EXPO: Sidi El Karchi/ Bas De Wit (***)

Pas tien jaar geleden sloegen Sidi El Karchi en Bas De Wit de deuren van de kunstacademie achter zich dicht. Vandaag krijgen ze de kans om in het Bonnefantenmuseum in duo tentoon te stellen.

Pas tien jaar geleden sloegen Sidi El Karchi en Bas De Wit de deuren van de kunstacademie achter zich dicht. Vandaag krijgen ze de kans om in het Bonnefantenmuseum in duo tentoon te stellen. Sidi El Karchi

Beiden leven en werken in de omgeving van Maastricht. Het Bonnefantenmuseum volgde hun evolutie van nabij en concipieerde een expo met dubbele bezetting. We kregen echter niet het gevoel dat hun werk er beter van werd of dat extra betekenislagen aangeboord werden. Daarvoor bewegen El Karchi en De Wit zich in te zeer verschillende artistieke werelden. Maar afwisseling is altijd een zegen, ook voor een expo beeldende kunst, wat altijd een inspanning van de bezoeker vergt.

Sidi El Karchi (1975) maakt bijna onveranderlijk portretten op groot formaat, die niet zelden in schreeuwerige zuurtjeskleuren getooid zijn. Tekentechnisch schiet de jonge kunstenaar net iets te kort. Zijn voorbereidende schetsen verraden geen meesterhand en dat is voor zijn kunst een beetje een mankement, aangezien die op de helderheid van lijn en modelé gespitst is.

Schildertechnisch houdt hij het sober. We zien zuivere lijnen, geijkte contouren en schakeringen in het inkarnaat die aan de terughoudende kant zijn. Een beetje clean en klinisch, maar dat is op zich geen obstakel, zij het dat dan van de inhoudelijke zegging veel verwacht wordt. In de catalogus vergelijkt men het werk met de vormelijke aspecten van de art deco en daar slaat men zonder het te beseffen misschien wel de nagel op de kop. Het decoratieve aspect overschaduwt net iets te veel de kracht van de zegging.

Los daarvan staat hier een kunstenaar met een eigen identiteit en een visie. El Karchi zoekt de stilte op. Dat is geen gemakkelijke weg, een beetje compromisloos zelfs. Daarbij moet zeker benadrukt worden dat deze schilderijen tijd vragen om een dieper effect te kunnen sorteren.

El Karchi zoekt zijn figuranten graag bij familie en vrienden of portretteert gewoon zichzelf. In Selfportrait after Beckmann kijkt hij gekleed in een smoking de toeschouwer dwingend aan: één en al stijl. De Duitser Max Beckmann (1884-1950), naar wie het werk refereert, had een al even intense blik. El Karchi lijkt ongenaakbaar, terwijl Beckmann nog meer suspense overbrengt. Die laatste leverde werk af van een dwingendheid waar men niet rond kan: compromisloos.

Bas de Wit

Collega Bas De Wit (1977) doet intrigerende zaken in een universum vol silly humor, horror en een seksueel geladen onderstroom. Sculpturen en schilderijen wisselen elkaar af. Dit is een kunstenaar om in de gaten te houden.

Verrassen doet hij met sprankelende spitsvondigheid, maar het is uitkijken dat ook hier de vorm niet primeert en interessante, scherpe thema’s behandeld blijven worden. Confronterende humor, maar ook lichtvoetigheid met werken met titels als Brommergeur en maneschijn of The more you cry the less you pee verruimen het oeuvre, zolang de pastiche niet al te zeer de overhand neemt.

Een beeld als Bloemen houden van mensen hoeft in onze ogen niet onder te doen voor De man die de wolken meet van Jan Fabre of aanverwante sculpturen. Poëzie en een intrigerende twist gaan hand in hand. Het is jammer dat de laatste exporuimte te klinisch lijkt, met een ritme en een opstelling die niet verheffend werken.

Het mag duidelijk zijn dat dit een kunstenaar is met een persoonlijkheid, en misschien is een duopresentatie op dit moment nog zo’n slechte zaak niet. Komt een solo in een prestigieus museum niet te vroeg? De Wit doet spannende en confronterende dingen. Jazeker, we zien Paul Mccarthy in zijn thema’s en esthetiek terugkeren, maar dat deert helemaal niet. Het talent sluimert.


Sidi El Karchi/ Bas De Wit
Tot 27 juni
Bonnefantenmuseum
Avenue Ceramique 250
Maastricht
Bonnefantenmuseum

Matthias Depoorter

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content