‘Mijn dochtertjes kijken uit naar de ramadan. En naar Kerstmis.’
‘Als ex-VRT-journalist zijn de media mijn specialiteit, en verder werk ik vooral rond grootstedelijk beleid en wonen. Maar ik ken wel iets van moslims en de islam, en die expertise stel ik intern natuurlijk wel ter beschikking. Ik zit niet in het Vlaams Parlement als woordvoerder van de moslims. Zelfs in mijn eigen partij wil ik mij niet profileren op thema’s als religie of diversiteit. Ik heb ook niet voor CD&V gekozen vanwege het geloof, Cd&V is voor mij de volkspartij die op alle niveaus aan beleid meedoet. Ik heb voor CD&V gekozen omdat het een partij is met een open ‘c’: de tijd dat de CVP alleen voor overtuigde christenen was, ligt al jaren achter ons. En tegelijk wordt godsdienst in de partij niet in een hoekje geduwd. CD&V’ers gaan niet betuttelend om met levensbeschouwing, wat ik anderen wel zie doen.
‘Ik ben opgegroeid in een traditioneel moslimgezin in Gent. In de jaren zeventig was er in de hele stad maar één moskee: een voormalige zeepfabriek die Turkse vrijwilligers hadden opgeknapt en ingericht als gebedshuis. Mijn vader en moeder waren daarbij amper betrokken. Ze hebben hun hele leven gewerkt voor een bloemenkweker uit Oostakker: zes dagen per week hard zwoegen, en op zondag was er hoogstens tijd om de inkopen te doen, wat te rusten en familie te bezoeken.
‘Onze moskee was zoals veel van die eerste gebedshuizen opgericht door lokale vrijwilligers. Er bestaat één islam. Maar we beleven onze godsdienst natuurlijk allemaal anders. Voor mij is de scheiding tussen kerk en staat een fundamenteel principe van ons democratisch bestel. Politiek is geen instrument van een geloof. En geloof is geen verlengstuk van de politiek. Ik wil mijn godsdienst kunnen beleven, ook openbaar, maar in harmonie met de Belgische en Vlaamse wetten en gebruiken.
‘Maar als ik respect heb voor u, mag ik toch verwachten dat u ook respect hebt voor mij? Helaas leven we in een zorgwekkende tijd. Ik heb er zelf geen last van. Maar ik hoor dat veel moslims op een agressieve manier aangesproken worden. Meisjes krijgen in de supermarkt opmerkingen over hun hoofddoek, mannen worden scheef bekeken om hun baard. En nog altijd komen er onvriendelijke reacties als moslims in een ziekenhuis om een halal maaltijd vragen. Als iemand een vegetarische maaltijd wil, wordt daar wel rekening mee gehouden. Dat is goed. Maar waarom kan dat dan niet met een vraag om halal of koosjer voedsel?
‘In ons politieke discours is zelfs een grote mate van schijnheiligheid geslopen. Elke keer als ik de politiek hoor spreken over ‘levensbeschouwelijke kentekenen’, heeft men het eigenlijk over de hoofddoek. Maar men zegt dat niet. Vlaams Belang valt de moslims al dertig jaar lang politiek aan, maar ik heb hen nooit horen klagen over de gebruiken van de ultraorthodoxe joodse gemeenschap. Laat er geen misverstand over bestaan: ik heb absoluut geen probleem met joodse keppeltjes.
‘Er is zoveel dat ons bindt. Laten we vooral daarnaar kijken. Wat brengt het ons eigenlijk bij als samenleving om te blijven vitten op kleine verschilpunten tussen Vlamingen en moslims. We leven samen in een land waar het de traditie is om naar een consensus te streven? Dat zit toch in onze Vlaamse genen? Dat is toch het wezen van ons overlegmodel? De doorsnee-Vlaming ligt wakker van zijn woning, zijn gezondheid en zijn kinderen. De doorsnee-moslim ook. Alles wat essentieel is, bindt ons. Laten we dus stoppen met het uitvergroten van details zoals de aard van kledij en voedsel. Daarom zit ik ook bij CD&V. Het is de partij die wil verbinden.
‘Intussen beleef ik mijn geloof op mijn manier. Ik probeer deel te nemen aan een aantal gebedsvieringen, en met onze kinderen leven we toe naar de grote religieuze feesten. Als die op een weekdag vallen, proberen mijn vrouw en ik vrij te nemen om eten klaar te maken en familie en vrienden te ontvangen. Mijn dochters kijken zelfs uit naar de ramadan: het is een tijd van geestelijke en lichamelijke rust. Maar diezelfde dochters kijken ook uit naar Kerstmis. Op school krijgen ze dan een kerstontbijt, er zijn geen gewone lessen: voor hen is ook dat een feestdag. Is dat niet de definitie van ‘feest’: zich samen verheugen in iets? Op die manier brengen onze kinderen al in de praktijk waarvoor ik mij als CD&V’er politiek engageer. Prachtig toch?’
1971 H Licentiaat politieke wetenschappen, master Europese studies, Gent H Gehuwd, drie kinderen H Vlaams Parlementslid
