‘Lichaam als dat van Ryan krijg je niet door in de zetel te zitten’

Zaterdag staat KRC Genk tegenover Club Brugge. Oftewel Mathew Ryan tegenover zijn ex-ploegmaats. Zoals keeperstrainer Jan Van Steenberghe, die de Australische doelman onder zijn hoede had bij blauw-zwart.

“Ik ben zijn keeperstrainer geworden in de winter van 2014”, vertelt Van Steenberghe aan Sport/Voetbalmagazine. “Twee jaar was ik uit het wereldje geweest, na mijn verdwijnen bij Gent, logisch dat ik het de eerste paar weken wat aankeek waar de doelmannen stonden en zo. Ik ontdekte met Mat een doelman die enorm gemotiveerd was en technisch nagenoeg perfect.”

“Ethan Horvath, de Amerikaanse doelman die we er nu bij hebben, doet me wat aan Mat denken. Twee jongens die in hun jeugd ook met andere sporten bezig zijn geweest en lichamelijk zeer goed ontwikkeld zijn. Bij Mathew waren alle spiergroepen in evenwicht, coördinatie, links, rechts… Hij vertelde me eens dat hij vroeger nog tenniste, hij was daar ook heel goed in. Met specifieke keeperstrainingen was hij rond zijn elfde, twaalfde begonnen, geloof ik. Zijn sprongkracht was fenomenaal, daar was hard aan gewerkt. Hij is niet van de grootsten, maar door hard te werken aan zijn explosiviteit kan hij dat compenseren. Geloof me: zo’n lichaam krijg je niet door in de zetel te zitten.”

“De man met wie ik werkte, was een perfectionist. In het begin zelfs té gefocust. Naast voetbal was er amper tijd voor wat anders, hij stond ermee op en ging ermee slapen. Je moest die jongen bijna dwingen om zich ook eens te ontspannen, om bepaalde situaties te relativeren. Mathew was haast nooit tevreden over een match. Wat we hem ook moesten leren, was doseren, omgaan met twee wedstrijden per week. In Australië speelde hij in zijn eerste seizoen 44 wedstrijden, in het tweede kwam hij aan 73, geloof ik. Hij was immers ook nog eens eerste doelman van Australië geworden. Dat betekende naast het reizen ook nog eens een pak wedstrijden extra, het WK, een halfjaar later de Azië Cup. Dat was het ook het seizoen van onze lange Europese campagne, die jongen was in de play-offs compleet leeg op het einde. Iedereen, maar hij zeker.”

Het WK in Brazilië, waar Ryan als eerste doelman van de nationale Australische ploeg mocht opdraven, bleek een kantelmoment in zijn ontwikkeling. Van Steenberghe: “Brazilië was niet goed en hij vroeg zich af waarom. Je moet weten: Mathew wordt niet graag verrast, hij is iemand die voor een wedstrijd alle informatie over de tegenstander opzuigt. Voor dat WK had hij alles doorgenomen. Voor de match tegen Nederland had hij zwaar gefocust op Arjen Robben, omdat hij wist dat die gevaarlijk zou worden. Beelden bekeken, stil gezet, bestudeerd naar waar Robben trapte als hij zijn voet op een bepaalde manier zette, enzovoort. Tot in de details. Maar wat bleek? Robben deed in laatste instantie iets heel anders en klopte hem toch. Dat snapte hij niet. Met psycholoog Rudy Heylen hebben we daarop gewerkt, dat hij weer de natuurlijke doelman moest worden. Niet de doelman die zich vol stopt met informatie en zich dan gaat instellen op wat hij denkt dat er gaat gebeuren, maar een doelman die reageert op wat hij ziet gebeuren. De eerste wedstrijd waarin hij dat perfect oppakte, was Torino, waar we de groepsfase van de Europa League begonnen. Daar werd het 0-0 en pakte hij alles. Toen waren we vertrokken, met als bekroning op het einde de beker en de prijs van Doelman van het Jaar. Zijn tweede individuele trofee op een rij.”

(Peter T’Kint)

Lees het volledige artikel over Mathew Ryan in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 1 maart of in onze Plus-zone.