Visum affaires (2)

“U heeft een transitvisum, categorie C”, zegt meneer Kiae ons op de vreemdelingendienst van Buitenlandse Zaken in Isfahan. “Die zijn in geen enkel geval verlengbaar. Ik raad je aan om in Teheran te proberen jullie transitvisum om te wisselen in een toeristisch visum. Maar dan heb je wel een grondige motivatiebrief nodig.”

We worden van het kastje naar de muur gestuurd, en twijfelen of het allemaal nog wel zin heeft. Misschien moeten we eerst maar eens om raad vragen op de Belgische ambassade in Teheran.

Consul Paul De Vos ontvangt ons persoonlijk in zijn bureau en luistert aandachtig naar de kroniek van onze mislukte visumaanvraag. “Wij kunnen en mogen niet tussen komen”, zegt de consul. “Dit is een Iraanse aangelegenheid. Een transitvisum is bij wet onverlengbaar. Het is een visum op maat van zakenmensen, die meestal maar enkele dagen blijven.”

“Maar de weigering van jullie visum is op zijn minst vreemd. Iran is helemaal geen moeilijk land om binnen te geraken. Ik vermoed dat je journalistieke activiteit er voor iets tussen zit. Onderschat de Iraniers niet als het op intelligentie aankomt. Je begrijpt dat er momenteel een zenuwachtige sfeer heerst in Teheran.”

Waarom is Anja’s visum dan ook geweigerd? “Tja, in wiens gezelschap men verkeert, diens eer men deelt.”

Medewerker Merjoo heeft uitgezocht wat er met onze visumcode is gebeurd. “Die blijkt op naam van twee andere Belgen te staan, die deel uitmaken van een groep. De code werd helemaal niet naar Istanbul gestuurd zoals gevraagd, maar naar Brussel.”

We begrijpen er niets meer van, en hebben een sterk vermoeden dat Mah Tours, het Iraanse reisbureau dat ons tegen betaling een uitnodigingsbrief bezorgde, geklungeld heeft.

“De enige mogelijkheid om langer te blijven, is een nieuwe visumaanvraag doen in een Iraans consulaat in het buitenland”, zegt consul De Vos. “Maar als ik u was, dan zou ik het laten rusten, en Iran later eens bezoeken. Een reis zonder problemen, daar is ook niets aan, niet?”

Einde van de Iraanse visumperikelen. We geven het hier op. Een week Iran is beter dan niets. We verlaten de ambassade, enerzijds gerustgesteld dat we alle mogelijkheden hebben benut, anderzijds teleurgesteld dat het allemaal niet veel heeft opgeleverd.

We troosten onszelf met een dure cappucino met slagroom in een nette koffiebar, westerse stijl, in de ambassadebuurt. De patron vindt het eerst geen probleem dat ik enkele foto’s maak in zijn zaak. Tot ik mijn lens richt op enkele dames die hun hoofddoek duidelijk met tegenzin dragen. De sjaal ligt haast volledig in hun nek. “Geen foto’s meer alstublieft!”, vraagt de man met aandrang. “Anders krijg ik de politie weer over de vloer.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content