Theater en teenslippers

Deze editie van Theater aan Zee grijpt de kans om een publiek in vakantiestemming toch maatschappelijk relevante thema’s toe te dienen.

Toen ik een paar weken geleden plots een bewijs van woonst moest leveren aan dezelfde administratie die zulke rariteiten produceert, kreeg ik ongevraagd mijn hele woonhistorie in handen. Het was een confronterende blauwdruk van mijn voorbije rusteloosheid. Een rist vergeten adressen en verlaten nesten, met hier en daar een mysterieuze VAG: van ambtswege geschrapt. Het kan je gebeuren wanneer je bijvoorbeeld verhuist en de administratieve rompslomp van de adreswijziging maar blijft uitstellen. Het is geen moedwil, maar het blijft moeilijk om als bastaard in de Code Napoleon te geloven. En zo word je dan een sans-papiers in eigen land. Een status die je rechten kortsluit, maar je niet van je plichten ontslaat. Het is een soort dure schijndood waaruit het pijnlijk ontwaken is. Als ik streng ben voor mezelf noem ik het mijn vlagen van administratief suïcidaal zijn. Voor ik moeder werd, was er slechts een kafkaiaans duwtje in de rug nodig om me zover te drijven. Het is dan ook maar een kwestie van passief afwachten tot de maatschappij je aborteert. Ik herinner me vooral dat het niet langer bestaan, me opluchtte.

Een van die time-outperioden bracht ik in Oostende door. Ik was er niet de enige. De stad werkt als een magneet op drop-outs die naar adem snakken en illegalen die er de oversteek beramen. Een eindje verderop kon ik de boeddha van Hans de Booij voor het raam zien zitten. Hij staarde onafgebroken naar de zee. Dat doe je als banneling, elk schip dat uitvaart neemt immers een stukje ballast voor je mee. De anonimiteit die je in Oostende vindt is die van een grootstad, maar dan zonder de eenzaamheid. Heus, al de blingbling van Knokke en het Oktoberfestgehalte van Blankenbergen ten spijt, is Oostende de enige echte ‘stad’ aan zee.
Ik hou van Oostende, en die liefde heeft niets te maken met de nieuwbakken status van ‘Cultuurstad van Vlaanderen’. Oostende was al een tijdje goed bezig. Naar jaarlijkse gewoonte trek ik straks naar Theater aan Zee. In tegenstelling tot de immer in voorverkoop uitverkochte Zomer van Antwerpen is het een echt Theaterfestival – maar dat toch ontsnapt aan het incestueuze. Op TAZ maken niet alleen recensenten, theatermakers en acteurs die naar elkaar komen kijken het publiek uit. In de loodsen, tenten en stationsbuffetten komen ook gewone stervelingen aanwaaien. Soms recht van het strand. Vaak zie je dat zo iemand die eerder twijfelde tussen een zoveelste wafel of een ticket, bijzonder geniet van iets wat hij tijdens het werkjaar nooit zou doen: naar het theater gaan.

En hoewel de voorbije edities heel verdienstelijk waren, kijk ik naar deze bijzonder uit. De curatoren – theatermaker, schrijver en directeur van ’t Arsenaal Michaël De Cock en artistiek leider van het Brussels Jazz Orchestra Frank Vaganée – zijn niet in de val van de behaagzucht getrapt. Ze hebben een gewaagd programma bijeengeharkt dat nog het meest lijkt op een ode aan het Oostende van de maatschappelijk verdwaalden en illegalen over wie ik het eerder had. Op de persconferentie van TAZ werd De Cocks boek Aller/Retour voorgesteld, een reeks portretten van gelukszoekers met foto’s van Stephan Vanfleteren, wat ook aan de basis ligt van de nieuwe productie Haven 010. En zelfs daar was hij niet mee aan zijn proefstuk toe. In 2007 veroorzaakte hij heisa door als ‘illegaal journalist’ incognito Freya Piryns te vergezellen op haar tocht langs gesloten asielcentra. Vandaag confronteert hij de Vlaamse vakantieganger met nooit vrijblijvende theatermakers als Ruud Gielen, wiens magistrale Bezette Stad (KVS) en door de recente rellen in Grenoble hyperactuele We People (Union Suspecte) te zien zijn.

Het wordt een editie met lef, die de kans grijpt om een publiek in vakantiestemming toch maatschappelijk relevante thema’s toe te dienen. Laat die timing nu net opportuun zijn en bewijzen dat de minder gestreste Vlaming een groter inlevingsvermogen heeft en dat je niet per se verstrooiing hoeft te brengen om hem te vermaken. Mogen de organisatoren van ‘Vlaanderen Muziekland’, de show in het luchtledige waarmee we voor onduidelijke redenen het Belgisch EU-voorzitterschap moesten vieren, nu al poepje ruiken.

Chris van Camp

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content