Dante Vanzeir (Union), van speelvogel naar serieuze jongen in één dag: ‘Er is nog zo veel dat beter moet’

Union is geen eendagsvlieg, dat bewijst het klassement. Zaterdag treffen de Brusselaars Club Brugge, dat hen vorig seizoen de titel ontfutselde. Bij spits Dante Vanzeir staat er nog een rekening open: ‘Die wedstrijd zal voor eeuwig door mijn hoofd spoken.’

In het stemmige Dudenpark ontvangt Union Sint-Gillis zaterdag landskampioen Club Brugge. Een match met geschiedenis, niet het minst voor Dante Vanzeir. De teams troffen elkaar voor het laatst in de play-offs. Union leidde het klassement met twee punten voorsprong, met nog drie matchen te gaan. In een gelijkopgaande wedstrijd forceerde Union de doorbraak: in de 56e minuut gaat de bal op de stip na een haakfout van Denis Odoi. Spits Dante Vanzeir loopt aan en… mikt een meter te ver naar links. Club Brugge vat moed. Hans Vanaken kopt een tegenaanval binnen, in de extra tijd maakt Antonio Nusa er zelfs 0-2 van. Club verlaat Sint-Gillis met drie punten en stoomt door naar de titel.

‘Ik ga niet liegen: ik heb wakker gelegen van die penalty’, vertelt Vanzeir, vijf maanden na de feiten. ‘Als die bal binnengaat, winnen we van Club en is de landstitel waarschijnlijk van ons. Maar ja: als, als, als! Dat het anders is uitgedraaid, blijft zuur en die wedstrijd zal voor eeuwig door mijn hoofd spoken, maar ik ben wel trots dat ik mijn verantwoordelijkheid heb opgenomen. Weinig spelers hebben op hun 24e de ballen om zo’n cruciale strafschop te trappen. En uiteindelijk moet je toch de bladzijde omslaan. Bij de volgende belangrijke penalty stap ik weer naar de stip.

Als we die ene fase even buiten beschouwing laten: waarom heeft Club Brugge het gehaald en Union niet?

Dante Vanzeir: Omdat we in de play-offs onze efficiëntie kwijt waren. In de reguliere competitie ging elke eerste kans gewoon binnen. De goals vielen niet in de play-offs, en in de laatste minuten kregen we vaak het deksel op de neus. Wat daar precies de reden van is, vind ik moeilijk te zeggen. De flow stokte: een betere verklaring heb ik niet.

Ik snap dat de bondscoach de kans geeft aan Loïs Openda. Hij is geweldig op dreef in de Franse competitie.

Union gaat dit seizoen niet terug naar af, integendeel. De club lijkt opnieuw op weg naar play-off I.

Vanzeir: Dat is voor Union zeker niet vanzelfsprekend. Qua voetbal kunnen we ons meten met de topclubs, maar qua budget staat Union een rang lager. Hopelijk doorstaan we de zware periode die er aankomt, met ieder weekend een competitiematch en in de week de beker en Europees voetbal. Het team presteert uitstekend, maar ik haal niet mijn beste niveau. Ik speel niet slecht, maar zeker ook niet geweldig. De statistieken moeten beter. Een spits wordt afgerekend op zijn goals.

Sommige aanvallers zijn tevreden over een match die ze met 5-1 verliezen, op voorwaarde dat zij die ene goal hebben gemaakt.

Vanzeir: Zo’n type ben ik niet, maar een spits die te weinig scoort, heeft hoe dan ook een probleem. Wanneer de ploeg een topjaar draait, maar de spits heeft amper vijf goals gemaakt, dan zullen ze toch denken: moeten we hem niet vervangen? Mijn efficiëntie moet omhoog, maar ik merk ook dat ik minder kansen krijg. Ik kom te weinig in een positie om te scoren.

De verdedigers kennen u?

Vanzeir: Dat ook, maar daar ligt het niet aan. Jongens als Casper Nielsen of Deniz Undav, met wie ik vorig jaar speelde, vonden mij blindelings. Met de nieuwkomers is de connectie er nog niet. Dat komt in orde, maar het heeft tijd nodig.

Wat is een typische Dante Vanzeir-goal?

Vanzeir: Een bal die ik verkeerd raak, valt domweg in doel. (lacht) Ja, daar grappen we in de kleedkamer vaak over: hoe ik de makkelijkste kansen mis en onmogelijke ballen in doel werk. Mijn troef is mijn snelheid: balletje in de rug van de verdediging en Dante loopt erachteraan. Of een voorzet vanaf de flank waarop ik iets rapper reageer dan mijn tegenstander.

We zouden het vergeten, maar dit is nog maar uw tweede seizoen als basisspeler in eerste klasse.

Vanzeir: De buitenwereld staat er niet bij stil hoe snel het voor mij is gegaan, maar zelf besef ik het wel. Er is nog zo veel dat ik kan leren, zo veel dat beter moet. Dat is ook de reden waarom ik bij Union ben gebleven. Ik voelde dat mijn verhaal bij deze club nog niet rond was.

Waren er interessante aanbiedingen?

Vanzeir: Die zijn er altijd na zo’n geweldig seizoen. Ik ga er niet om liegen: ik heb ernstig gepraat met andere clubs, maar het is niet tot een concreet bod gekomen. Dat vind ik niet erg. Het is geen straf om nog een seizoen bij Union te blijven, al was het maar voor de Europese campagne.

Uw voormalige spitsbroer Deniz Undav heeft dit seizoen nog maar 18 minuten gespeeld bij Brighton. Het gras is niet altijd groener aan de overkant.

Vanzeir: Van België naar de Premier League is een enorme stap. Leandro Trossard, een ploegmaat van Deniz bij Brighton, is een goeie vriend. Zijn eerste seizoen verliep ook met horten en stoten, en kijk waar hij nu staat. Deniz moet bij Brighton Danny Welbeck uit de ploeg spelen, een voormalige Engelse international. Niet simpel, maar ik geloof in zijn kwaliteiten. Ik mis Deniz, als speler en als kameraad. We horen elkaar nog af en toe, maar natuurlijk verwatert het een beetje. Het blijft voetbal: al ben je nog zo close, aan het eind van het seizoen gaat ieder zijn eigen weg.

Er bestaat een verklaring voor uw late doorbraak. U scheurde een kruisband toen u zestien was en nog eens toen u achttien was: de slechtst denkbare leeftijden voor een voetballer.

Vanzeir: Die eerste kwetsuur heeft alles veranderd. Ik was een jongen die het voetbal niet te serieus nam. Het verre doel was wel om ooit prof te worden – ik speelde bij de elitejeugd van Racing Genk – maar trainingen dienden toch vooral om me te amuseren. Ik was nooit de ster van de ploeg, eerder een middelmatige speler van wie anderen weinig verwachtten. Onbewust nam ik die visie over.

Mijn blessure was als een emmer koud water die over me viel. Ik besefte: als je het wilt maken, dan moet je ervoor gaan, Dante. Want het kan in een oogwenk voorbij zijn. Van speelvogel naar serieuze jongen in één dag. Dat lastige jaar zonder voetbal maakte me mentaal veel harder. Van mijn tweede blessure heb ik niet in de put gezeten. Ik stond op het punt door te breken bij Genk, de timing was dus ongunstig, maar ik wist wat me te wachten stond. Ik had het één keer doorstaan, een tweede keer zou ook wel lukken.

Die tweede kwetsuur maakte wel indruk op wie erbij was.

Vanzeir: We speelden een match in mijn thuisstad Beringen met de nationale u19. De tribune zat vol vrienden en familie, dus het was wel even stil toen ik werd afgevoerd, ja. Gert Verheyen, toen onze coach, was aangedaan. Hij weet hoe het voetbal in elkaar zit en hoe snel een carrière naar de vaantjes kan zijn. Verheyen heeft de andere spelers gevraagd om mij iedere dag een berichtje te sturen. Mijn rugnummer 7 zou niet meer gedragen worden tot ik terug op het veld stond. Zoiets vergeet je niet.

Ik voetbalde van mijn zes tot mijn tweeëntwintig bij Genk. Het was mijn droom daar door te breken, maar na die kwetsuur zag de club meer in een uitleenbeurt. Eerst Beerschot, dan Mechelen, toen een definitieve transfer naar Union. Mijn blessures hebben mijn pad bepaald, en mij gemaakt tot wie ik ben.

Over een maand begint het WK voetbal in Qatar. Met Dante Vanzeir als Rode Duivel?

Vanzeir: Dromen kan geen kwaad, maar de kans is klein. Vorig seizoen voetbalde ik op een wolk. Dat werd beloond met een selectie voor de nationale ploeg en zelfs met een invalbeurt tegen Wales. Nadien werden de prestaties bij mijn club ietsje minder. Ik snap dat de bondscoach dan de kans geeft aan Loïs Openda, die geweldig op dreef is in de Franse competitie. De laatste keren viel ik uit de selectie. Roberto Martínez heeft niets laten weten, maar dat hoeft ook niet: zo hoog is mijn status niet. Dat hij mij vorig seizoen selecteerde toen ik in België geschorst was wegens een rode kaart, heb ik erg geapprecieerd. Het was een opkikker, en hopelijk een bewijs dat ik een goeie indruk heb nagelaten.

Ik heb met volle teugen genoten van mijn tijd bij de Duivels. Die sterren zien op training, van ze leren, zelfs even mogen meespelen: die ervaring draag ik mijn leven lang mee, wat er ook gebeurt.

Nu de Rode Duivels twee keer hebben verloren tegen Nederland, ziet niemand ze nog wereldkampioen worden in Qatar.

Vanzeir: En waarom niet? De nationale ploeg heeft dezelfde kwaliteiten als pakweg drie jaar geleden. Een paar spelers werden ouder, maar er is ook een boel jong talent. Oké, België start niet als favoriet aan het WK. Die druk moeten we onszelf niet opleggen: op papier zijn andere landen sterker. Maar er staat nog altijd een team dat iedere tegenstander kan kloppen, als de vorm er is en de omstandigheden meezitten.

U woonde een tijd samen met uw zus Luna Vanzeir, voetbalster bij Racing Genk en de Red Flames. Een citaat van haar: ‘Als prof heeft Dante veel tijd, dus doet hij het huishouden.’

Vanzeir: Luna racet van haar studie naar de training. Wanneer zou zij tijd hebben om te koken? Ik ben een luxepaardje, met veel meer vrije tijd. Een bordje extra klaarmaken of wat kleren in de wasmachine steken, is een kleine moeite.

De vorige generatie voetballers deed niks in huis. Voetjes op de bank.

Vanzeir: Ik ga daar niet lacherig over doen, want ik doe ook een dutje wanneer ik thuiskom. Ik heb een vermoeiende job en mijn lijf kan die rust goed gebruiken. Maar om nu helemaal geen klap uit te voeren in het huishouden… Nee, daar zou ik me slecht bij voelen. Zo ben ik niet opgevoed. Sowieso ben ik een huiselijk type en een perfectionist. Bovendien moet het netjes zijn.

Heeft uw getalenteerde zus evenveel kansen gekregen om zich te ontwikkelen als voetbalster?

Vanzeir: Ze kon niet de doorgedreven voetbalopleiding genieten die ik had bij Racing Genk, nee. Tot haar zestiende speelde ze in jongensploegen. Een harde leerschool. Fysiek kon ze het onmogelijk halen, maar ze leerde sneller denken, sneller reageren en het verschil maken met haar voeten.

Qua budget of omkadering zitten het vrouwen- en mannenvoetbal op een andere planeet. Dat maakt vergelijken oneerlijk. De beste Belgische speelsters studeren of werken, en krijgen een salaris waar de gemiddelde mannelijke voetballer de neus voor ophaalt. De opofferingen die Luna en haar collega’s maken verdienen ons grootste respect. Ik vind vrouwenvoetbal heel aangenaam om naar te kijken. Mannenwedstrijden ontaarden soms in veldslagen. Vrouwen voetballen vloeiender, minder in het duel. Geef het vrouwenvoetbal de middelen om zich te ontwikkelen en ik denk dat je puur qua entertainment een beter product krijgt dan een mannenmatch.