Seksuele remmingen zijn veelal een volkomen normale reactie op de stress van het dagelijks leven, op oververmoeidheid of als gevolg van spanningen binnen een relatie. Het is geen ziekte die moet behandeld worden.
Liefst 20% van de Vlaamse vrouwen die in een recente studie ondervraagd werden rapporteerden een seksuele disfunctie. Daarmee bedoelen de auteurs dat er zich een probleem stelt waaronder ook de partner of de relatie lijden. Slechts weinig vrouwen zoeken hiervoor professionele hulp, ofschoon we een aantal van hen heel goed kunnen helpen klinkt het verder. Om hoeveel vrouwen gaat het echt?
Van ongemak tot ziekte
Het bovenstaande is een voorbeeld van wat we medicaliseren noemen, het verheffen van een (vermeend) ongemak tot de status van ziekte. Een verwant begrip is “disease mongering”, een term die in 1992 gemunt werd door Lynn Payer in haar boek “Disease-Mongers: How Doctors, Drug Companies, and Insurers Are Making You Feel Sick.” Daarin definieert zij het als “gezonde mensen overtuigen dat ze ziek zijn, of mensen met een gering medisch probleem ervan overtuigen dat ze een groot probleem hebben”.
Het doel: de medische consumptie aanwakkeren. De hogergenoemde studie is ongetwijfeld met de beste bedoelingen uitgevoerd, maar uiteindelijk gaan de onderzoekers ongewild mee in een verhaal dat eind de jaren ’90 door de farmaceutische industrie uitgedokterd werd. Geïnspireerd door het wereldwijde succes van Viagra werd toen de vrouwelijke seksuele disfunctie boven de doopvont gehouden.
In 2003 wijdde de British Medical Journal (BMJ) een kritische analyse aan de nieuw uitgevonden ziekte. Daarin probeert de auteur, Ray Moynihan, de vraag te beantwoorden of de studie van de zogezegde ziekte beantwoordt aan een reële vraag, of dat ze louter bedoeld is om een markt te ontwikkelen voor nieuwe geneesmiddelen. Het artikel kan gratis gedownload worden en is bijzonder lezenswaardig. Het maakt onder meer melding van onderzoekstechnieken die de vrouwelijke seksualiteit beogen te objectiveren.
It takes two to tango
De analyse in de BMJ besluit dat de ontwikkeling van het begrip “seksuele disfunctie” moet gekaderd worden in een goed georchestreerde demarche van de farmaceutische industrie. De term is zeer misleidend schrijft Moynihan omdat seksuele remmingen veelal een volkomen normale reactie zijn op de stress van het dagelijks leven, op oververmoeidheid of als gevolg van spanningen binnen een relatie. Hij illustreert met een ander voorbeeld waar het scheef loopt in de redenering om van een seksueel ongemak een ziekte te maken. Het is met seks zoals met dansen. Wanneer je bij het dansen je voet breekt, dan ga je naar de dokter. Maar hoe en met wie je danst en of je het leuk vindt of niet, daarvoor ga je niet naar de dokter, maar daar moet je als koppel zelf uit geraken.
Hans Van Brabandt / cebam
