Slaaptrein

Met een luisterrijk verleden als terminus van de Orient-Express spreekt Sirkeci tot de verbeelding, maar in schoonheid en in authenticiteit wordt het ruim overtroffen door het monumentale treinstation van Hajdarpasha. Honderd jaar geleden gebouwd op de Aziatische oever van de Bosporus, is Hajdarpasha de poort naar Anatolie.

Van op het dek van de avondlijke ferry lijkt het sfeervol verlichte bouwwerk wat verloren te liggen tussen de veel recentere havenarchitectuur. We zijn drie uur te vroeg voor onze nachttrein naar Ankara. ?n het restaurant en de bar klinkt een gezellig geroezemoes. Alle tafels zijn echter bezet. We nestelen ons in de kale wachtzaal, waar de stilte enkel doorbroken wordt door een geregelde knal van de kapotte klapdeur.

De rit naar Ankara duurt tien uur, lang genoeg om een slaapwagon te kiezen. Onze coupe heeft het comfort van een moderne, weliswaar compacte, hotelkamer, met thermostaat, lavabo, minibar, schrijftafel en twee degelijke uitklapbare bedden boven elkaar.

De monotone kadans van de trein brengt rust in mijn brein. Als slapende rozen worden we ongemerkt doorheen de Anatolische nacht genomen. ?stanbul-Ankara, dit is onze Orient-Express. Romatiek op de sporen, en geen wekker bij het ochtendgloren. Wel gerinkel in de gang, als een lepeltje in een theeglaasje. Het is de bellenman die vliegensvlug doorheen de ganse trein stormt. Het is al licht. De stad is weg. We ontbijten schuivend door de lege vlakte. Nooit meer vliegen!