Jean-Marie Dedecker (LDD)

‘Ruis op de lijn: wedden dat KPN volgend jaar een overnamebod doet op Proximus?’

‘Dominique Leroy gaat in Nederland het dubbele verdienen, en is er verlost van politieke schoonmoeders en -vaders’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het vertrek van de Proximus-ceo naar KPN.

Veertig procent van de wereldeconomie wordt gedirigeerd door nauwelijks 500 multinationals. Aan het hoofd daarvan staan CEO’s met jaarsalarissen waarmee je alle magen van de Zimbabwaanse hongerlijders voor de komende eeuw kunt vullen. Meestal bedingen ze dan ook nog een ontslagvergoeding waardoor hun nakomelingen tien generaties lang lustig op exotische stranden kunnen rondlummelen. Als we ons afgunst-gen uitschakelen is het eerste nog voor discussie vatbaar, maar het tweede is gelegaliseerde diefstal.

Ruis op de lijn: wedden dat KPN volgend jaar een overnamebod doet op Proximus?

CEO’s maken bedrijven meer of minder waard en worden er ook rijkelijk voor vergoed. Ze zorgen niet alleen voor succes, maar bedrijven worden er ook op afgerekend als ze falen. Bij vertrek of komst van een goede of een aangebrande bedrijfsbons reageren de beurzen al als een koortsthermometer. Toen Steve Ballmer ontslag nam bij Microsoft steeg de beurswaarde van het Amerikaanse IT-bedrijf prompt met 24 miljard dollar. Axel Miller voerde zo’n nefast beleid bij Dexia dat de beurswaarde van 11,748 miljard gereduceerd werd tot nul. Toen hij een uitloopbaantje vond bij d’Ieteren daalden de aandelen van de autohandelaar ook prompt met 5,5 procent.

De Canadees Hugo Powell werd ontslagen bij AB Inbev en de beurswaarde steeg ook onmiddellijk met 8,5 %. Toen Carlos Brito aantrad bij de Leuvense bierbrouwer was de marktkapitalisatie van AB Inbev op 30 juni 2008 een slordige 27,135 miljard euro. Vijf jaar later, op 20 september 2013 was het meer dan verviervoudigd tot 121,298 miljard euro. Geen wonder dat de familiale aandeelhouders, de Spoelberch, Van Damme en de Mévius sedertdien jaarlijks miljoenen euro’s op de rekening van de Braziliaan storten. Telkens bedragen waarvoor het bedrijf een cheque uitschrijft die minimaal één patroon aan inkt van je vulpen kost. In 2017 incasseerden die nobiljons bijvoorbeeld samen 1,4 miljard euro aan dividenden op hun aandelenpakket bij de biergigant.

Ze worden telkenjare ook nog een handje extra geholpen door de fiscus. Daarvoor werden politieke zwaargewichten zoals wijlen premier Jean-Luc Dehaene opgenomen in de Raden van Bestuur. Deze lui zorgden er bijvoorbeeld voor dat die aandeelhouders een verlaging van de roerende voorheffing kregen op hun dividenden die naar het buitenland vloeien. Voor zijn lobbyfiscaliteit werd de ex-premier beloond met aandelenopties ter waarde van 6 miljoen euro en daar bovenop ook nog jaarlijkse zitpenningen t.b.v. 80.000 euro. Van schnabbelschaamte bij bedrijven hebben onze ex-premiers geen last, vraag het maar aan Verhofstadt.

Voor onze beursgenoteerde staatsbedrijven, zoals Bpost, Belfius en Proximus, en voor overheidsbedrijven zoals de NMBS zijn onze verantwoordelijke politici minder kieskeurig. Eigen volk eerst. Het aanstellen van deze CEO’s zijn meestal het resultaat van een politieke koehandel, van taalevenwichten, maar ook van verloning. Het salaris van onze premier moet hier in principe de bovengrens zijn voor de wedde van een CEO van een overheidsbedrijf. Deze niet marktconforme loongrens is ontsproten aan de egaliserende geest van Jean-Pascal Labille toen hij in de regering Di Rupo minister was van overheidsbedrijven. Zelf was en is hij nog altijd de absolute mandatenkoning in het graairijk van de Parti Socialiste met een zitje in elke poot van de socialistische zuil.

Een niet-marktconform loonplafond doet de besten weglopen en de zwakkeren blijven.

Wat op het eerste gezicht sociaal rechtvaardig lijkt is bij nader inzien dikwijls economisch remmend, of de gierigheid bedriegt de wijsheid. If you only give peanuts you only get monkeys. Sommige uitverkorenen zijn onbekwaam en klimmen zo hoog in de boom tot je hun kont ziet, anderen klauteren naar boven en springen dan over naar een boom met gouden takken. Een niet-marktconform loonplafond doet de besten weglopen en de zwakkeren blijven. Het parcours van Leroy als primus bij Proximus heeft het bedrijf geen windeieren gelegd. Wie bij haar aantreden in 2014 een aandelenpakketje van het telecombedrijf gekocht heeft behaalde tot op heden een rendement van 65,1% of 9,3% per jaar.

De officiële smoes van Domininique Leroy van Proximus om boven de Moerdijk bij de Nederlandse telecomoperator KPN aan de slag te gaan is dat ze haar vleugels elders wil uitslaan nu haar beugelbekjes thuis de deur uit zijn. De echte reden is dat het gras groener is aan de overkant. Ze gaat er het dubbele verdienen, en is er verlost van politieke schoonmoeders en -schoonvaders. Zo moeten Brusselse politici, die nog altijd lijken te denken dat GSM ‘Geen Snoer Meer’ betekent, nog altijd beslissen over de installatie van het supersnelle 5G-netwerk, en vooral over de verdeling van de opbrengsten ervan tussen de gewesten. Afgeschreven politici zetelen er met lucratieve erebaantjes in de raad van bestuur, en federaal voogdijminister Alexander De Croo wil het bedrijf extra concurrentie aandoen en op kosten jagen met een vierde mobiele operator. Je zou voor minder de hoorn op de haak gooien.

Vakbonden liggen dwars omdat 1.900 jobs vervangen moeten worden door 1.250 digitale nerds. De syndicale druk is er wel niet zo groot als bij de NMBS, waar vakbondsbonzen lijken te beslissen wie aangeworven, gepromoveerd en ontslagen wordt, maar het zorgt wel voor heel wat storing op de lijnen. Over de verkoop met voorkennis van haar pakketje van 10.840 Proximus aandelen voor een slordige 285.342 euro hoeft Leroy zich geen zorgen te maken. Er werd daarvoor nog nooit iemand achter de tralies gezet, en ze kan te rade gaan bij Karel De Gucht die in haar Raad van Bestuur zetelt. De man is ervaringsdeskundige in die materie, en weet bijvoorbeeld alles over de handel in Fortis- en Bricsnet-aandelen. Justitie komt zelden verder dan een seponering van de aanklacht, of die nu van de beurswaakhond FSMA komt of van Nasdaq Europe.

Alhoewel haar basiswedde van 523.000 euro bij Proximus zo’n 13,65 keer hoger ligt dan het gemiddelde salaris bij een werknemer van het telecombedrijf, zal Leroy bij KPN het dubbele in haar brooddoosje krijgen. Koen Van Gerven, de blunderdirecteur van de zieltogende Bpost, kreeg zopas met een gouden handdruk nog een ontslagvergoeding van 500.000 euro van zelfgenoegzame politici die handjeklap met het kapitaal van de burger spelen. Het aandeel van Bpost zakte tijdens zijn bewind van 27 naar 9 euro. Een aderlating van miljarden euro’s maar toch een premie om te falen. Begrijpe wie kan.

Een half miljoen voor een scorende spits als Dominique Leroy is een dikke boterham, maar het is nauwelijks het loon van twee maanden voor een speler als Chadli bij voetbalclub Anderlecht. RSCA is geen overheidsbedrijf zal je zeggen, maar het wordt wel rijkelijk gesubsidieerd met belastinggeld. Zo moet Coucke minder sociale bijdragen betalen op Kompany’s jaarwedde van 3 miljoen euro dan Proximus op het salaris van een poetsvrouw. Die lui zijn dan nog zo immoreel dat ze tijdens de rust van een sjotterswedstrijd een contract tekenen voor een transfert naar de tegenstander voor een eurootje meer.

Nu Leroy door de vakbonden eigenlijk al gedegradeerd is tot CEO in lopende zaken zou ze nochtans ook rustig haar termijn bij Proximus tot eind dit jaar kunnen uitdoen, net zoals veel werknemers gedurende hun opzegperiode aan de slag blijven. Wielrenner Philippe Gilbert tekende twee maanden geleden al een contract bij Lotto-Soudal en blijft tot het einde van 2019 rondfietsen in het truitje van Deceuninck-Quick Step.

Ik hou me bij de wijze woorden van Ignace Van Doorselare, de ex-CEO van lingerieverkoper Van de Velde, en de huidige baas van pralineboer Neuhaus, die vorige maand in De Tijd het volgende schreef: ‘De economische waarde van een samenleving hangt af van de kwaliteit van haar bedrijven. Zonder sterke bedrijven zijn er minder tewerkstelling, minder fiscale bijdragen en minder samenleving. Daarvan hangen de jobs en het welzijn van onze kinderen af. De kracht van elk bedrijf hangt zeker af van de werknemers – ik respecteer iedereen die zijn best doet- maar nog meer van de leiding. De cultuur die zij neerzet en de keuzes die ze maakt, stralen af op elke werknemer, klant en aandeelhouder. Wie op dat principe compromissen sluit is onverantwoord bezig.’

Een wijs man, die Ignace.

Wedden dat KPN volgend jaar een overnamebod doet op Proximus?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content