dan bij de wervelende poprock van David Bowie, die in zijn songs herhaalde malen naar Jean Genet verwijst. Soberheid is in de meeste gevallen een deugd. Bij Jeanne Moreau en Etienne Daho hadden we wat meer suggestieve stemwisselingen gehoord. In de immense Cour d’Honneur van het Palais des Papes hadden ze toch hun engelen en duivels op de Genetfreaks, die Patti Smith en Mick Jagger gewend zijn, kunnen loslaten.

Ludo Dosogne

Le condamné à mort‘ is ook verschenen op cd.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content