Diha, de stem van de anderen

“?s er persvrijheid in Turkije?” Journaliste Saadet Yildiz proest het uit. “?edereen weet dat dat hier niet bestaat. Artikel 301 van de Turkse strafwet, dat het beledigen van de Turkse staat beteugelt, wordt vooral gebruikt om de vrijemeningsuiting te beknotten. Vraag dat maar aan Pamuk of Shafak. Telkens wij berichten over misdragingen van politie of leger, riskeren we een rechtzaak wegens smaad. Tien dagen geleden stierven in Sirnak twee kinderen toen een achtergelaten granaat van het Turkse leger ontplofte. De journalist die de gebeurtenissen versloeg, werd ’s avonds opgebeld door iemand van het leger met de dwingende vraag het bericht terug te trekken.”

“Altijd vindt men een manier om het nieuws dat wij maken in verband te brengen met de PKK.”

Saadet werkt voor het Koerdische persagentschap Dicle Haber Ajansi, of kortweg Diha, in Diyarbakir. “Diha werd in 2002 opgericht als “stem van de anderen”: De arbeiders, de Koerden en andere minderheden, die verwaarloosd worden in de Turkse media. De klemtoon van onze berichtgeving ligt in Zuidoost-Turkije. We hebben een bureau in D?yarbakir en in ?stanbul, en maken berichtgeving in het Turks, in het Koerdisch en visueel materiaal, foto en video.
Werken voor Diha is niet gemakkelijk. Onze 80 medewerkers staan onder grote psychologische druk vanwege de overheid. Maar ze zijn erg gemotiveerd, en werken in de eerste plaats uit engagement.”

“Diha luistert naar de man in de straat, terwijl de mainstream Turkse pers zijn informatie haalt uit officiele regeringsmededelingen. Wij worden overigens nooit uitgenodigd op die officiele momenten. Onze medewerkers wordt een officiele, gele perskaart geweigerd.”

“De Turkse media boycotten onze berichtgeving. Nooit nemen zij rechtstreeks nieuws of beelden van ons over. Afgelopen week werden in Diyarbakir enkele kinderen die electrische kabels probeerden te stelen, geslagen door soldaten. Een van hen, een 16-jarige hartpatient, overleed nadien in hechtenis. Wij waren als eersten ter plaatse en hadden exclusief beeldmateriaal. Turkse TV-zenders vroegen de beelden op. We wilden ze zelfs gratis ter beschikking stellen, op voorwaarde dat ons logo in de bovenhoek van het scherm zou staan. Geen enkele zender heeft de beelden uiteindelijk willen uitzenden.”

“Onze klanten zijn de Koerdische media en Turkse, linkse kranten. Soms maken we een verslag in opdracht van een gemeentelijke (Koerdische) overheid.”

“De staatstelevisie TRT zendt wekelijks een Koerdisch programma van een half uur uit, om Europa te paaien. Het bestaat uit een journaal, met berichten die al lang gekend zijn. Hun Koerdische muziekclips zijn een karikatuur van een karikatuur. Het Koerdisch dat gehanteerd wordt, is erbarmelijk. Dit is proforma Koerdische TV, waar geen kat naar kijkt.”

“90 procent van de Koerden kijkt nog altijd het liefst naar Roj-TV, die onder andere vanuit Belgie uitzendt. ?n sommige steden, zoals Diyarbakir, maken stoorzenders van het leger het momenteel onmogelijk om Roj-TV te ontvangen. Wie naar Roj kijkt, is automatisch PKK-sympathisant. 56 Koerdische burgemeesters moeten zich voor het gerecht verantwoorden, nadat ze een protestbrief tegen de sluiting van Roj-TV naar de Deense premier hadden gestuurd.”

“De lokale Koerdische televisie Gün-TV wordt op de voet gevolgd door de Hoge Raad voor Radio en Televisie (RTÜK), de censuurcommissie zeg maar. Er mag maximum 45 minuten per week in het Koerdisch gesproken worden. Alles moet in het Turks ondertiteld worden, waardoor live uitzendingen onmogelijk zijn. De inhoud is gelimiteerd tot niet-politieke onderwerpen.”

Klik hier voor de website van Diha

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content