Flitsverhaal ‘Madame Minerva’: paleoklimatologe Valerie Trouet evoceert het leven in 2050

Dat de planeet ziek is, voelen we allemaal. Kunnen en willen we nog ingrijpen? Daarop probeert ex-weervrouw Jill Peeters een antwoord te geven in de vijfdelige Canvas-reeks Wat houdt ons tegen? Omdat verbeelding en inlevingsvermogen een grote rol kunnen spelen, werd auteurs gevraagd een ‘flitsverhaal’ over het leven in 2050 te schrijven. Paleoklimatologe Valerie Trouet legde zich toe op de elektrische auto.

Het gerinkel haalt Lina uit haar slaap. ‘Tijd’, murmelt ze ge- smoord. Wanneer ze eindelijk haar ogen opent, ziet ze dat de DRS ‘4:30’ op de muur heeft geprojecteerd. Wie belt haar in godsnaam zo vroeg in de ochtend?

‘Wie?’ vraagt ze. Jans naam wordt geprojecteerd. Telefoon van de hoofdredacteur midden in de nacht: dat kan geen goed nieuws zijn.

‘Video aan, one way. ‘ De chef hoeft haar hier niet in bed te zien liggen, ongekamd en ongewassen, in haar onderhemdje.

‘Lina, ’t is Jan.’ Jan heeft een ouderwets kantje. Hij begint telefoongesprekken nog altijd zoals een eeuw geleden, toen mensen nog vaste telefoons gebruikten. Dan valt hij met de deur in huis.

‘Madame Minerva is dood.’

Madame Minerva, aka Vicky Vanheemskerke, aka de Elon Musk van Vlaanderen. In het begin van de jaren twintig had ze België als een feniks uit zijn as laten herrijzen. Terwijl de rest van het land platlag, omvergewalst door de eerste pandemie en de eerste rampzalige uitwassen van de klimaatverandering, had Madame Minerva achter de schermen de fondsen en de knowhow verzameld voor haar even charismatische als ambitieuze project: de Minerva Electrica. Tegen het einde van het decennium kwam de eerste elektrische auto van het legendarische Belgische merk op de markt. Tien jaar later zag je bijna geen andere automerken meer in ons straatbeeld. Madame Minerva werd miljardair en België plukte de vruchten van haar internationale succes en van de energietransitie die ze onomkeerbaar had teweeggebracht.

‘Dat is natuurlijk spijtig nieuws’, antwoordt Lina. ‘Maar Madame Minerva is – sorry, was – toch al in de tachtig? Ik geloof dat Rémy een paar jaar geleden al een draft van een overlijdensbericht voor haar heeft geschreven. Nog wat details aanpassen, en klaar. Waarom bel je me daarvoor wakker?’

Het is stil aan de andere kant van de lijn. Op haar muur ziet Lina dat Jan al op de redactie is. Om halfvijf ’s ochtends. Wat is er toch aan de hand?

‘Ze is neergeschoten. In haar huis in Kortrijk.’

‘Wat?’

‘Onze politiescanner meldde rond middernacht dat er een patrouille naar haar huis werd gestuurd. Er waren schoten gehoord. Een halfuur geleden meldde onze ziekenhuisscanner in Kortrijk het overlijden van een 83-jarige vrouw op de spoedafdeling. Kan natuurlijk toeval zijn, maar ik denk het niet.’

Lina’s brein begint te racen. Wie zou die oude vrouw vermoord hebben? Twintig jaar geleden waren er genoeg kandidaten geweest. Niet iedereen was gediend van het plotse succes van de Minerva Electrica en van de vrouw erachter. Misogynen, oliebaronnen, energiereuzen, ecofascisten, politieke tegenstanders: ze hadden er heel wat voor overgehad om haar te zien verdwijnen. Maar nu, twintig jaar later? Nu de omslag gebeurd was en zelfs de meest cynische tegenstanders moesten toegeven dat de energietransitie een succes was, wie zou haar nu plots willen vermoorden?

‘Als je nu naar de redactie komt en hier een Minerva oppikt, kun je voor de files en vooral voor de concurrentie in Kortrijk staan’, zegt Jan.

‘Goed plan. Even douchen, dan kom ik naar de redactie. Over een halfuur ben ik daar. Video en telefoon uit.’

De poes springt op het bed en wil zich in haar knieholte nestelen.

‘Geen tijd, Vicky’, zegt ze zacht. Dan luid: ‘Koffie.’

Het zou een lange week worden.