Vakantie in Batumi

Het is een blij weerziens met de Zwarte Zee. Twee maanden geleden stonden we rillend aan de kust in het ondergesneeuwde Hopa in Turkije. Nu lopen we terug langs de vloedlijn van dezelfde zee, in Georgie. Alsof we nauwelijks zijn gevorderd.

Het is een blij weerziens met de Zwarte Zee. Twee maanden geleden stonden we rillend aan de kust in het ondergesneeuwde Hopa in Turkije. Volgde een tour in de vorm van een lus, doorheen Iran, Armenie en Georgie. Nu lopen we terug langs de vloedlijn van dezelfde zee. In de baai van Batumi deze keer, 40 kilometer van Hopa, net over de grens. Alsof we nauwelijks zijn gevorderd.

De sneeuw is inmiddels gesmolten. De stad ademt vakantie en de lente hangt in de lucht. Verliefde koppels hebben het strand voorlopig nog voor zich. Met respect voor elkaars privacy zoeken ze zich een plekje uit op de keien langs de branding. Uit een wagen met geblindeerde ruiten klinkt vrouwelijk gekreun. Twee herenschoenen staan netjes naast het wiel onder het portier geparkeerd. Die komen niet naar de dolfijnen kijken, die voor de kust van Batumi plezier maken.

In zuidelijke richting scheidt een uitgestrekte groene zone strand van stad. Langs de wandelpromenade wachten zitbanken met zicht op zee en palmen met samengebonden bladeren op de zomer. Nu is het nog rustig, een enkele zot op een quad niet te na gesproken. Maar het overaanbod aan strandbars doet een ware volkstoeloop vermoeden bij warmer weer.

In vergelijking met de rest van Georgie, oogt Batumi welvarend. In Makhindjauri werd het nieuwe treinstation, met een moderne architectuur van glas en licht, nog maar pas in gebruik genomen. In de stad wordt er flink gebouwd en gerenoveerd. Hotel Medea, dat tot voor kort ontheemden uit Abchazie huisvestte, is volledig ontmanteld. De gevels van bestaande flatgebouwen uit de Sovjet-periode werden in felle kleuren herschilderd. De fonteinen op het Erasplein spuiten voorgeprogrammeerde capriolen in de lucht. De principes der stadskernvernieuwing zijn genoegzaam bekend in Batumi.

Nadat Abchazie zich in 1993 van Georgie afscheurde, zag Batumi zijn inkomsten uit het kusttoerisme en de havenactiviteiten groeien. Onder de pro-Russische leider Aslan Abashidze, die Adzjarie van 1991 tot 2004 als zijn prive-eigendom bestuurde, zag Tbilisi geen cent van die inkomsten, noch van de douanerechten uit de handel met Turkije. Maar met de Rozenrevolutie eind 2003, die de pro-westerse Saakashvili aan de macht bracht, was Abashidze’s spel uit. Na enig spierballengerol en twee opgeblazen bruggen, vluchtte de man in maart ’04 naar Rusland. Adzjarie kwam weer onder Georgisch gezag, en Saakashvili werd als een held onthaald in Batumi.

Adzjarie bleef een autonome regio binnen Georgie. De Adzjaren zijn etnische Georgiers, spreken de Georgische taal, maar zijn onder invloed van de Ottomanen geislamiseerd. De bazaar, met zijn messenslijpers en tabakhandelaren, doet eerder Turks aan. Maar behalve de onopvallende moskee met zijn eenzame minaret, is de islam ver te zoeken. Geen hoofddoekjes, geen geschreeuw van de muezzin in de straten van Batumi. Integendeel. Batumi is en blijft een havenstad, met cafe’s, prostitutie en een wildgroei aan poker- en slotclubs.