Liv Laveyne

Theater: ‘Apocalyps Wauw’, De Kakkewieten/HETPALEIS

Liv Laveyne Liv Laveyne

Dat bij de première van ‘Apocalyps Wauw’ (**1/2) vooral elders de aarde zou daveren was een wrede speling van het lot.

TUSSEN FLAUW EN WAUW

Het is altijd uitkijken naar het moment dat het zootje ongeregeld van de Kakkewieten nog eens de scène doet daveren. Dat bij de première van ‘Apocalyps Wauw’ (**1/2) vooral elders de aarde zou daveren was een wrede speling van het lot.

Een voorstelling van De Kakkewieten is zoiets als een zonsverduistering, een uitzonderlijk gebeuren. Omdat het gelegenheidsgroepje van een vijftiental acteurs en muzikanten (met o.a. Dimitri Leue, Adriaan Van den Hoof, Robby Cleiren, Tine en Pieter Embrechts) – gezien de drukke persoonlijke agenda’s – maar eens om de zoveel jaar samen een productie maken. Maar vooral omdat zo’n voorstelling steevast een lust voor het oog en oor is, waarbij spektakel eens geen vies woord is.

Met hun dwars theater, dat aanschurkt tegen musical, ‘Buiten de zone’-kolder en het absurdisme van Monty Python wisten de Kakkewieten in het verleden al zware klassiekers en grote geschiedenissen op bijzondere wijze vatbaar te maken voor het grote en jonge publiek: Gombrowicz ‘Yvonne’ met ‘Universal irritant’, Homeros’ ‘Ilias’ in ‘Frustration Island/De ingebeelde Grieken’ of de Mexicaanse historie van de Saksen-Coburgs in ‘Mixico Impossible’. Ditmaal, met ‘Apocalyps Wauw’, en zinspeling op Coppola’s film’ ‘Apocalypse Now’, krijgen de Kakkewieten hun verhaal – acteur Koen de Graeve schreef de tekst – toch iets moeilijker gezegd.


(s)permacultuur

Wanneer we de zaal betreden, is er nog geen vuiltje aan de lucht. De muzikanten spelen wat gemoedelijk jazz. Op scène, achter een gazen doek, wordt een potje gebiljart. Het is de vader van God – zo zal later blijken – die zijn zoon in de steek liet voor het spel en den drank. Dat kan niet goed zijn voor de karaktervorming van God. De gevolgen voor de aardbol laten zich raden …

‘Apocalyps Wauw’ begint op de valreep, in het nu. De aarde is naar de kl****, overbevolkt en vervuild, maar een select clubje uitverkorenen betreedt de Holiosfeer 6, een nieuwe miniatuurwereld onder een glazen stolp waar de mensheid zal samenleven in bioharmonie. De leden van dat clubje zijn om ter zotst: Leue met een Jommekes-pruik, Van den Hoof als het hongerige seksmoppen tappende vechtersbaasje, en Koen De Graeve als ‘De allerslimste mens ter wereld in een rolstoel’ Stephen Hawking. Trekkerskledij wordt geruild voor sf-pakjes style ‘Planet of the Apes’ meets ‘Star Trek’ meets ‘Mik, Mak en Mon’ om zich te vervoegen bij de gedreadlockte hippie Adama en zijn bevallige vrouw-assistente en wanna be dichteres Eva. Met enkele welgekozen typetjes slagen de Kakkewieten er meteen in om – lekker fout – de ecologiebeweging als een soortement commune/sekte te kakken te zetten.

Het milieugegeven blijkt echter maar een schaamlap – al wordt er (pun intended) wel eens over (s)permacultuur onderricht – voor hetgeen waarover De Graeve het met zijn tekst werkelijk wil hebben: het moeizame samenleven des mensen, of hoe ook die utopische minimaatschappij onder een stolp algauw oververhit geraakt met frustraties, onenigheden, machtsstrijd. Karakters tekenen zich af: de streber, de rebel. Holiosfeer 6 als een voorbeeld voor de wereld daarbuiten, blijkt vooral net even erg als die wereld daarbuiten. Maar dan vergaat die wereld. De beeldenstorm van natuurrampen die daarop volgt terwijl de drie actrices (Tine Embrechts, Tine Reymer en Ariane Van Vliet) als drie schikgodinnen het lot van de aarde bezingen, zorgt – zeker gezien de recente gebeurtenissen – voor kippenvel.


Voor en na

Zoals het verhaal uiteenvalt in twee delen, zo valt ook deze de voorstelling uiteen: voor de apocalyps is er de pure kolder, met veel woordspelingen, muziek en dansjes. Entertainend in het beste geval, maar vaker gewoon flauw. Na de apocalyps krijgen we de Kakkewieten van een heel andere kant te zien.


Wat eenmaal de paniek van de ramp is weggeëbd en er alleen nog die nimmer aflatende angst is te moeten overleven alleen op de wereld? Het is magnifiek en gedurfd hoe de Kakkewieten de waanzin laten binnensluipen. Dat gebeurt samen met een God (Koen De Graeve) die van tussen de groene zoden kruipt. Hij steekt een tirade af tegen Zijn vader en klein pierke waardoor we nu wel zeker weten: God heeft een Borderline-syndroom. Op Zijn t-shirt staan de letters GOD maar – door een vestje bedekt – verwordt het tot O als zijnde nul.


Ondertussen ondergaan de bewoners van de Holiosfeer een regressie tot holbewoner, met steeds meer haargroei. De Kakkewieten slagen erin hun eigen zwarte gat te creëren, een tijds en ruimtevacuüm dat doet denken aan de film ‘Solaris’. De tot in den treure doorgedreven waanzin is op zijn zachtst gezegd onbehaaglijk en uitdagend.


Het maakt van ‘Apocalyps Wauw’ een vreemde onevenwichtige voorstelling, die twijfelt tussen flauw en wauw.


Liv Laveyne


Tot 16 april, in HETPALEIS, Antwerpen. www.hetpaleis.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content