Ludo Dosogne

Theater: Enfant, Boris Charmatz

Ludo Dosogne Ludo Dosogne volgt voor Knack de 65e editie van het Festival van Avignon.

Boris Charmatz droomt van een kinderrepubliek.

Een pretpark hebben de kinderen, die Boris Charmatz op het Festival van Avignon choreografeert, niet nodig. Aan Enfant ( * * * ) beleven ze tenminste uitbundig dansplezier en wordt bovendien hun verbeelding uitgedaagd.

Op het erepodium van het Palais des Papes laten ze zich in eerste instantie met gesloten ogen door negen volwassen dansers en een doedelzakspeler meevoeren. Ze worden zorgzaam opgetild, strategisch doorgegeven, voorzichtig weggedragen en zachtjes neergelegd. Hun armen en benen hangen er willoos bij, alsof ze in een diepe slaap zijn verzonken. Maar zodra ze zich wakker melden, overmeesteren ze de volwassenen. In de kersverse kinderrepubliek gaat het er energiek aan toe. Er wordt gerend, getuimeld, gesprongen en gedanst tot al hun fysische krachten zijn opgebruikt. Helaas worden ook de minder lovenswaardige gedragingen van de volwassenen overgenomen. Twee opmerkelijke theatermachines, die als robots in actie komen, lijken de voorstelling te sturen.

Omgaan met kinderen

Als ‘artiste associé’ en dus medecurator van deze festivaleditie hoopt Boris Charmatz, die in de Franse stad Rennes ook een danscentrum leidt, via dit soort podiumproducties de geschonden relaties tussen de verschillende generaties te herstellen. Na het uitlekken van de vele gevallen van kindermisbruik zijn niet enkel opvoeders, welzijnwerkers en leiders van jeugdbewegingen het noorden kwijt. Ook buitenstaanders weten nog nauwelijks hoe ze met kinderen moeten omgaan. Het onderling wantrouwen en dat van de toekijkende samenleving is te groot om op een spontane manier op elkaar in te spelen.

‘Enfant’ begint akelig somber en koud. Op de kale podiumvloer liggen drie ineengedoken zwarte gestalten. Met behulp van een vernuftig kabel- en touwensysteem worden ze daar elk apart weggehaald. Haast levenloos bengelen ze aan de grijparm van een stalen gevaarte. Wanneer ze worden afgeworpen lijkt aanvankelijk niemand zich nog om hen te bekommeren. Kraaigeluiden voorspellen weinig goeds. Het blijft ijzig stil tot van achter een opkrullende skateboardhelling mannen en vrouwen opduiken met nog meer slapende kinderen op hun schouders of in hun armen.

Scenografische hulp van een strijkijzer, een droogzwierder en een gamepark

Voor de tweede theatermachine, die bijna tegen het Pausenpaleis aanleunt, zijn technieken gebruikt, die aan een professioneel strijkapparaat, een droogzwierder en een gamepark zijn ontleend. Net voor de immense skateboardhelling, waar iedereen die naar boven wordt geduwd onmiddellijk weer naar beneden glijdt, davert de grond. De meeste kinderen worden door de opeenvolgende schokken van deze kleine aardbeving gewekt. Zij zoeken in deze oorlogssituatie bescherming bij de volwassenen, maar worden afgeleid door voortvarende olijkerds, die zich in een stevige pas voortbewegen en die hun armen en benen zwaaien tot op romphoogte! De doedelzakspeler blaast een onheilspellend alarm uit zijn instrument. Maar het geluid hypnotiseert de kinderen, die slaapwandelend de muzikant als bij de Rattenvanger van Hamelen volgen.

Wanneer de volwassenen tekenen van slaperigheid vertonen, keren de rollen. Zij leveren zich over aan de kinderen, waarvan het merendeel zijn bovenkleren uittrekt. In het gewoel verschijnen enkele kereltjes, die de protocollaire, militaire pas uitproberen. Navolgers hebben ze nauwelijks zodat er toch vrolijk kan gezongen, gedanst en gefeest worden. In zijn zeer toegankelijke podiumproductie wordt de droom van Boris Charmatz om kinderen hun eigen republiek in te richten en te besturen werkelijkheid. Hoe de twee theatermachines perfect de juiste handelingen konden uitvoeren, blijft voor ons een raadsel.

Ludo Dosogne

Enfant‘ nog tot 12/7 in Avignon. Te gast op Kunstenfestivaldesarts in mei 2012

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content