Lucas Van den Eynde is wielerfanaat geworden. Nee, voor hem geen Mont Ventoux: auteur-regisseur Tom Dupont vroeg ‘m een verzorger te spelen in Theater Antigones tragikomedie Dagboek van een soigneur.
Doet u in deze productie een boekje open over de soigneurs?
LUCASVAN DEN EYNDE: Dat is enkel het uitgangspunt. Ik speel Robert Van den Bulck, een man die eerst de verzorger was van zijn getalenteerde broer Guido en dan jarenlang profwielrenners verzorgde. Tot hij moest stoppen. Sindsdien houdt hij zijn passie levend door lezingen te geven over het soigneurschap. Omdat ik dat zo goed mogelijk wilde doen, kregen we onder meer les van Joachim Schoonacker, verzorger bij wielerploeg Orica Greenedge. En we interviewden ook wielrenner Nico Mattan en Dirk Nachtergaele, jarenlang de verzorger bij Quick. Step.
Maar waarom een stuk over verzorgers en niet over renners?
VAN DEN EYNDE: Zij zijn de helden achter de helden. De soigneurs zijn de maatschappelijk werkers van de wielrennerswereld. Ze trekken dagenlang op met de wielrenners en kennen ze door en door. Vroeger lapten ze ‘hun’ coureur zo veel mogelijk zelf op, zonder de hulp van dokters of kinesisten. Dat kan nu niet meer, en daar hoor je de oudere soigneurs weleens over morren. Maar vroeger is niet altijd beter – zeker in de wielrennerij, waar het cleane tijdperk nu toch aangebroken lijkt.
Is het stuk een kroniek van de wielrennerswereld?
VAN DEN EYNDE: Tom Dupont gebruikt die wereld als kader om het over de kleine kantjes van de mens te hebben. Guido assisteert zijn broer tijdens de lezing. Naarmate de avond vordert, ontstaat er een discussie tussen de broers en ontaardt de lezing in een tragische confrontatie tussen twee mannen die elkaar doodgraag zien maar nooit hun woede tegenover elkaar durfden uit te spreken.
Jos Verbist en ik spelen twee mannen die winnaars bewonderen omdat ze zelf zo weinig wonnen in het leven. Dat het wielrennen het kader vormt, is niet toevallig. Die sport is zo populair omdat de mensen genieten van de heroïek van hun wielerhelden en meeleven als dat niet wordt beloond. Wielrenners zijn allemaal winnaars, maar sommigen winnen te weinig. Dan troosten de supporters én de soigneurs.
Voelt u zich als acteur soms ook ‘soigneur’?
VAN DEN EYNDE: Soms wel. Als het goed is, til je de mensen anderhalf uur boven hun dagelijkse beslommeringen uit en neem je ze mee in een ander verhaal, een andere wereld. En misschien wordt er een zin gezegd of een scène gespeeld die nog enkele dagen blijft nazinderen en waaruit men troost, hoop of zelfs inzicht put. Kunst heelt. Daarom zijn kunstenaars de soigneurs van onze samenleving. Net zoals politici dat zijn, of dat zouden moeten zijn. Kiezen voor de politiek betekent toch dat je het soigneurschap in je draagt, en de noodzaak voelt om de samenleving te dienen en te verzorgen.
Hoe soigneert u zichzelf? Door op de fiets te springen?
VAN DEN EYNDE: Ik fiets graag, en door dit stuk groeide mijn respect voor die wielrenners. Maar mijn hart klopt voor het vliegen. Zodra het kan, hang ik met een vliegtuig in de lucht. Om mezelf te luchten. Vliegen is een fysieke vorm van filosoferen omdat je de aardbol vanuit een ander perspectief bekijkt. Wat ik als piloot ervaar, is wat ik als acteur het publiek wil laten beleven: het leven vanuit een ander, verfrissend perspectief bekijken.
www.antigone.be
Els Van Steenberghe
