René doet niks!

De grootste luierik van het land, dat is René Vandereycken. Overtreft moeiteloos de cultuurredactie van de VRT.

Doet nu al twee jaar niks. En als we zeggen ‘niks’, dan bedoelen we: niks. Iedereen kent wel mensen in zijn omgeving die weinig uitrichten, sommigen helemaal geen fluit, maar zelfs zij zullen toch nog meer doen dan René. Die komt niet eens buiten om zijn gazet te gaan halen.

René woont in Hasselt. U, die gelukkig ergens anders woont, denkt waarschijnlijk: ‘Hasselt, dat is Hasselt.’ Fout. Hasselt is inderdaad Hasselt, de oude stad van Jos Ghysen en Steve Stevaert, maar Hasselt bestaat daarenboven uit Sint-Lambrechts-Herk, Wimmertinge, Kermt, Spalbeek, Kuringen, Stokrooie, Runkst, Kiewit, Rapertingen, Godsheide en Stevoort. Hasselt telt meer deelgemeenten, gehuchten, dekenijen en parochies dan Tokyo.

Welnu, en dit is officieel: de voorbije twee jaar is René niet één keer buiten de grenzen geweest van dat ene kleine Hasseltse deelnegorijtje dat Stevoort heet. Wie het woord ‘sedentair’ zo schokkend mogelijk wil illustreren, hoeft niet langer te zoeken.

U kent allen de grote Russische schrijver Ivan Gontsjarov en zijn meesterwerk Oblomov. Achthonderd bladzijden kleine druk. De eerste vijfhonderd vraagt Ilja Oblomov, een aartsluiaard, zich af of hij nu zou opstaan of in zijn bed blijven liggen. De volgende honderd bladzijden staat hij op, laat zich door zijn kamenier wassen en aankleden, en reist af naar zijn datsja waar hem gedurende de laatste tweehonderd bladzijden het ene onheil na het andere overkomt. Op bladzijde achthonderd zucht Oblomov: “Was ik maar blijven liggen.” Een stachanovist, Oblomov, in vergelijking met René.

AAN DE SLAG, JONG! NU!

Koen Meulenaere