Zonder steun heeft een deel van de sekswerkers geen andere keuze dan te blijven werken, met alle gevolgen voor de volksgezondheid vandien, waarschuwt UTSOPI, de Belgische vereniging voor en door sekswerkers.
Dinsdag verscheen op de site van Knack een artikel met de titel “Ondanks coronacrisis blijft sekswerk in Vlaanderen op volle toeren draaien“. UTSOPI, de Belgische vereniging voor en door sekswerkers, vindt dit een verkeerde, zelfs schadelijke voorstelling van de feiten. Achter dit frivole verhaal met sensationele titel gaan vaak schrijnende situaties schuil. Zonder steun heeft een deel van de sekswerkers geen andere keuze dan te blijven werken, met alle gevolgen voor de volksgezondheid vandien.
Laat ons eerst duidelijk zijn: UTSOPI is even bekommerd om de gezondheid van sekswerkers als om die van de rest van de bevolking. We staan dan ook achter alle maatregelen die door de regering getroffen werden en raden alle sekswerkers af om op dit moment verder te werken. In de praktijk zien we dat sommigen toch blijven doorwerken, omdat ze geen andere keuze hebben.
Sekswerk bevindt zich in een wettelijk niemandsland. Het is bij wet niet verboden, maar het is ook niet helemaal legaal. Wie zelfstandig of werknemer is, moet zich behelpen met een statuut dat niet aangepast is aan de job want een statuut voor sekswerker bestaat simpelweg niet. Het hangt af van gemeente tot gemeente of je al dan niet ingeschreven moet worden, of je werkelijke aantal uren aangegeven wordt. Veel sekswerkers kunnen daarom geen beroep doen op de sociale zekerheid.
Burgerzin en solidariteit zullen ons door deze coronacrisis helpen. Mensen moeten hun verantwoordelijkheid nemen en “in hun kot” blijven. De ene wordt technisch werkloos en krijgt een uitkering, de ander kan zich beroepen op het overbruggingsrecht. Velen werken van thuis uit. Iedereen wordt door onze overheid beschermd. Er worden extra inspanningen geleverd om onze economie draaiende te houden. Inkomens worden gegarandeerd.
Of toch niet? Wat met die sekswerkers en hun onbestaand statuut? Het spreekt voor zich dat sekswerk niet meer kan, sekswerkers kunnen om evidente redenen geen social distancing garanderen. Als we elkaar niet de hand mogen schudden of mogen kussen, lijkt het vanzelfsprekend dat sekswerk de eerste sector is die verplicht het werk moet staken. Waarom zijn er tot hiertoe nog steeds geen richtlijnen van onze overheid? En wat met steunmaatregelen?
Ook bij ons blijven zakelijke kosten doorlopen. Ook wij willen onze huishuur kunnen blijven betalen. Ook onze kinderen moeten eten. Onze rekeningen moeten betaald. En voor velen, niet alleen sekswerkers, is dat een probleem. Daarom nemen de armsten onder ons risico’s.
Nogmaals: wij, de leden van UTSOPI, raden al onze collega’s aan te stoppen met werken. We zijn bezorgd om hun gezondheid en om die van de klant. Maar we weten ook dat deze extreme omstandigheden de zwaksten het eerst en het hardst treft. Extreme risico’s nemen om te overleven is voor sommigen bittere realiteit. Spot dus niet met de sekswerkers en hun luchtige antwoorden op de vragen van jullie journalist. Besef wie achter die speelse toon schuilgaat. Iemand die doodsbang is voor wat komen zal. Iemand die slachtoffer is van het gebrek aan een wettelijk kader. Iemand die zorg en steun verdient, net zoals iedereen.
Sigrid Schellen en Daan Bauwens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier