Vlaamse leeuwen zonder complexen.
Voor wie niet vertrouwd is met het organigram van de Vlaamse beweging, stonden ze jarenlang aan de kant van het Vlaams Blok: Mark Grammens, Matthias Storme en Peter De Roover. Feit is dat ze hun afkeer voor het cordon sanitaire nooit onder stoelen of banken hebben gestoken. En dat ze, zoals het Blok, een onafhankelijk Vlaanderen hoog in het vaandel voeren. Ook hadden en hebben ze nooit iets op gehad met de politieke correctheid van links. ‘De vijanden van het Blok zijn altijd hun gedroomde bondgenoten geweest’, zo omschrijft een van hen het.
‘De enigen in Vlaanderen die het racisme met succes kunnen bestrijden, zijn de Vlaams-nationalisten’, zegt Mark Grammens. Nog in 1989 adviseerde hij Paula D’Hondt, Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid, om een kabinetschef uit de Vlaamse beweging te rekruteren. Utopisch evident, aangezien het een Belgische instelling betrof. Grammens dacht zelf aan Jaak Peeters, de man die in 1988 opstapte uit het Blok en tien jaar later een boek schreef, Waarde landgenoten, Brief van een Vlaamse nationalist aan de nieuwe Vlamingen, waarin hij Vlaams-nationalisten en migranten op hun gedeelde belangen wees.
Grammens zelf heeft extreem-linkse roots. Peter De Roover omschrijft hem als ‘een man die zich hoogstpersoonlijk voor de Taliban zou gooien om ze te beschermen tegen Amerikaanse bommen’. En voor de petite histoire, bij de jongste parlementsverkiezingen ging Grammens’ stem naar Roberto D’Orazio van de Partij van de Arbeid.
De Roover zelf werd in 2000 voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). Hij volgde er Matthias Storme op die in 1996 aantrad als compromisfiguur, aanvaardbaar voor de radicale zijde. Dat waren de jaren waarin de strijd tussen de diverse fracties van de Vlaamse beweging zich ’s zomers rond de IJzertoren afspeelde.
De Roover ruilt het OVV-voorzitterschap voor het hoofdredacteurschap van het weekblad Punt, dat zich aan de conservatieve Vlaamse zijde bevindt. De Roover werd, na zijn vertrek uit de VU in 1987, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). ‘Ik heb gekozen voor de Vlaamse beweging, partijpolitiek ongebonden’, zegt hij. ‘Ik ben nooit een aanhangsel van het Vlaams Blok geweest. We waren tegen het cordon sanitaire, maar voor het overige is er tussen de VVB en het Blok nooit een warme liefde geweest. De VVB kon het zich veroorloven, want er waren – Vlaams gesproken – in zowat alle partijen goede mensen en momenten. Bij Geert Bourgeois (N-VA) komen er nu misschien niets anders dan goede Vlaamse momenten. Best mogelijk dat sommigen in de VVB zich goed zullen herkennen in het programma van N-VA. Bert Anciaux (Spirit) maakte het de VVB in elk geval makkelijker om politiek ongebonden te zijn.’
De Roover beweert zelf dat hij in al die jaren hooguit twee keer is uitgenodigd door Filip Dewinter voor een gesprek. Op 7 december jongstleden tafelde hij in elk geval met het Blok-kopstuk in een Berchemse taverne. Het gesprek ging onder meer over Punt. Financiële steun komt er onder meer van spaarbank Argenta die vanouds de radicale Vlaamse zaak genegen is.
