Als Anderlecht toch nog kampioen wordt, is dat een heuse Houdini-act.
Dat hoorden we Sporza-analist Filip Joos op de radio verkondigen. Geef hem eens ongelijk. Onlangs woedde op onze redactie nog de discussie over de waarde van Ariël Jacobs als coach. Jacobs pakte in drie jaar Anderlecht welgeteld twee prijzen: de beker in 2008 en de landstitel vorig jaar. Eigenlijk kan je dat onvoldoende vinden. En toch spreken we van een Houdini-act als hij dit jaar een prijs zou halen. Waarom?
Mbark Boussoufa laten vertrekken vlak voor de play-offs, zoiets doe je niet ongestraft bij het ingaan van de laatste rechte lijn. Daarbovenop kampt Jacobs al een heel seizoen met blessurelast (Deschacht, Biglia, Legear, De Sutter, en ga zo maar door…) en onvoldoende kwaliteit in zijn kern om dat op te vangen. Marecek, Kljestan, Lecjaks, Kouyaté en Veselinovic: het zijn hoogstens meelopers op het Belgische niveau. De selecties van Standard, Genk, Club Brugge en AA Gent zijn rijker gestoffeerd.
En toch hoorde je de Anderlechttrainer geen enkele keer excuses inroepen of jammeren over de blessurelast. Dát is de reden waarom de Diegemnaar zoveel krediet krijgt van de pers. Meer dan om zijn tactische beslagenheid, verdient de man applaus voor zijn menselijke en psychologische kwaliteiten. En laat die nu net doorslaggevend zijn in het moderne voetbal. Jacobs een topcoach; misschien toch wel? (MS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier