Bij het ter perse gaan hield het huwelijk van Mia De Schamphelaere met Walter Clippeleyr, onze ex-collega van Het Volk, nog altijd stand. Schiet ons niet dood als gisteren de echtscheiding is uitgesproken, in een weekblad is het nu eenmaal moeilijk om de actualiteit op de voet te volgen. Dat zal de trouwe lezer van Knack al wel vaker zijn opgevallen.
Over het bizarre huwelijk van Mia en Walter hebben wij onze verwondering meermaals uitgesproken, en wij zijn niet de enige. Hoe is het in ’s hemelsnaam mogelijk dat Mia, in wijwater geboren, uitgerekend de grootste schuinsmarcheerder van het hele Waasland in haar netten heeft gestrikt? Wilt u geloven dat ze eerst in het Vaticaan de toelating is gaan vragen? Hebben wij dat nog niet verteld?
Vóór hij Mia leerde kennen was Walter al ettelijke malen getrouwd, waarvan vier keer voor de kerk. Twee keer in een katholieke, één keer in een Grieks-orthodoxe, en één keer in een synagoge. Voor Mia was dat ethisch geen bezwaar. De drift die zich van haar meester had gemaakt bij het zien van een Adonis als Clippeleyr, had alle morele principes, waarover ze vroeger zo bevlogen kon peroreren, vermorzeld. Maar met de canonieke consequenties zat ze toch wat meer in haar maag.
Ze had al Rik Torfs geraadpleegd, maar die had, zijn eigen motto indachtig, slechts één advies: ‘Pak hem.’ Kanunnik Dewolf, van het vrij onderwijs, was voorzichtiger. Hij had aangeboden een audiëntie bij de paus te regelen. ‘Wat kan voor Caroline van Monaco en Helmut Lotti, kan ook voor Walter Clippeleyr’, sprak de kanunnik. Woorden waarover men best niet te lang nadenkt.
En zo maakten Mia en Walter op een dag hun opwachting in het Vaticaan. Walter had een fles grappa mee voor de paus, en Mia niet nader gespecificeerde offergaven. Feit is dat de Heilige Vader nadien een slag van de molen leek te hebben gekregen. Praatte nauwelijks nog verstaanbaar, en als er geen drie kardinalen waren om hem te ondersteunen, dook hij voorover op het tapijt. Die pilletjes, waarvan de paus dacht dat het muntjes waren, schijnt Mia gekregen te hebben van Frank Verstraeten van de Zillion. Waar ze op de fameuze ‘Zundays’ een niet onopgemerkte verschijning was. Het was daar dat ze op een fatale dag Clippeleyr tegen het lijf liep.
Toen de beide zondaars voor hem neerknielden, keek de paus Walter onderzoekend aan: ‘Ik hoor dat ge vier keer getrouwd zijt geweest. En voor Het Volk schrijft. Dat is niet te best. Zijn die huwelijken geconsumeerd?’
‘Nee’, loog Walter, die alleen al in Sint-Niklaas-centrum zeventien kinderen heeft rondlopen. En dan durven we er de buitenwijken van Belsele, Nieuwkerken, Sinaai en Westakker niet eens bij te tellen. Maar daar had de kerk volgens hem geen affaires mee.
Lezers van deze rubriek weten hoe die andere Walter, Walter Pauli van De Morgen, helemaal van zinnen was geraakt toen Mia zich bij het inschenken van een kopje thee – met opzet of niet met opzet, wie zal het zeggen? – iets te ver voorover boog, en toonde wat vrouwen als Mia om meerdere redenen beter niet zouden tonen. Dan kunt u zich inbeelden wat de paus overkwam, toen Mia voor hem ook nog eens op haar knieën ging zitten.
Hij gaf enthousiast zijn zegen en Mia een kneepje in haar achterste, en verzekerde Walter dat hij zijn gang kon gaan. ‘Hang hem er maar eens goed in, jongen’, meende Clippeleyr de kerkvader te hebben horen sissen, maar dat kon ook zijn eigen verdorven fantasie zijn geweest. Walter en Mia gingen nog een muntje in de Trevi-fontein gooien, en hielden ’s nachts het hele hotel wakker. Daarna keerden ze met een lagekostenmaatschappij en een voldaan gevoel naar Sint-Niklaas weer. Waar Walter Mia meetroonde naar de Hemelstraat, waar hij een appartement bewoonde.
Het eerstvolgende weekend nam zij hem mee in haar zeilboot, voor een picknick op volle zee. Wie wel eens afstemt op Jambers onder zeil, in de vergeefse hoop wat meer te ontdekken van de verrukkelijke Pascale Naessens, zou zich duimen en vingers hebben afgelikt bij wat Walter op het Kanaal mocht aanschouwen. Mia had een paar cd’s van Bruce Springsteen meegenomen, en Walter een krat sterke drank. Zo waren ze, beroesd en in tal van nevelen gehuld, al door het Nauw van Kales afgedreven, toen Walter besloot dat het een toekomstig echtgenoot van een gecoöpteerd senator niet past om bij Het Volk te werken. Van ergens tussen Eastbourne en Le Touquet nam hij met een kort bericht in morsetekens zijn ontslag: ‘Ik stop. Stop. Walter.’
Eens terug nuchter, en door een sleepboot de haven van Cherbourg binnengetakeld, had hij spijt van die overhaaste beslissing, maar bij Het Volk wisten ze met hun vreugde geen blijf. Clippeleyr weer in dienst nemen was de laatste van hun gedachten, en vanuit Monte Carlo kwam een krachtig njet van Guido Van Liefferinge. Walter mocht van geluk spreken dat Mia relaties had, of hij kon gaan stempelen. Momenteel geeft hij les in een school in Mechelen. Of dat beter of slechter is dan redacteur bij Het Volk, is voer voor discussie.
Het grote trouwfeest was op 16 april van dit jaar, en sindsdien is Mia gelukkig en Walter ten einde krachten. Mia is van ’61, zag er lange tijd ook zo uit, maar sinds de liefde bezit van haar heeft genomen, heeft zich zowel geestelijk als fysiek een opzienbarende metamorfose voltrokken. Hoe zullen we dat weer eens decent verwoorden? Ze heeft niet gemakkelijk genoeg, voilà.
Op deze bladzijde is eerder gesignaleerd dat ze steeds meer op haar Edegemse dorpsgenote Birgit Van Mol begint te lijken. Zelf verkiezen wij nog altijd het origineel, maar Walter heeft niets meer te verkiezen.
Koen Meulenaere
