Visum affaires (1)

Reizen door visumplichtige landen vereist voorbereiding. Visums voor opeenvolgende landen moeten elkaar net overlappen, om te vermijden dat je ergens illegaal verblijft, of per vliegtuig moet uitwijken naar een derde land. Sommige ambassades geven pas een (transit)visum als het visum voor het volgende land al in orde is.

Met veel gependel en gepuzzel hebben we de meeste visa in Brussel geregeld. Zo verliezen we onderweg minder tijd aan bureaucratie. Het enige nadeel is dat we reizen met een tijdsschema. Een toeristenvisum is meestal een maand geldig, zowel voor een reus als Kazachstan, als voor het veel kleinere Kirgizie.

Van alle landen die we aandoen, zijn er drie waarbij we problemen verwachtten bij de visumaanvraag: ?ran, Turkmenistan en Rusland.

Het visum voor ?ran vroegen we als eerste aan, een maand voor vertrek. Na twee weken zou het klaar zijn. Op de beloofde dag blijken onze visa geweigerd te zijn. Waarom? “Weet ik niet”, zegt de man aan de balie van de ambassade in Brussel. “Het ministerie van buitenlandse zaken heeft het zo beslist. Voor jullie is een visum alleen mogelijk met een uitnodiging.” Had hij wel eerder mogen zeggen.

Na wat gegoogle vinden we Stantours bereid om ons een “Letter of ?nvitation”, een LO?, te bezorgen, mits betaling van 64 euro. Er is geen tijd meer om het visum in Brussel te regelen. We laten de uitnodiging aan het ?raans consulaat in ?stanbul bezorgen, en beginnen aan de reis. ?ran is op dat moment nog drie maanden veraf.

Stantours heeft een ?raans reisagentschap, Mah Tours, ingeschakeld om ons dossier op te volgen. De LO? is geen papieren brief, maar een code, uitgereikt door het ?raanse ministerie van buitenlandse zaken. Die code wordt doorgegeven aan het desbetreffende consulaat, dat ons dan onmiddellijk het visum zou moeten uitreiken.

Bij aankomst in ?stanbul bieden we ons aan in het consulaat, de code in de hand. “Die code is hier niet toegekomen”, zegt een man ons botweg. “Geen visum”.

Stress. En vloeken.

“Geen paniek!”, zegt David van Stantours. “We laten een nieuwe code opsturen naar het ?raans consulaat in Erzurum.”

?jdele hoop. Twee weken later volgt een mail van Hamid van Mah Tours. Een nieuwe kink in de kabel. “Het ministerie geeft geen nieuwe code uit voor jullie omdat de oude niet is opgenomen. Maar in Erzurum kunnen jullie nog wel een transitvisum aanvragen.”

Wanhoop en twijfel. We geloven er niet meer in, en houden er rekening mee dat de maand Turkije er wel eens twee zouden kunnen worden. Alles wat kon mis lopen, is misgelopen. Niemand geeft zijn fout toe, de zwarte piet wordt doorgeschoven. En wij zijn de pineut.

Op kerstdag stappen we het consulaat in Erzurum binnen. Anja draagt een hejab om een voorbeeldige indruk te maken.

Slechte timing. Een groep Turkmenen is neergestreken in het consulaat. We wachten twee uur voor we geholpen worden. “Een transitvisum is vijf dagen geldig”, zegt meneer Tabatabaee. “Kunnen we niet langer blijven?”, proberen we. “We willen zo graag Orumiyeh en Ardabil en Tabriz zien…”. “Nee”, zegt meneer Tabatabaee streng. “Voor de afstand van Turkije naar Azerbeidjan is vijf dagen meer dan voldoende.”

Vijf luttele dagen, in de plaats van een toeristenvisum van een maand… We voelen ons aan het lijntje gehouden, bedrogen. Andere reizigers, die we onderweg kruisten, kregen hun visum op tien dagen tijd, zonder LOI.

Maar vijf dagen is beter dan niets. We betalen 50 euro in de bank, en tonen het betaalbewijs de volgende dag op het consulaat. Meneer Tabatabaee is goed geluimd, en geeft ons een transitvisum van zeven dagen. Twee dagen extra. Wat een kerstgeschenk!

Misschien krijgen we dat visum in ?ran wel verlengd. ?nshallah.