Bij Knack zijn we helemaal in de ban van Jean-Pierre Bemba, de leider van de Mouvement de Libération du Congo. Aandachtige lezers zullen gemerkt hebben dat wij enkele weken geleden op deze bladzijde wel de spanningen binnen de Rassemblement Congolais pour la Démocratie onder de aandacht hebben gebracht, maar dat wij in alle talen hebben gezwegen over wat zich afspeelde binnen de MLC.

Dat had een reden, namelijk de aanwezigheid aan het front van onze chef-wetenschappen. Die aan het hoofd van enkele zwaarbewapende MLC-divisies de Evenaarsprovincie niet alleen mee hielp veroveren, maar er ook vrede en gerechtigheid bracht. Marc Reynebeau hoeft zich in die streek alvast niet meer te vertonen. Dat komt ervan, van zijn jarenlang gestook tegen de Nationale Conferentie en haar leider monseigneur Monsengwo, die hij een enge interpretatie van het nationalisme verweet. De mannen van de vijfde verdieping evenwel, zijn welkom bij de Mouvement.

U denkt waarschijnlijk aan een zootje ongeregeld in de brousse, maar in werkelijkheid gaat het om een goed gestructureerde en geëquipeerde partij, waaraan men op het kabinet van Magda Aelvoet het best een voorbeeld zou nemen. Toen Draulans per brief een onderhoud met zoon Bemba (bijgenaamd Papa Bemba) had aangevraagd, teneinde voor Midden-Afrika een strategie op langere termijn uit te dokteren, kwam drie dagen nadien op de Tervurenlaan al een uitnodiging binnen. Met ingesloten twee vliegtuigtickets, eentje voor de heer en eentje voor mevrouw Draulans. En de vraag aan die laatste of ze weer een paar apen mee terug wenste te nemen, en of ze in Planckendael eens kon informeren waar die twee ooievaars met hun geheime raketontstekers bleven.

Onze verbazing over zoveel efficiëntie was nauwelijks geluwd, of daar hing de secretaris van Bemba aan de telefoon om ons faxnummer te vragen. Hij zou een plannetje opsturen. Bij de Knack-redacteuren, onder wie vele ex-kolonialen, bereikte het ongeloof een hoogtepunt. Wij schaarden ons rond het faxtoestel, en onze chef-Wetstraat gebood iedereen muisstil te blijven, in afwachting van het hem zo vertrouwde tamtamgeroffel.

Twee minuten later zoefde er een blinkende kleurenfax tevoorschijn. Uit een zwartwitprinter! “Geachte heer Draulans, van Woluwe rijdt u via de Leopold III laan in Evere, dat is de laan van de NAVO, naar de luchthaven van Zaventem. Parkeer uw auto in garage 2, voor de lange duur.”

Enzovoort. Op de achterkant een gedetailleerde routebeschrijving beginnend bij de luchthaven van Ndjili, en zo via Bandudu en Mbandaka tot in Bongadanga. “Fijne dag verder”, besloot de fax, “en gefeliciteerd met uw scoop over de dioxinebesmetting bij Versele-Laga. Wij hebben met deze firma ook een minder prettige ervaring gehad.”

Onze chef-wetenschappen, die bij andere interviewaanvragen meestal de deur op zijn neus krijgt, was meer dan blij verrast. En ging, mede bij wijze van oefening, onmiddellijk met een machete onze chef-boeken te lijf, omdat die in zijn partijdige standpunten over Congo de beweging van Jean-Pierre Bemba steeds had afgedaan als een verzameling gedrogeerde wilden.

Het tegendeel bleek waar. Toen Draulans in de Equateur aankwam, was daar niet alleen een parkeerplaats op zijn naam gereserveerd, maar hing er bovendien een spandoek over de weg: “Knack verheldert. Mode Special 200 frank.” U heeft zijn reportage gelezen, wij gaan het hier niet allemaal herhalen. Euforisch, zo was de stemming van onze chef-wetenschappen. De vorige keer dat wij hem zo opgetogen hebben gezien, was toen hij er in geslaagd was om in zijn laboratorium een kangoeroe te klonen. Over de kwalijke neveneffecten die zijn buurman op de vijfde etage daarvan ondervindt, een volgende keer meer.

En terwijl Paul Goossens, de andere Knack-redacteur die soms in het buitenland verblijft, altijd de grootste moeite heeft om vanuit Straatsburg zijn artikel door te telegraferen, werd dat van Draulans vanuit het hoofdkwartier van de MLC in Gbadolite, rechtstreeks in de computer van Roeselare binnengesluisd. Inclusief de juiste lay-outcodes en een infografiek over de fronten in Congo. Plus een aanbeveling om de steunkleur van het kaderstukje licht beige te maken.

Toen onze chef-Wetstraat dat vernam, en via het stuk van Draulans tot inzichten kwam die hij voordien nooit had gehad, onder meer in verband met steunkleuren van kaderstukjes, was hij op zijn beurt razend enthousiast. En gooide terstond Guy Verhofstadt van de voorpagina! In zijn plaats kwam Jean-Pierre Bemba. “Ik wil echte leiders op mijn covers, geen poesjenellen”, brulde Van Cauwelaert, die als hij opgewonden raakt niet alleen zijn keurig taalgebruik veronachtzaamt, maar tevens het verschil tussen mijn, dijn en zijn.

“Zeven projecten van Verhofstadt,” ging onze chef-Wetstraat smalend verder, “laat me niet lachen. Eén project moeten we hebben. En dat ligt in Afrika.” Hierbij trad hij, ongetwijfeld zonder het te willen, in de voetsporen van Johan Van Hecke. Maar niemand voelde zich geroepen hem daarop te wijzen.

Het bleef niet bij woorden. Want Draulans had een beetje te veel indruk gemaakt met zijn avontuurlijk verslag, waarvan u vandaag de tweede aflevering kan lezen. (Waarin Dirk een jonge Bantoevrouw, die door een krokodil wordt aangevallen, van de dood redt. En het retourbiljet van mevrouw Draulans plots een week vervroegd moet worden.) Voor onze chef-Wetstraat stond het vast: wij moesten ophouden met ex cathedra over alles en nog wat onze niet ter zake doende mening te schrijven, en we moesten ons actief engageren. Om te beginnen in Centraal-Afrika. Hij gebood de hele redactie zich met houtskool zwart te maken, en zich in rijen van drie op te stellen op de achterplaats van ons kantoorgebouw, voortaan “exercitieterrein” genoemd.

De foto’s hebt u kunnen bewonderen. Voor wie ze over het hoofd heeft gezien, neem de vorige Knack en sla hem open op bladzijde 136. Midden onderaan staan uw redacteurs. Onderaan links ziet u onze chef-Wetstraat op de rug.

Koen Meulenaere