Publifin: wie is Dominique Drion, de enige politicus die buiten schot bleef?

© BELGA
Mélanie Geelkens
Mélanie Geelkens Journaliste voor Le Vif L'Express

Dominique Drion puilt uit van de interne tegenstellingen. Raadgever van oppositiepartij CDH, maar verliefd op de PS-meerderheid. Bekritiseerd, maar niet onttroond. Een eenvoudige man met goedgevulde zakken.

Van alle actoren in het Publifin-schandaal is Dominique Drion de enige die politiek standhield. De voormalig vicevoorzitter van Nethys klampt zich ondanks de onenigheid vast aan de provincie Luik.

Waarom zou hij de provincie laten schieten? Niemand die er naar vroeg.

Dominique Drion zetelde niet in de sectorcomités, maar hij was er de architect van, net zoals van alle constructies van de intercommunale. Vicevoorzitter van Publifin in juni 2015. Vicevoorzitter van Nethys en voorzitter van het bijhorende vergoedingscomité. Vicevoorzitter van Ogeo Fund, Resa, Travailleur chez lui en vier andere filialen van de groep. Niet slecht. Het enige waar hij voor verkozen is, is voor zijn functie als Luiks provincieraadslid in de oppositie sinds 1979.

Hij heeft nooit andere ambities gehad. Geen verlangen om minister te worden, geen zin in de Waalse regering. ‘Je begrijpt waarom’, grinnikt een kameraad. Of beter gezegd hoeveel: 150 000 euro bruto per jaar. Dat verdient Drion, zonder de inkomsten van zijn job als advocaat. ‘Voor 12 à 15 uren vergadering per week, zonder de voorbereiding’, verduidelijkte hij voor de parlementaire onderzoekscommissie van Wallonië op 21 februari.

‘Hoe nonchalant’, riep parlementslid Olivier Maroy (MR) uit. ‘Kijkt u naar de sociale media, leest u de pers? Dit is geen klein golfje. Het is een tsunami. Ik denk niet dat u uw verantwoordelijkheid hierin beseft.’

De Luikenaar geeft geen kik. Hij betreurt hoogstens dat hij onvoldoende sectorcomités controleerde. ‘Is dat alles?’, onderbreekt de liberaal hem. ‘Dat is niet slecht’. Op de mea culpa is het wachten.

‘Schandalig !

Georges Pire? André Gilles? Stéphane Moreau? Allemaal speelden ze een hoofdrol in het Publifinschandaal Geduwd richting politieke exit. Zelfs Willy Demeyer werd meegesleurd. Niet Dominique Drion. Ook al heeft hij net zoals alle bestuurders zijn Publifin-mandaten opgegeven. Waarom zou hij de provincie laten schieten? Niemand die er naar vroeg.

‘Onze kopstukken hebben zijn ontslag niet geëist. Ze hebben zelfs geen uitleg of terugbetaling gevraagd. Niets’, moppert een oranje verkozene. ‘De manier waarop hij zich in arrondissementscomité rechtvaardigde is schandalig!’, foetert een andere. Geen enkele invraagstelling.’

Een militant is het daarmee roerend eens: ‘In de lokale afdelingen zijn velen echt gechoqueerd.’ ‘Toen ik zijn loon hoorde, viel ik van mijn stoel’, vertelt een mandataris.

Er zijn evenveel leden die willen dat zijn kop rolt als CDH’ers die vinden dat hij zijn kruis gedragen heeft. ‘Het is al goed, hij gaat geen boete doen tot het einde van zijn dagen’, vindt een verkozene. ‘Je kan zijn ervaring en kennis niet afnemen’, gaat een militante verder.

Alda Greoli, Waals minister van Cultuur, zal de knoop doorhakken. Benoît Lutgen, de voorzitter van de CDH gaf opdracht aan de ‘schoonmaakster’ om weer orde op zaken te stellen in Luik.’Als ik val, zal het niet alleen zijn’, herhaalde Drion graag op de vergaderingen van de G-10, een informeel orgaan dat de lokale kopstukken bijeenbrengt. En dus was er geen val. ‘Nog niet’, denken sommigen.

Een trage neergang is er wel. ‘Dat komt ervan, als je de macht te lang in dezelfde handen laat’, zucht een schepen.

‘Als ik val, zal het niet alleen zijn’, herhaalde Drion graag op de vergaderingen van de G-10, een informeel orgaan dat de lokale kopstukken bijeenbrengt. En dus was er geen val.

Dominique Drion, die niet op onze vragen wenste te antwoorden, is sinds 1996 voorzitter van het arrondissement Luik en heeft de macht nooit graag gedeeld. Indertijd was hij, ‘de man zonder familie’, een goed compromis in de verdeeldheid tussen de linker- en rechtervleugel van de CDH, die toen nog PSC heette. Twee keer werd hij zonder blikken of blozen opnieuw verkozen.

In 2005 vond Serge Francotte, gemeenteraadslid in het Luikse Beyne-Heusay, dat het spelletje lang genoeg geduurd had. Hij wist dat hij geen enkele kans had om arrondissementsvoorzitter te worden. ‘Maar ik hoorde veel kritiek, alles werd in de schaduw beslist. Ik moest het debat openen.’

Om bekendheid te vergaren, vroeg hij toegang tot de ledenlijst om de mensen die daarop stonden een brief te sturen. Zijn verzoek werd geweigerd. Kort nadien kregen dezelfde leden een steunbrief voor Dominique Drion getekend door vier belangrijke verkozenen. De voorzitter werd zonder verrassing opnieuw verkozen met 82,4% van de stemmen.

Nipte herverkiezing

Bij de volgende verkiezing overwoog Lucien Delchambre, een gemeenteraadslid van Seraing, zich kandidaat te stellen. ‘Ik had veel afdelingen aan mijn zijde’, verklaarde hij later aan La Dernière Heure. Maar zijn kandidatuur werd volgens hem de grond in geboord door een brief van Joëlle Milquet, ’telegeleid door Dominique Drion’, waarin ze de lokale sectie van Seraing discrediteerde. Lucien Delchambre verliet de partij met slaande deuren. In 2013 werd Drion uitgedaagd door Yves Moulin, gemeenteraadslid in Flémalle en kabinetslid van parlementslid Benoît Drèze. Toen was het nipt: 48 tegen 52 procent.

Tacticus als Drion is, voelt hij waarschijnlijk dat hij de volgende verkiezing niet meer zal halen. Hij kiest dus zelf zijn opvolgster: Vinciane Pirmolin, net als hem een overtuigde provincialist.

De verwijten doven niet uit. In de pers geraken ze nooit, de CDH hangt de vuile was liever niet buiten. ‘Het was het mandaat te veel’, oordeelt een verkozene. ‘Er was geen debat meer, en gezien Drion alle beslissingen nam en ze daarna aan ons oplegde, kwam niemand meer naar de vergadering.’

Tacticus als Drion is, voelt hij waarschijnlijk dat hij de volgende verkiezing niet meer zal halen. Hij kiest dus zelf zijn opvolgster: Vinciane Pirmolin, gemeenteraadslid in Grâce-Hollogne. Een overtuigde provincialist, net als hem. Hij onderricht haar een jaar lang en in 2014 geeft hij haar het voorzitterschap van het Luikse CDH-arrondissement. De ‘sleutels van het paradijs’, want de zetel van de partij is gevestigd in de rue Paradis.

Officieel is er maar één chef aan boord. Officieus speelt Dominique Drion de schoonmoeder. ‘De arme vrouw probeerde zelfstandig te zijn, maar ze heeft onvoldoende gezag’, stelt een CDH’er vast. ‘Zijn mandaat van fractieleider bij de provincie geeft hem een belangrijke rol. Hij zetelt nog altijd in de G-10’, voegt een ander lid toe.

Wanneer een polemiek uitbarstte, vroeg hij aan de voorzitter wat de partijlijn was en kwam dan met een officiële versie op de proppen die bedekt was met een laagje juridisch vernis.

Een CDH’er

Binnen de nationale CDH is de Luikenaar ‘geen belangrijk man’. Maar hij heeft wel connecties dankzij zijn taak als voorzitter van het comité voor ethiek en deontologie (hij nam in januari ontslag). Er wordt tijdens het congres vaak beroep op hem gedaan omwille van zijn loyaliteit en hij onderhoudt goede relaties met Joëlle Milquet en Benoît Lutgen. De relaties zijn zo goed dat Melchior Wathelet in 2013, wanneer hij Drion aanvalt door meer transparantie in de intercommunale te eisen, de federale minister zijn krachtmeting verliest.

‘Dominique is een goed soldaat, hij verleent diensten’, laat een humanist doorschemeren. ‘Hij was kneedbaar en overgeleverd aan de wil van de partij’ vertelt een collega. ‘Wanneer een polemiek uitbarstte, vroeg hij aan de voorzitter wat de partijlijn was en kwam dan met een officiële versie op de proppen die bedekt was met een laagje juridisch vernis.’

De blauwe en groene haat

Het is voordeel van een goede advocaat te zijn. Het kantoor dat hij leidt met zijn neven (een van hen, Xavier Drion, zetelt ook als gedelegeerd bestuurder van de Centre hospitalier chrétien) geniet een goede reputatie. Dominique Drion verdedigde het bisdom van Luik, het RSZ en het algemeen secretariaat van het Franstalig katholiek onderwijs. Schoolrecht is zijn sterk punt. ‘Ook al kun je je afvragen of de scholen hem niet kiezen voor zijn politieke relaties’, insinueert een waarnemer. Hij won verschillende moeilijke dossiers voor het vrije onderwijs, tegen ‘rode’ gemeentes.

Nog minder dan de liberalen apprecieert Drion de groenen.

Daar stopt zijn oppositie tegen de PS. Zijn politiek is oranje… en rood. ‘Hij bewondert de socialisten omdat ze volgens hem dingen creëren, zoals Publifin, en zich niet enkel met dagelijks beheer bezig houden’, analyseert een CDH’er. De lokale verkozenen die een meerderheid zonder socialisten probeerden te vormen, zoals in Visé of in Fléron, zullen het niet snel vergeten. ‘Het was enorm moeilijk, zelfs op persoonlijk vlak’, vertrouwt Thierry Ancion schepen uit Fléron ons toe.

‘Maar hij haat de MR’, gaat een mandataris verder. ‘Als hij kritiek levert op de provinciale meerderheid, is het enkel op de liberale parlementsleden.’ Hij heeft lang gehoopt op hun functie.’

‘Een verliefd trio’, lacht MR-fractieleider Fabian Culot. ‘De PS was de bruid en de twee andere partijen maakten ruzie om met haar te trouwen. Volgens de oude Luikse legende kiest de PS nooit dezelfde partij voor de stad en de provincie ‘.

Dominique Drion was verzoenende tegenstander. ‘Toen hij het spreekgestoelte beklom, sprak hij 30 minuten en we zeiden tegen elkaar: ‘Hij gaat tegen stemmen’. Maar nee, hij stemde voor!’, herinnert Lydia Blaise, fractieleidster voor Ecolo tot in 2012, zich.

Nog minder dan de liberalen apprecieert Drion de groenen. Hij maakt de ecologische voorstellen met de grond gelijk onder het applaus van de meerderheid. ‘Ik kreeg verschillende getuigenissen die verklaren dat de CDH het begrotingsontwerp vóór de anderen kreeg. Dat hij zijn interventies naar André Gilles stuurde… Ik kan het niet bewijzen, maar ik ben wantrouwig’, geeft Marc Hody, fractieleider voor Ecolo, toe. Die hem ooit toeriep: ‘Wanneer ga je eens stoppen de kont van de PS te likken?’

Ik heb hem nog nooit zijn stem horen verheffen.

Een CDH’er

Het is één van de zeldzame scheldpartijen waar Dominique Drion bij betrokken was. ‘Ik heb hem nog nooit zijn stem horen verheffen’, verzekert een CDH-verkozene. Nooit kwetste hij iemand, nooit gaf hij zich bloot en altijd was er humor mee gemoeid. ‘Als je met hem iets gaat drinken of een boulet à la liégeoise eet, heb je altijd plezier!’

De man is een katholiek in hart en nieren. Hij houdt van eenvoudige dingen, verzekeren zijn naasten. ‘Hij leeft niet in een chique wijk, rijdt met een Renault Scenic, en draagt geen op maat gemaakte kostuums. Hij is niet blingbling’, besluit een humanist. ‘Het is misschien een man van de macht, maar niet van het geld.’ Dat is pech, voor iemand die meer dan 150 000 euro per jaar verdient.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content