De achtertuin van Taksim

Op het Taksimplein is een bescheiden protestactie tegen wapenbezit bezig. Er zijn tien actievoerders, vijftien journalisten en twintig politieagenten in gevechtsuitrusting. Een kwestie van de openbare orde te garanderen.

Rond het standbeeld van Ataturk dat het plein domineert, hebben schoenpoetsers strategisch post gevat. Met vuile schoenen wordt je immers nagekeken op de ?stiklal Caddesi, de statige winkelwandelstraat van ?stanbul, en de place to be voor modebewust volk.

Op geen vijf minuten wandelen van de rijkgevulde etalages, kreunt de verpauperde wijk Tarlabashi onder het gewicht van zijn verwaarloosde huizen. Enkel een moeilijk over te steken boulevard scheidt beide werelden van elkaar. Taksimshoppers hebben niets verloren in Tarlabashi, en de armoezaaiers kunnen zich de boetieks van Taksim niet permitteren.

?n de smalle stegen van Tarlabashi schijnt de zon maar zelden. Hoog boven de begane grond verbinden waslijnen de scheefgezakte gevels met elkaar. Twee bruine ratten vieren feest in een berg afval in de goot. Een vrouw met kind springt net op tijd opzij voor een dolgedraaide chauffeur, die met gierende banden door de steile straatjes scheurt. “Hasjiesh?”, vraagt een kerel die, gezeten in een streepje zon, een geurig wolkje uitblaast.

?n Tarlabashi wonen de verschoppelingen van de Turkse maatschappij op een hoopje bij elkaar. Armen, Afrikanen, ingeweken Koerden, Roma, vluchtelingen. “Tarlabashi is een soep”, zegt een man die shish-kebab verkoopt op straat. “Hier vind je alle problemen bij elkaar. Drugs, prostitutie, geweld, dieven. Jullie kunnen hier maar beter weg gaan.”

Aan de verkeerslichten wachten twee travestieten op groen licht. ?k vraag hen of ik een portret mag maken. “Hoeveel betaal je?”, zegt de ene, terwijl ze een sigaret tussen haar rode lippen knelt. “?k doe alles alleen maar voor geld.”

Waarna de ene heupw?egend in de drukte van de winkelende massa verdwijnt en de andere de apotheek binnen stapt.