Proces De Gelder: Een hoofdstuk afsluiten om een nieuw te schrijven

Burgemeester van Dendermonde Piet Buyse (CD&V) blikt terug op de vreselijke dag waarop Kim De Gelder toesloeg. En hij kijkt vooruit: ‘De confrontatie met de gruwelijke feiten zal hard zijn, maar is noodzakelijk om waarheid te kunnen vinden’

Door de start van het assisenproces tegen Kim De Gelder denk ik heel vaak terug aan 23 januari 2009, een rampzalige dag die nog steeds scherp in mijn geheugen gegrift staat ondanks de vier – lange – jaren die verstreken zijn. Ik weet zeker dat ik in deze niet alleen ben, voor zo velen was het nieuws een ongelofelijke klap. Ongelofelijk want “dit kan toch niet”, maar dan toch die keiharde klap: “het is waar, het is echt gebeurd”. Niemand kon onmiddellijk de impact van deze feiten inschatten, ook ik niet. De eerste minuten deed ik aan crisisbeheer, mijn taak bij elke ramp. Mee de hulp coördineren, mee beslissingen nemen over opvang van familieleden, over identificatie van slachtoffers, correcte informatie verzamelen over de feiten en hierover communiceren met de pers; dat waren de eerste dringende acties.

Na het verlossende bericht dat de dader gearresteerd was, kon ik mij concentreren op de gevolgen van zijn bloedige raid. Tijd voor de families die op dat ogenblik nog wachtten op nieuws, in onzekere minuten die een eeuwigheid duurden. Het nieuws kwam: verlossend nieuws voor sommigen, dramatisch nieuws voor anderen of fataal nieuws voor de zwaarst getroffenen. Maar ook voor vele andere mensen in onze stad en ver daarbuiten is die dag de wereld, de veilige kinderwereld, ingestort.

De wereld was ook snel in Dendermonde via de pers, ook de buitenlandse pers. Terecht, want deze schokkende gebeurtenissen waren wereldnieuws waarover verslag moest uitgebracht worden. Maar sommige journalisten gingen de volgende dagen op zoek naar veel te intieme informatie over de slachtoffers en hun families; de dramatische feiten ver voorbij. Dit zette kwaad bloed bij allen die door verdriet overmand waren en dus heb ik mij tegen deze journalistieke aanpak verzet. Met succes want de verslaggeving over de uitvaarten verliep sereen en met respect voor de wensen van de nabestaanden.

Maar in het oog van de mediaorkaan, ver van alle camera’s en microfoons, kon ik toen ook slachtoffers bezoeken en hun families ontmoeten om, hoe kort ook, aanwezig te zijn in de momenten van onnoemelijk verdriet. Mijn gedachten gaan nu vooral naar hen want zij gaan loodzware weken tegemoet. De confrontatie met de gruwelijke feiten zal hard zijn, maar is noodzakelijk om waarheid te kunnen vinden.

Ik hoop dat het een sereen proces wordt want veel onopgeloste vragen wachten op antwoorden. Ik hoop dat het een proces wordt dat de jury toelaat op basis van de waarheid een oordeel te vellen want veel onnoemelijk verdriet wacht op gerechtigheid. Dan kan het juridische hoofdstuk van dit drama afgesloten worden en kan een nieuw hoofdstuk geschreven worden. Schroomvol, maar met hoop en geloof in de toekomst.

Piet Buyse