Televisiemaker Martin Heylen: ”’Happy people have no stories”? Daar ben ik het niet mee eens’

Op maandagavond is Martin Heylen op Eén te zien in Zelfde deur, 20 jaar later. Maar hoe is hij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had hij 19 minuten en 13 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Vluchtmisdrijven, lockdownparty’s, de regeringsvorming… Ik word vooral boos van het feit dat je boos wordt door de krant te lezen. Ze zeggen: ‘Happy people have no stories.’ Maar daar ben ik het niet mee eens.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Begin bij jezelf. Persoonlijk probeer ik vooral spaarzaam te zijn met water. In Vlaanderen leven we op dat vlak ontzettend boven onze stand.

Wat is uw grootste prestatie?

Samen met mijn vrouw twee dochters grootbrengen. Hen verwekken was nochtans peanuts.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat is de enige vraag waarop ik echt geen antwoord kan verzinnen.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Op mijn twintigste heb ik aanvragen verstuurd naar de migratiediensten van Canada, de Verenigde Staten en Australië. Maar ik miste het lef om door te zetten. Ik was vooral op zoek naar ruimte, horizon en lucht. Dat heeft me uiteindelijk in Oostende gebracht.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

In mijn eentje op de boot naar Engeland, als prille twintiger. Ik sta op het dek, de regen en de wind kletsen in mijn gezicht en binnen zijn de mensen ziek. Later trek ik verder naar Belfast. Mijn eerste avontuur.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik kies vooral voor duurzaam en lokaal eten. Dus geen asperges uit Peru.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Toen ik Terug naar eigen land had gemaakt, kreeg ik veel haattweets over me heen. ‘Vuile rat’, ‘smerige hond’. Net omdat ik zo ontroerd was door het vreselijke lot van vluchtelingen kwam dat extra hard binnen.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Nu heb ik er geen, maar vroeger altijd. Tegen de hond, de kat, de kanarie. Alleen met de kippen heb ik nooit gepraat. Daar is geen beginnen aan.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Op restaurant ben ik steevast benieuwd naar wat de rest van mijn gezelschap te eten krijgt. Meestal is er toch iets bij wat ik liever had gehad.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Ik denk dat wij slimmer zijn geworden door ervaring. Maar de fascisten zijn leper geworden. Wat me vooral verontrust, is dat mensen hun vertrouwen in de democratie en de politiek verliezen.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Guernica van Pablo Picasso. Toen ik dat in het echt zag, heb ik een halfuur met open mond staan kijken.

Waarover zou u meer willen weten?

Ik zou het liefst zeggen: kwantummechanica. Maar daar heb ik geen talent voor. Dus blijf ik me verder verdiepen in het leven.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Enkele honderden euro’s. En ik ben ook peter van een handvol goede doelen.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Haar schaduw, de angst. Af en toe verbergt de liefde zich en dan slaat de schrik me om het hart. Op een dag is ze voorgoed weg, onherroepelijk.

Vindt u seks overschat?

Nee. Hoe minder je van iets hebt, hoe waardevoller het wordt.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Af en toe passeer ik langs mijn geboortedorp en dan praat ik met hen, bij hun grafsteen. Met de jaren word ik milder, omdat ze alleen nog glimlachen.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Bewust eten, met mate drinken, fietsen. En het belangrijkste: aan zee wonen en diep inademen. Al is dat nu wat sneu, met een mondmasker.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Ik zou niet weten waarheen.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat we de goeie oude tijd waar we later op zullen terugkijken vandaag beleven. Daar maken we beter het beste van.