Koen Meulenaere

NRC

Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Corelio heeft op zijn website een vacature voor een marketeer geplaatst

Corelio heeft op zijn website een vacature voor een marketeer geplaatst. En niet voor een hoofdredacteur. De vorige marketeer is blijkbaar weg. Begint officieel pas in september aan zijn nieuwe opdracht aan gene zijde van de Moerdijk, maar is alvast begonnen met naar aloud recept zijn redactie in twee te splitsen: één voor NRC Handelsblad en één voor nrc.next, de ochtendversie voor de iets modernere mediaconsument.

De Raad van Commissarissen, in spoed bijeen, aanhoorde het met stijgende verbazing. Toen zwaaide de marketeer met het NRC van die dag. ‘Wat heb ik hier?’ draafde hij door op het pedante toontje dat wij zo goed kennen van zijn optredens in infotainmentprogramma’s maar dat bij onze noorderburen ongebruikelijk is. In Nederland gaan ze ervan uit dat een commissaris hoger in rang en aanzien staat dan een windverkoper.
Niemand was bereid te antwoorden op de neerbuigende vraag die hen was gesteld, en dus vervolgde de marketeer maar zelf: ‘U denkt waarschijnlijk: wat vraagt die rare Belg nu, dat is een krant waarmee hij zwaait. Hé, kijk eens even, het is onze krant.’ Rond de tafel heerste een verbouwereerde stilte. De commissarissen wisselden onderling bezorgde blikken uit, maar gaven geen kik. Dat bracht de marketeer niet van zijn stuk. Hij sloeg met de vuist op tafel en blafte: ‘Neen mijne heren. Ik zeg u, dit is geen krant, dit is een rol behangselpapier. Gij daar, geef mij een vouwmeter.’

De aangesprokene, een streng gereformeerde telg uit een eeuwenoude financiersfamilie, vertrok geen spier in zijn gezicht. Hij zou zo meteen uitzoeken wie deze kwast aan het hoofd van de groep had gezet, en die was nog niet jarig. Maar een iets jongere commissaris, die de avond voordien zijn zeventigste verjaardag had gevierd en nog lichtjes in wind en hogere sferen vertoefde, besloot zijn medewerking te verlenen aan de al bij al amusante vertoning.

Hij diepte uit een antieke commode in een hoek van de vergaderzaal een lintmeter op en overhandigde hem aan de marketeer. Die sprong als een aap bovenop de tafel, hurkte neer op de opengevouwen editie, en begon driftig te meten. In het gezelschap rondom maakte de verontwaardiging stilaan plaats voor bezorgdheid: die vent was knots, vermoedelijk gedrogeerd. Het werd stilaan tijd om de bewaking te bellen.

Maar vooraleer iemand de telefoon kon grijpen, was de marketeer alweer rechtgeveerd, en brieste: ‘Weet ge hoeveel? Weet ge hoeveel? Vijfennegentig bij honderdtweeënveertig. Vijfennegentig centimeter hoog, en honderdtweeënveertig centimeter breed. Beseft ge wat dat is? Dat is de grootste krant ter wereld. Daar kunt ge een olifant op laten… hoe noemen jullie dat hier ook weer?’

Daarop wenste zeker geen enkele commissaris het antwoord te geven. Van op de tafel klonk al de volgende aanmatigende vraag: ‘Heeft iemand van u al eens gehoord van een iPad? Ik neem aan van niet. Een iPad mijne heren, is een klein schermpje, nog geen A-viertje groot, en op dat schermpje kun je voortaan alle artikels lezen. Wat hier onder mijn voeten ligt, zijn zevenentwintig A-viertjes. Ik zal u zeggen wat we gaan doen. We gaan dat formaat terugbrengen tot één achtste van het huidige. Ge denkt: wat doet die rare Belg nu weer? Dat pikken onze lezers niet. Welnu: dat pikken uw lezers wel. Lezers pikken alles. Ge kunt niet geloven wat ik heb aangericht bij mijn vorige blad, en niettemin is de oplage gestegen.’

De marketeer beschouwde dit onderdeel van de restyling als afgesloten, stak de eerste bladzijde omhoog, en beet zijn gehoor toe: ‘Wat zien we hier?’ Deze keer wachtte hij het antwoord niet eens af. ‘U zult denken: wat nu weer? Dit is toch de voorpagina. Wel Kees, Koos, Henk, Joop of hoe jullie allemaal ook mogen heten, ik zeg u: dit is niet zomaar een voorpagina, dit is de slechtste voorpagina aller tijden. Hoeveel onderwerpen staan hierop? Probeer samen met mij te tellen: één, twee, drie… jaja, acht in totaal. Waanzin. Van nu af aan: één onderwerp. En met een kop die de lezer doet verstijven van angst. Nooit geziene chaos. Onoplosbare impasse. Rand van de afgrond. Eén op de drie zus of zo, maakt niet uit wat, zodra er één op de drie bij staat weet iedereen dat het erg is. Wat is dat letterlogo hier? Ik houd niet van letterlogo’s. Ze zijn de restanten van een beschimmeld verleden. Bij mijn vorige werkgever heb ik na honderd jaar de leuze AVV-VVK doen weghalen, het was bijna revolutie. Wel, hier wil ik die letters NRC niet meer zien staan.’

Eén commissaris bracht nu zwak protesterend in het midden dat die letters stonden voor Nieuwe Rotterdamsche Courant, de naam van één van de twee stichtende periodieken. De marketeer was niet onder de indruk: ‘Belachelijk. Nieuwe Rotterdamsche Courant, dat doet me denken aan Gazet van Antwerpen, navelstaarderij uit de provincie. Daarmee kunt ge uw voet niet zetten naast de Frankfurter of De Standaard. Ik zal u zeggen wat we gaan doen: we verhuizen over twee weken de hele handel naar Amsterdam, en we maken er de Nieuwe Amsterdamsche Courant van. NAC-Handelsblad. Is er in Amsterdam geen voetbalploeg die NAC heet, of is het Feyenoord dat daar speelt?’

Rond de tafel kregen twee commissarissen een hartaanval. De andere holden naar de telefoon en sommeerden hun bankiers om hun aandelen van de hand te doen. Dat NRC haalt het einde van 2011 niet.

Koen Meulenaere

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content