Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Als het aan Rik Torfs had gelegen, was kardinaal Joseph Ratzinger niet eens toegelaten tot het Conclaaf, laat staan dat hij er als paus uit zou zijn gekomen. Het was 19 april rond kwart voor zeven, toen de Jos tot Heilige Vader werd uitgeroepen. Torfs, zelf verwikkeld in een verbeten strijd om de troon van rector magnificus van de KU Leuven, had enkele tellen nodig om van de dreun te bekomen. In zoverre dat hij zelfs vergat om zich naar de VRT te haasten, waar hij pijnlijk ontbrak op het enige moment dat hij er had moeten zijn.

Rik haalde zijn gram dan maar in de kranten, en de volgende morgen, nog vóór de haan driemaal had gekraaid, stond hij vol strijdlust in de studio’s van Radio 1 tot en met 8. Om daar op steeds hogere toon het onmiddellijke ontslag te eisen van Benny de Zestiende, die op dat moment in Rome zalig in zijn bed lag te dromen. Zich niet bewust van de rebellie tegen zijn gezag, die in een verre Gallische provincie op gang was gekomen.

Een aartsconservatief! Bij de Hitlerjugend geweest! Mogelijk ook bij de SS en de SA! En de SP! Tegen de vrouwen. Erger: tegen de homo’s. Tegen de bevrijdingstheologen. Tegen kerkjuristen, hoewel dat volgens Torfs een eretitel in de kerkelijke hiërarchie is. Tegen condooms. Tegen seks. Tegen de democratie. Tegen de ontvoogding van onderdrukte volkeren. Kortom: als de nieuwe paus nog iets meer naar rechts wou opschuiven, kon hij Siegfried Bracke als zijn woordvoerder inhuren. Tegen 600 euro per uur. Of nee: tegen 600 Reichsmarken, met die munteenheid zijn beiden beter vertrouwd.

’s Middags hield Torfs op het Ladeuzenplein in Leuven, vanuit het hoogste bakje in het reuzenrad, een toespraak die over heel Vlaams-Brabant daverde. Hij riep het Brabantse volk op om zich te bewapenen, zoals in de tijd van hertog Jan, en om samen met hem naar de poorten van Rome op te marcheren. Toen trok beneden Louis Tobback de hoofdzekering uit, omdat hij door al dat lawaai te zeer gestoord werd in zijn dagelijkse denkwerk. Rik bleef gedurende zeven uur zitten verkleumen in zijn bakje vijfenveertig meter boven de grond, en nadat hij daar laat op de avond eindelijk uit verlost was, strompelde hij naar een typisch Leuvens restaurant, waar derdewereldwijnen worden geschonken en de potten zowel op als achter het fornuis staan. Daar verbrandde hij ritueel de Codex Iuris Canonici.

Het woord ‘godslastering’ is te zwak voor wat Rik de dagen nadien nog allemaal ging vertellen op radio en televisie. Waar de paus hoe dan ook van ’s morgens tot ’s avonds met de grond gelijk werd gemaakt, door elke snoever die daartoe de aandrang voelde. En toen was het de beurt aan Pharailde de Aguirre! Vernoemd naar een zusterke van Sint-Vincentius a Paolo, maar van dat nonnenbloed is niet veel overgebleven. Het heeft weinig gescheeld of zíj stond in Ché, en niet haar dochter. Phara had zelf foto’s laten maken, in poses die zij had gekozen, maar bij Ché vonden ze het voor één keer ‘erover’. ‘Wij zijn geen pornoblad, madam’, stelde de geschokte hoofdredacteur. ‘U kunt zich met uw materiaal beter tot het internet wenden. Ik raad u de gespecialiseerde site Grannysex dot com aan.’

Via een satellietverbinding had Pharailde contact met monseigneur André Léonard van Namen. Die kreeg niet eens de tijd om een kruisteken te slaan, of hij was in de inleiding al versleten voor een ultrareactionair bij wie vergeleken de paus een linkse rakker was, voor een fanatiek aanhanger van Opus Dei, en voor een rabiate tegenstander van Vaticanum II.

Vanuit zijn bisschoppelijk paleis antwoordde Léonard, in voortreffelijk Nederlands, met een beleefdheid waarvoor velen van ons hadden gepast. Hij vertelde Phara, die zelf tamelijk bevlekt heeft ontvangen, over de ontvangenis van de Moedermaagd, en pareerde haar opmerking over vrouwendiscriminatie in de Kerk met de overtuigende casus van Theresia van Lisieux.

‘Kent u de naam van de bisschop van Lisieux?’ gaf Léonard een schoolvoorbeeld van een retorische vraag. ‘Ik durf wedden van niet. Maar iedereen kent wél de Heilige Theresia. Op haar vijftiende al bij de karmelietessen, dat is wat anders dan met haar bloot gat in Ché, nietwaar? Trouw aan God in de dagelijkse dingen, dat was de Heilige Theresia. En het is in die rol dat de vrouw zich binnen de Kerk kan ontplooien. Aan u zeg ik het tegen beter weten in.’

‘Die Trees was wel al op haar 24e zo dood als een pier’, wist Phara uit een vage herinnering aan de lessen Gewijde Geschiedenis. ‘Dat noemt gij de rol van de vrouw? Sterf zelf maar. Klopt het dat gij lid zijt van Opus Dei?’

Ook nu bleef de bisschop hoffelijk: ‘Nee mevrouw, dat klopt niet. Alleen heb ik de moeite gedaan om het Opus Dei te bestuderen, en ben ik dus op bezoek gegaan in hun klooster in Pamplona, in de provincie Navarra. Een Spaanse provincie, zoals u wellicht weet.’

Dat was erop. Monseigneur Léonard had zich blijkbaar beter voorbereid dan hij liet uitschijnen. Want Navarra, dat is grond die de Basken ook nog graag zouden binnenhalen. De familie De Aguirre heeft er ooit een anti-Spaanse verzetsbrigade opgericht. ‘Het klooster van Pamplona?’ snoof Phara minachtend. ‘Dat heb ik eens opgeblazen toen ik klein was. Stevig gebouwd, moet ik eerlijk toegeven. Vier dozen dynamiet, en nóg lag de toren niet omver. Ik heb hem uiteindelijk in brand moeten steken.’

Hierna mocht Rik Torfs de monseigneur nog wat beledigen, en werd een Opus Dei-priester op vakkundige wijze belachelijk gemaakt. Alleen als die rechtse conservatieven hen betalen, vinden ze het zo erg niet op de VRT.

Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content