‘Ook studenten hebben nood aan ademruimte’

Inas Djelloul en Amir Bachrouri staan stil bij de impact van de coronamaatregelen voor de studenten in het hoger onderwijs. ‘Het voelt aan alsof wij, studenten, niet meetellen.’

De verschillende regeringen hebben twee weken gelenden besloten om alle fysieke lesactiviteiten in het hoger onderwijs voor zes weken op te schorten, en maatregelen ter steun van de studenten bleven uit. Een zoveelste bittere pil die wij als studenten moeten doorslikken in wat voor veel jongeren begint aan te voelen als een uitzichtloze situatie.

Slopende eerste weken

Veel horeca-ondernemers hebben al een noodkreet geslaakt: ‘We kunnen een tweede lockdown niet aan.’ Hun angsten zijn herkenbaar en gelden evenzeer voor de tienduizenden studenten die vorig academiejaar uren ‘in hun kot’ doorbrachten, hun sociaal leven in het water zagen vallen en al hun vrije tijd moesten opofferen om dagelijks de vermoeiende digitale lessen te volgen.

De afgelopen weken waren zeer slopend: voor de eerstejaarsstudenten startte een gloednieuwe uitdaging, maar na slechts vijf weken zet de federale regering er (tijdelijk?) een punt achter. De hogere onderwijsinstellingen legden sterke draaiboeken neer en in samenwerking met hun experten werd een veilige omgeving gecreëerd, zodat alle studenten dezelfde kansen zouden krijgen om hun lessen te volgen. Zodat men ons allemaal ‘bij de les zou houden’. Maar daar steekt corona nu -opnieuw- een stokje voor.

Geen passe-partout

Studenten beseffen dat er veel meer leerlingen in het middelbaar onderwijs lijden onder de huidige maatregelen, maar wij lijden ook. Ja, wij zijn zelfstandig, de meesten onder ons volwassen, maar velen onder ons hebben de nodige ondersteuning nodig en het is maar de vraag of die er zal komen. Studenten hebben nood aan ademruimte, nu meer dan ooit.

Het lijkt alsof wij, de studenten, niet tellen. Spontaan schiet ex-minister Koen Geens zijn opmerking over de mogelijke intrede van de CD&V in de nieuwe federale regering ons te binnen: ‘Wij zijn geen passe-partout, hé. Wij hebben ook principes.’ Dat gevoel heerst nu bij studenten: onze stem weerklinkt zo zwak, het lijkt alsof de politiek doof is.

Het mentaal welzijn bij jongeren (en dus ook studenten) is een prangend probleem. Dat bleek bv. uit een bevraging van het Kinderrechtencommissariaat, cijfers die Awel vrijgaf, de stijgingen van intrafamiliaal geweld etc. Hoeveel emotionele getuigenissen van studenten die dreigen te crashen heeft men nog nodig?

Financiële en logistieke problemen

De tijd is aangebroken om de financiële problemen van studenten te erkennen én dringend aan te pakken. Het is niet in elk gezin de evidentie zelve dat er voldoende reserve is om deze crisis door te komen. Veel gezinnen zitten heel krap bij kas, en het zijn die studenten die nu de recurrente kosten zien opstapelen (kot, aanschaf nieuwe pc, schoolspullen enz.), terwijl de steun beperkt blijft.

Om nog maar te zwijgen over het feit dat een rustige werkplek vandaag nog steeds niet de realiteit is voor veel studenten. Wat als de overheid grote locaties (zoals de universiteiten deden tijdens de examens vorig academiejaar) zou voorzien waar conform de geldende maatregelen, alle lessen gevolgd kunnen worden? Zou één les per week (werkcolleges, practica), buiten de spitsuren, on campus geen haalbare piste zijn voor de eerstejaarsstudenten opdat zij toch iets van de nieuwe uitdaging kunnen meepikken?

Duidelijkheid

Studenten smeken politici om duidelijkheid te scheppen, om ons niet zomaar aan ons lot over te laten. Waarom slaan politici en studenten (en bij uitbreiding alle jongeren) de handen niet in mekaar om doordachte oplossingen te bedenken voor de huidige problemen? Dat er nu een gezondheidscrisis woedt, ontgaat niemand. Dus laten we vooral vermijden dat er een mentale crisis bovenop komt.

Inas Djelloul (21) zit in het derde jaar handelsingenieur aan de VUB.

Amir Bachrouri (17) zit in het eerste jaar rechten aan de UAntwerpen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content