Een oneervol voorstel

Anja is serieus ziek. We ruilen de koude kamer in Hotel Tahran in voor een doorlopend verwarmde kamer in het duurdere Urartu Hotel. Zo kan Anja rusten, terwijl ik door Dogubeyazit dwaal.

Wanneer ik ’s middags terug kom voor de check-out uit de hotelkamer, zegt Adem, zoon van de baas, dat we gerust tot 15 uur op de kamer mogen blijven. Sympathiek. Dan kan Anja wat langer slapen, en ik nog meer foto’s maken. De jongeman biedt me een glaasje thee aan en oefent zijn Engels met me.

Dat Adem minder eerbare intenties had tijdens mijn afwezigheid, hoor ik pas later van Anja. Ze heeft geen oog dicht gedaan. Er ging geen half uur voorbij of Adem klopte op de deur. Eerst kwam hij, heel attent, goeiemorgen wensen, dan thee brengen, en daarna koffie. Weer wat later moest hij zonodig de telefoon nakijken. “Er is iets mis mee”. Eenmaal in de kamer, veranderde het gespreksonderwerp abrupt. “I like you very much”, zegt Adem. “Do you understand me? Only one hour.”
Anja eist dat hij onmiddellijk de kamer zou verlaten. Hij twijfelt, maar druipt tenslotte af.

Tien minuten later staat hij er weer, met een briefje in de hand waarvan hij de woorden afleest. “This is our secret”, zegt Adem. “Niks van”, antwoordt Anja. “Dit vertel ik aan mijn man.”
Adem verdwijnt maar is er snel weer, opnieuw met thee, die Anja meteen in de lavabo giet. “You regret”, zegt hij. “Me not lucky today.”

“Husband? Two meter!”, zegt Adem terwijl hij naar het raam wijst, zijn vluchtweg voor het geval ik zou arriveren.
Waarop Anja de deur toe slaat.

Wanneer ik het hotel binnen kom, lacht Adem me schaapachtig toe. Anja is doodop.
We smeren ‘em. Maar niet voordat ik Adem, terwijl zijn personeel er op toe kijkt, op zijn plaats zet. De sukkelaar weet niet waar kruipen en krijgt geen woord over zijn lippen.

Terug naar Hotel Tahran. Sommigen zeggen dat de eigenaar een Hezbollah-fan is. Kan best zijn. Maar hier is het personeel tenminste oprecht vriendelijk en worden vrouwen met rust gelaten.