Daniel Cardon de Lichtbuer: ex-bankier, nu voorzitter van het Europees Centrum voor Verdwenen Kinderen.
Fred Chaffart, de voormalige directievoorzitter van de Generale Bank, is niet de enige bankier die een wonderlijke overstap maakte naar een nieuwe loopbaan. Zijn collega van de Bank Brussel Lambert, Daniel baron Cardon de Lichtbuer, ging eind 1996 met pensioen, zeggende dat er nog leven na de bank bestond en denkende aan kunsten en monumenten. Kreeg de man, tot zijn eigen verbazing, toch niet een telefoontje van de Koning Boudewijnstichting met het dringende verzoek voorzitter te worden van het splinternieuwe Europees Centrum voor Verdwenen Kinderen.
Toen het centrum in juni verleden jaar van start ging, was het Cardon al duidelijk dat niet alleen de bankwereld een leeuwenkuil is. Nooit eerder was zo met modder naar de bankier gegooid. De Witte Beweging vreesde dat het politieke establishment middels Cardon zijn actie wilde recupereren. Bestofte dossiers, zoals het gefoefel met de twijfelachtige Italiaanse financiers Lefebvre d’Ovidio, tevens schoonfamilie van Cardon, kwamen weer bovendrijven.
Cardon de Lichtbuer (68) kende een Europese carrière alvorens hij medio jaren zeventig aan het bankieren sloeg. Na de mislukte raid van de Nederlandse bankverzekeraar ING in 1992 kwam hij aan het hoofd van de BBL. Hij was amper met pensioen toen de Nederlanders alsnog de Belgische bank overnamen, in grote kameraadschap en tot grote vreugde van de BBL’ers. Cardon had daarvoor de weg geëffend.
Van valse bescheidenheid kan niemand hem verdenken. Bij zijn aantreden als voorzitter van het Europees Centrum voor Verdwenen Kinderen probeerde hij zijn critici, die hem een gebrek aan ervaring verweten, het gras van voor de voeten weg te maaien: “Ik had ook geen ervaring in het leiden van een bank, maar ik heb de bank rechtgetrokken. Het Centrum moet een voorzitter hebben met een sterke persoonlijkheid. Ik denk dat ik dat ben.” Dat was niet echt de manier om de getroffenen, de bezorgden en de idealisten, die van het nieuwe centrum haast een revolutie verwachtten, te overtuigen.
Waarom de overheid Cardon het voorzitterschap in de schoot wierp, is niet bekend. Hij is niet te Vlaams en niet te Frans, niet te links en niet te rechts, maar dat kan geen voldoende verklaring zijn. Daniel Cardon de Lichtbuer is daarentegen wel een manager die een organisatie kan leiden, en – nog belangrijker – de ex-bankier beschikt over nuttige internationale relaties om fondsen te werven. Dat zijn wellicht té harde troeven voor wat velen onterecht beschouwen als het zachte werk.
Guido Despiegelaere
