Een woelige emigratiegeschiedenis

Volgens de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) is twintig procent van de Albanezen, of meer dan een miljoen individuen, de jongste 15 jaar geemigreerd. Albanie is daarmee een van de landen met de hoogte emigratiegraad ter wereld.

Tijdens de communistische periode was het fenomeen emigratie haast onbestaande. Tot in juli 1990 zo’n 5000 Albanezen zich toegang verschaften tot de ambassades van Italie, Frankrijk en Duitsland, met de vraag om het land te ontvluchten. Aan het einde van het jaar hadden al 20.000 Albanezen de Griekse grens over gestoken om politiek asiel aan te vragen.

In ’91 kropen enkele tienduizenden burgers aan boord van schepen in de havens van Durres en Vlora, en dwongen de bemanning naar Italie te varen.

Begin ’97 steeg het aantal vluchtelingen opnieuw. Deze keer door de onlusten die volgden op de ineenstorting van de piramidespelen.

Toen in 1999 de Kosovo-crisis uitbrak, probeerden ook Albanese staatsburgers, die zich voordeden als Kosovaar, politiek asiel te bekomen in West-Europese landen.

We hebben een afspraak met Teuta Grazhdani, projectleider voor IOM in Tirana. “Sinds 2005 heeft Albanie een Nationale Strategie voor Migratie. Verstrengde grenscontroles hebben illegale migratie gevoelig doen afnemen. Het accent is inmiddels verlegd van bestrijding naar preventie, onder andere door een hele resem maatregelen tegen armoede.”

“Albanie heeft een nationaal coordinator tegen mensenhandel, Iva Zajmi, afgevaardigde van de minister van binnenlandse zaken. Samen met de regering heeft IOM een actieplan tegen illegale migratie opgesteld voor de periode 2005-2010.”

“In mei 2006 sloot Albanie met de Europese Unie een terugnameakkoord voor illegale migranten, een onderdeel van het Stabilisatie- en Associatieproces dat op lange termijn tot lidmaatschap van de EU moet leiden.”

Emigratie heeft zijn redenen. Volgens de Nationale Strategie voor Migratie telt Griekenland 600.000, Italie 250.000, de USA 150.000, Belgie 5000 Albanezen. Het geld dat die emigranten huiswaarts sturen, maakt het leven van duizenden Albanese families net iets draaglijker.

In een internetcafe in Shkodra zit een ganse familie, opa, oma, broers, zussen en kinderen, rond een computer tussen gamende pubers. Om de beurt zetten ze zich voor het scherm, waarop vertraagde beelden van een jonge vrouw en een kind, in een schaars verlichte ruimte, veschijnen. Opa zingt wel vijf keer hetzelfde slaapliedje voor zijn kleinkind ergens ver weg. Hij heeft moeite om afscheid te nemen en blijft lang wuiven naar de webcam. Tot het beeld plots weg flitst, en de man teleurgesteld naar het scherm blijft staren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content