Overzomeren

Voor al wie het schouwspel in en rond de Wetstraat nog enigszins gadeslaat, was “overzomeren” het modewoord van de week.

Losjesweg wordt gesuggereerd dat de zogenaamde regeringsonderhandelingen best over de zomer worden getild, terwijl de meimaand amper is aangebroken.

Kijk, daar wordt een mens nu helemaal balorig van. Van twee zaken één. Ofwel is de suggestie gemeend. Dan is het een verbijsterende schuldbekentenis over de ondraaglijke lichtheid van de langste regeringsonderhandelingen uit de wereldgeschiedenis. Als de dames en heren politici na elf maanden nog altijd niet kunnen inschatten wat het onderhandelingsmenu is, wat hebben ze dan al die tijd in hemelsnaam uitgespookt?

Ofwel is de suggestie tactisch. Dan is het rekken om te rekken, in de wetenschap dat een akkoord er nu niet inzit, maar uit vrees dat nieuwe verkiezingen de eigen agenda of de eigen partij nog meer schade zullen berokkenen. Nog meer temporiseren is dan de techniek van de uitputting, met als enige hoop dat de berg uiteindelijk een muis zal baren, zijnde een regering zonder fundamentele hervormingen. Een schrijnend staaltje cynisch machiavellisme ten koste van onze aller toekomst.

De langste regeringscrisis uit ons bestaan is de politieke cultuur dus duchtig aan het verzieken. Plichtsbesef en verantwoordelijkheidszin voor het algemeen belang lijden deerlijk bij gebrek aan gedeeld belang rond de tafel. Een hele generatie politici is zich aan het verbranden of aan het verzuren, met een bijkomende hypotheek voor volgende regeringsvormingen.
De farce blijft maar aanslepen, terwijl we intussen allemaal weten dat het om een vreselijke tragedie gaat. België moet hoogdringend diepgaand saneren, belastingen hervormen, de pensioenen hertekenen, de overheid verbeteren, de gezondheidszorg efficiënt maken, de arbeidsmarkt moderniseren, en ga zo maar door.
De kolk tikt oorverdovend. Ofwel komt er een regering, ofwel moeten we het bord schoonvegen en nieuwe verkiezingen houden. Overzomeren is uit den boze.

Marc De Vos doceert aan de UGent en is directeur van de denktank Itinera (www.itinerainstitute.org). Hij schrijft deze column in eigen naam.