Public, Private Paintings in Muzee in Oostende

De schilderkunst is vandaag een beetje alles geworden ! (***)

Schilderkunst vandaag ?


De schilderkunst is nooit als te voren springlevend; trouwens wie schrijft of meent dat de schilderkunst ooit voor dood werd beschouwd keek niet écht goed uit de doppen. De schilderkunst was er altijd en zoals bij alles in het leven bestaan er wel meerdere niveau’s, “schillen” of invloedssferen waarrond kunstenaars, museumdirecteurs en critici cirkelen die ervoor zorgen dat een bepaalde omgeving “zuiver” blijft en/of economisch op peil.

Schilderkunst is een oud medium en torst als eeuwenoude artistieke discipline een loodzware ballast mee die al gauw kan leiden tot verstikking en oeverloze vergelijkingen en dito oordelen.

De schilderkunst is en blijft een uniek medium waarin het aspect traagheid de concentratie op het getoonde ten goede komt en de toeschouwer toelaat om lang genoeg bij het beeld te blijven staan…

Onze kennis van de schilderkunst is en blijft zeer westers georiënteerd; weten we wat er pakweg in Rwanda of Pakistan wordt geschilderd, op uitzondering van een handvol kunstenaars die hun land van oorsprong verlieten om zich hier in het westen bij te scholen en onze smaak deels over te nemen…



PPP


Het is de verdienste van Muzee-Directeur Phillip Van den Bossche nu met de zeer uitgebreide expo “PPP” schilderkunst te presenteren die werd gemaakt in de periode 2000-2010 en qua keuze zich niet beperkt tot ons “productie- en afzetgebied”.

De directeur zag al zelf snel in dat het onmogelijk was om deze periode op een coherente manier te analyseren laat staan te beschrijven. De tentoonstelling maakt ook duidelijk dat de actuele schilderkunst écht vergelijkbaar is met een knetterende splinterbom. Zoals de “kleiner” wordende wereld is ook de schilderkunst bont en pluriform geworden en kan iedereen al naar gelang zijn interesses er op deze expo wel iets “interessant” of “moois” plukken.

Zoals de Nederlandse critica Anna Tilroe het onlangs poneerde onderschrijft ook de Muzee-Directeur dat “niemand meer gelooft in een overkoepelend verhaal van de recente kunstgeschiedenis”. De kunst is geen brede “avenue” meer maar een structuur vergelijkbaar met een dens metroplan van een metropool met weliswaar een aantal hoofdlijnen maar die aansluiting vinden met uitlopers waardoor het perifere gebeuren ook meer en meer van belang wordt én bereikbaar.


De verzamelaar


Met méér dan 150 zeer uiteenlopende schilderijen afkomstig van onze Vlaamse musea en van bekende verzamelaars zoals van Wilfried & Yannicke Cooreman en de plaatselijke verzamel-goeroe Marc Vanmoerkerke wordt de bezoeker geconfronteerd met een onmetelijke mix van schilderkunst.

Het blijft moeilijk om hierover een oordeel te vormen omdat de diversiteit de toeschouwer verplicht werk na werk van heel dichtbij te bekijken omwille van de fors uiteenlopende stijlen en intenties.


Collectioneurs kopen vanuit de buik, hun momentane gevoelens en/of baseren zich op het advies van professionelen en kijken (soms) nauwlettend naar hun geldbeugel.

Deze expo stelt de prangende vraag naar de verschillen tussen privaat en publiek verzamelen en wil de aanzet geven tot een reflectie over mogelijke samenwerkingen in de toekomst. De redenen tot aankoop van kunstwerken voor de gemeenschap (museum) zijn niet altijd duidelijk of worden nooit of te weinig meegedeeld.

In die zin was de recente tentoonstelling “Xanadu” van Hans Theys in het Smak in Gent een mooie prelude tot deze “PPP” in Oostende waarin de bedenking opborrelt wat en van wie een museum toevoegt aan een openbare collectie met als doel het doorgeven van een gefixeerd “beeldend” geheugen van onze tijd aan latere generaties.

Phillip Van den Bossche beschouwt trouwens deze expo als “een eerbetoon aan de verzamelaar”. Een opmerking die niet mag worden veralgemeend omdat er niet zo veel verzamelaars met kennis, hart en passie verzamelen en hun collectie beschouwen als cultureel erfgoed dat vroeg of laat ‘ergens’ moet verhuizen.

Een mooie uitzondering is het koppel Yannicke en Wilfried Cooremans die op hun ritme al dertig jaar kunst verzamelen vanuit een grote nieuwsgierigheid. “Wij maken een onbevangen keuze en meestal van jonge kunstenaars, verwondering speelt zeker een grote rol. Wij kochten werk van Felix Gmelin, Eirene Efstathiou, Victor Man en Andreas Golder wiens werk nu te zien is op de expo in Oostende”.


Vuuurwerk


PPP is een expo als een groot vuurwerk aan zee met veel knallers, kleurrijke pirouettes en fraaie glinsteringen op de golvende zee. Naast de obligate namen (zonder Luc Tuymans) wordt hier werk getoond van nobele onbekenden zoals Sinsel Daniel, Ormond Tom, Stephen Lack of Gmelin Felix.

Ons oog viel vooral op werk van Eberhard Havekost, een inmiddels bekender kunstenaar wiens werk het algemene niveau van deze expo met lengtes overschrijdt.

Wat ook opvalt is dat er veel schilders expliciet figuratief schilderen, soms op de grens af van de folklore en dat verraadt meteen de aanwezigheid van veel kunstenaars afkomstig van buiten West-Europa. Dat is een onafwendbare evolutie; een gang van zaken die nog te weinig is doorgedrongen maar hopelijk meer en meer zal meespelen in het afbrokkelen van onze enge en egocentrische kijk op de kunst van”ons”.

Niet-Europese kunst vraagt van de bezoeker een grote openheid en een mentale verplaatsing die de Westerse canons en dito smaakoordelen over de beeldende kunst even langszij laten voor wat ze (waard) zijn.

Deze expo is als één groot meer waarin er heel veel te zien en te beleven valt.

Over de kwaliteit ervan is een sprankelend debat meer dan noodzakelijk alsook over de toekomst van het museum in tijden waarin het privé-geld voor de aankoop van kunst als nooit te voren rolt én de rol van die verzamelaar en diens engagement binnen een publiek instituut.



PPP, Public Private Paintings loopt nog tot 9 januari 2011

http://www.muzee.be


Luk Lambrecht

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content