De manier waarop de omstreden minister van Pensioenen Michel Daerden toch nog een vangnet wordt bezorgd, past niet echt in het plaatje van een moderne socialistische partij.
Voor de plaatselijke kranten is de val van de koning van Ans wereldnieuws. Dat ontslagnemend minister van Pensioenen Michel Daerden (PS), cijferwonder, mediafenomeen, politieke clown en stemmenkampioen, in zijn eigen gemeente wordt gevraagd om op te krassen, is dan ook niet alledaags.
In de Luikse PS geldt voor politieke afrekeningen nog steeds het richtsnoer van wijlen André Cools: wie als eerste toeslaat, heeft al voor de helft gewonnen. De dienstdoende aanvaller is Stéphane Moreau, de geestelijke zoon van Daerden in Ans, en gedurende vele jaren diens vertrouweling. De vergelijkingen met Julius Caesar die door zijn zoon Brutus werd omgebracht, zijn dezer dagen dan ook niet van de lucht. De Brutus van Ans is behalve politicus, althans tot op heden, ook algemeen directeur van Tecteo, een machtig intergemeentelijk nutsbedrijf dat zich bezighoudt met telecommunicatie en energie.
Het voorlopige resultaat van de coup tegen Daerden is dat Ans, een voorgemeente van Luik, voor het eerst in een halve eeuw een college krijgt dat niet uitsluitend op een meerderheid van socialisten berust, maar waarvan ook liberalen en christendemocraten deel zullen uitmaken. Een lokale aardverschuiving, zonder meer, maar of hiermee het lot van Michel Daerden is bezegeld, blijft een open vraag. In Ans circuleren nu al pro-Daerdenpetities, papa is er immers immens populair. Dat mag ook niet verbazen. Als minister van Begroting in de Waalse regering heeft Daerden zijn eigen gemeente altijd in de watten gelegd, tot verdriet en frustratie van de kameraden in Luik.
Het is volgens ingewijden geen toeval dat de aanval op Daerden is geopend op het moment dat justitie opnieuw actief onderzoek verricht naar belangenverstrengeling en vermeend gesjoemel met openbare aanbestedingen door het voormalige revisorenkantoor van Michel Daerden, dat vandaag in handen is van zijn zoon Frédéric Daerden.
Gezien het verleden van clanoorlogen in de Luikse PS-federatie mag het wel uitzonderlijk heten dat de motie van wantrouwen tegen Daerden unaniem – en dus met instemming van Michel Daerden en zijn vrienden – werd goedgekeurd. Blijkbaar heeft papa zijn kansen berekend en eieren voor zijn geld gekozen. Daerden staat ook niet met lege handen. Hij heeft voor zichzelf verworven dat hij na afloop van zijn ministerschap opnieuw aan het hoofd komt van een groot intergemeentelijk bedrijf. De prijs voor de unanimiteit, zo valt bij de Luikse PS te horen, waar men liever de nadruk legt op het nakende einde van ‘een weinig glorieus hoofdstuk’ in de geschiedenis van de Luikse federatie. De invloed van Daerden in Luik en omgeving is inderdaad tanend, maar via door de PS gecontroleerde ‘intercommunales’ die de plaatselijke economie sturen, houdt hij toch een vinger in de pap.
PS-voorzitter Elio Di Rupo geeft een afwezige indruk in de afwikkeling van deze plaatselijke dossiers. Waarschijnlijk zouden de eigenzinnige Luikenaars openlijke inmenging van de Keizerslaan ook niet pikken, maar de manier waarop de omstreden Michel Daerden toch nog een vangnet wordt bezorgd, past niet echt in het plaatje van een moderne socialistische partij. Tegelijk suggereren de peilingen dat de publieke opinie de PS mee verantwoordelijk stelt voor het uitblijven van resultaten in de communautaire onderhandelingen. En zo lijkt de PS vandaag in een veel minder comfortabele positie te zitten dan men in Vlaanderen vaak wil doen geloven.
Han Renard
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier