Er wordt steeds harder gelachen met de analysen van George W. Bush.

Op alles wat hij zegt en doet, volgt tegenwoordig kritiek, en gelukkig maar. De Amerikaanse president George W. Bush wilde onlangs zijn verdiensten in de verf zetten door erop te wijzen dat dankzij zijn inspanningen om vrede te creëren in de wereld, twee extra landen (Afghanistan en Irak) aan de Olympische Spelen konden deelnemen. Daarop volgde een storm van protest, niet alleen van andersglobalisten, maar ook van gereputeerde atleten zoals Bush’ landgenoot Carl Lewis. Die wees er fijntjes op dat de Verenigde Staten ooit een boycot van de Olympische Spelen afkondigden, toen de Russen Afghanistan bezetten. Alleen een halve blinde als Bush zelf, ziet niet dat het in beide landen schromelijk fout loopt. Vooral omdat hun bevolking de Amerikaanse aanwezigheid steeds minder op prijs stelt.

Volgens Bush is de wereld er sinds zijn oorlog tegen het terrorisme een stuk veiliger op geworden. Een officiële wetenschappelijke analyse toonde aan dat het aantal terroristische aanslagen in 2003 beduidend lager lag dan de 34 jaren voordien. Gelukkig is wetenschap een zelfregulerend proces. Andere onderzoekers lieten een kritisch oog vallen op de ruwe gegevens die de auteurs van het rapport hanteerden, en stelden prompt grote hiaten vast.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell moest snel toegeven dat de conclusies fout waren, en dat 2003 op het vlak van terroristische aanslagen net een van de zwaarste jaren was geweest. Maar hij voegde er vlug aan toe dat niemand de feiten bewust had verdraaid. Dat had hij ook al gedaan toen duidelijk werd dat er in Irak helemaal geen massavernietigingswapens waren – nochtans de voornaamste officiële aanleiding om de oorlog te beginnen.

Ten slotte blijft Bush ook een voorstander van het oude idee om een ruimteschild tegen raketaanvallen te bouwen. Dat drijft hij nu met halfharde hand door de beslissingskanalen. Zo zag de bevoegde commissie van de Amerikaanse senaat er recent geen graten in dat het systeem zou worden ontwikkeld, zonder via onafhankelijke tests te controleren of het schild wel zou werken.

Wat een leidinggevende Amerikaanse natuurkundige de oprisping ontlokte: ‘Dit is perfect aanvaardbaar, omdat een niet-functionerend afweersysteem tegen raketten zou moeten volstaan als afschrikking tegen de niet-bestaande dreiging van landen als Iran of Noord-Korea.’

Dirk Draulans

Een niet-functionerend ruimteschild moet volstaan tegen een niet-bestaande dreiging.