Dit is een begin

Wanneer wijken teruggegeven worden aan de bewoners, begint de opbouw.

Bezorgde ouders van Brusselse ketjes zullen een zucht van verlichting hebben geslagen. Machteloze ouders die zagen dat hun kinderen in de armen van de misdaad werden gedreven. Ze zagen met lede ogen hoe hun kinderen door drugsbendes als loopjongens werden ingezet. Eindelijk wordt de harde criminaliteit in hun wijk aangepakt door de politie.

Een zorgzame overheid – en daartoe behoort het integrale politieapparaat – behoudt ten allen tijde het monopolie op geweld. Machteloze ouders kregen gisteren een duidelijk antwoord van de politie. De actie was de grootste ooit in Brussel, strak gecoördineerd en met een duidelijke doelstelling : de aanpak van de harde criminaliteit en illegale economie. De politie haalde een drugsbende van de straat die actief was in het illegale economische circuit. Het gaat over witwaspraktijken, het inzetten van jonge straatdealers, chantage van winkeliers. De politie ontmaskerde de top van criminele bendes die veilig in villa’s in de rand van Brussel wonen en die de Brusselse wijken en ketjes crimineel komen bezoedelen. En nu maar hopen dat er ook snel bestraft wordt en dat er nergens procedurefouten worden gemaakt.

Dit is een begin, maar zeker geen eindpunt. Wanneer wijken teruggegeven worden aan de bewoners, begint de opbouw.
Onveiligheid staat niet op zich. Ze gedijt in een grootstedelijk klimaat waar te veel sociale indicatoren vandaag in het rood staan: hoge werkloosheid en armoede, spijbelgedrag, slechte huisvesting…

Wij vragen nu reeds jaren dat er zou worden opgetreden vanuit de parketten tegen zwaar spijbelende leerlingen.

Meestal is hardnekkig spijbelen immers ook een signaal dat er een aantal andere dingen fout lopen in een gezin. Als je weet dt heel wat Brusselse ouders worstelen met de opvoeding van hun kind, is het toch een schande dat er maar één Nederlandstalig opvoedingscentrum is in heel Brussel waar ze terecht kunnen voor raad en daad.

Als je zoon criminele feiten gaat plegen spreek je toch van een zeker falen van de opvoeding.

Het grootste risico van migratie is dat kinderen de rol van hun ouders moeten overnemen.. Op een bepaalde manier zorgen ze voor hun ouders. Kinderen integreren sneller in de nieuwe wereld, moeten vaak ook tolk spelen. Ook bij problemen op school. Zo draaien de rollen om en verliest de ouder autoriteit. Dat geeft een kind een heel onveilig gevoel.

Als je vader werkloos en afwezig is, je mama depressief, met wie moet je je dan als puber identificeren? De tweede en derde generatie migranten in Brussel hebben zichzelf vaak moeten opvoeden. Enkel wie sterk genoeg is, kan dat doorbreken en het beter doen.

Afwezige ouders en overwerkte scholen dienen afgelost te worden door aanwezige overheden.

Opnieuw structuur brengen en waarden doorgeven, is het antwoord op ontsporing.

Ouders moet geconfronteerd worden met het feit waarom het met Younes goed gaat en met Rachid volledig fout loopt. Het is aan hen om daar samen met ons iets aan te doen.

De verantwoordelijkheid van ouders speelt een cruciale rol in de sociale opbouw. Als in de stad bepaalde groepen zich buiten verhouding met criminele feiten inlaten, dan moeten we dat durven zeggen. Niet om zondebokken aan te wijzen; maar om er iets aan te doen.

Wie geen kans krijgt om zich te identificeren met de stad, plooit terug op een identificatie met de eigen gemeenschap, of met wat men meent dat die eigen cultuurgemeenschap is. We moeten kinderen en jongeren mee verantwoordelijkheid durven geven voor hun stad, hun Brussel.

Het lokale bestuur, politie en justitie zijn evidente partners, maar ook maatschappelijke instanties, scholen, buurtcentra, welzijnsorganisaties, werkwinkels en zelfs sportclubs kunnen een belangrijke rol spelen bij het signaleren en direct of indirect remediëren van criminaliteit en geweld op straat.

Een misdaadvrije samenleving is een utopie. De kans dat er zich meer misdrijven voordoen in een dicht bevolkte metropool dan op het platteland is een statistisch feit. Maar of het probleem efficiënt wordt aangepakt, is geen kwestie van statistiek maar van politieke keuzes en verantwoordelijkheid.

Veiligheid is geen links of rechts verhaal, het heeft een gemeenschappelijke en verbindende sokkel. Een sluitend veiligheidsbeleid is voor ons een sociaal project.

Iedereen wil veiligheid en wie die van een ander in gevaar brengt, moet doordrongen worden van het besef dat het als een boemerang terugkeert: de geweldenaar spuwt ultiem in zijn eigen gezicht.

Yamila Idrissi

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content