‘Onderzoek naar ethnic profiling bij politie moet kunnen, maar laten we dan ook afkomst van de criminelen bekijken’

‘Als links groots onderzoek naar ‘ethnic profiling’ bij politie wil, moet het als tegemoetkoming ook onderzoek aanvaarden naar de afkomst van criminelen’, schrijft Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, die zegt dat zijn partij in dat geval bereid is om onderzoek naar racial profiling te ondersteunen.

De stemmen voor een actieplan tegen ‘etnisch profileren’ bij de politie klinken luider en luider. Ik heb vertrouwen in de algemene integriteit van onze onze ordediensten, maar onze partij wil evenwel meer transparantie ondersteunen. We vragen wel eenzelfde tegemoetkominh aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Ik ben ervan overtuigd dat het gros van onze agenten correct handelt. Onze politie heeft dus niets te vrezen, maar links moet dan ook rechtlijnig zijn en dataonderzoek over afkomst aanvaarden bij veroordelingen en gedetineerden.

Naar aanleiding van aanhoudende protesten in de VS tegen brutaal politiegeweld na de dood van de zwarte Amerikaan George Floyd en ook wegens het ‘succes’ van grote protesten bij ons in Brussel, zien een aantal linkse organisaties zich geroepen om de strijdbijl op te graven tegen de politie. Specifiek tegen het ‘etnisch profileren’ dat er zou plaats vinden bij de politie: dat is het harder aanpakken en of veelvuldiger arresteren van verdachten op basis van hun huidskleur. De campagne gaat uit van ’the usual suspects’ zoals het Minderhedenforum, Ligue des Droits Humains, MRAX, Amnesty International enzoverder. ‘Campagne wil komaf maken met etnisch profileren van politie in ons land’, titelt de site van VRT NWS.

In tijden waarin racisme al jaren strafbaar is verklaard en zeker vandaag bijzonder gevoelig is, zijn dat geen lichtzinnige beschuldigingen. Volgens Amnesty en co is het echter wel bewezen, al is het enige bewijsmateriaal dat men daarvoor aanlevert enkele anekdotische en/of anonieme getuigenissen. Ernstiger onderzoek van Comité P duidde er in het verleden wel al op dat zo’n overtredingen bestaan. Begrijp me dus niet verkeerd: Elke overtreding is er één te veel. Ik minimaliseer de ernst niet van zo’n machtsmisbruik. Wat ik echter weiger te doen is de gehele politie in ons land te diaboliseren en hen een motie van wantrouwen te geven. Zeker nadat ze dag in dag uit voor onze veiligheid en voor weinig loon en dank op de bres staan. Dan komen mijn haren recht. Dat is onrechtvaardig.

Mag er van ons dan niet meer transparantie komen? Wel ja, toch wel. Ik, en mijn partij met mij, vraag al jaren om politieagenten uit te rusten met ‘body cams’. Dat zijn kleine camera’s die op de schouders van de agenten worden geplaatst en die het doen en laten van ‘onze jongens en meisjes’ kunnen volgen wanneer ze op straat worden ingezet. Is er dan een vermoeden van machtsmisbruik? Een klacht over vermeend racisme? Een beschuldiging van politiebrutaliteit? Geen probleem, we raadplegen de beelden en straffen de schuldigen. En ja, wat het verleden betreft, van mij mag er ook best een statistisch onderzoek komen naar afgelopen arrestaties.

Maar deze twee messen snijden langs beide kanten. Wie deze weg wil inslaan, moet ook de bestemming aanvaarden. Als de bodycams uitwijzen dat onze agenten veel meer worden beledigd, beschimpt, bespuugd of zelfs worden aangevallen dan omgekeerd; dan moet er eveneens hard worden opgetreden tegen de schuldigen. En een grootschalig statistisch onderzoek naar racial profiling betekent ook een duidelijk onderzoek naar de etnoculturele afkomst van verdachten en veroordeelde criminelen. Dat is iets waar wij al langer vragende partij voor zijn, maar waar links, en in het bijzonder Franstalig links, al jaren voor op de rem staat. Dus ja, openheid en transparantie, heel graag, maar ook intellectuele eerlijkheid. Want de antwoorden van deze statistische openheid kan wel eens voor ‘an inconvenient truth‘ gaan zorgen. Ongemakkelijk voor georganiseerd links tenminste.

Wat weten we nu al?

We weten immers dat 44 procent van onze gedetineerden niet de Belgische nationaliteit heeft. Dat is dan ook meteen de enige identiteitsinfo die we mogen weten. We weten dus niks over allochtone criminelen met de Belgische nationaliteit. In Nederland en andere landen in het Westen waar men zo’n onderzoekstaboes al lang heeft laten varen zijn er echter grote disproportionele verschillen ontdekt, die nog steeds zeer hardnekkig aanwezig zijn als men filtert op sociaal-economische status (de criminaliteit onder jongvolwassen Nederlandse Marokkanen ligt zo bijna drie keer zo hoog als onder vergelijkbare Turkse Nederlanders).

De jongeren die je op de televisie ziet rellen en plunderen, vallen tussen twee stoelen. Ze behoren noch tot de Vlaamse noch nog tot de Marokkaanse, Algerijnse, Ghanese, noem maar op… identiteit. Deze kinderen van de multiculturaliteit bezorgen onze maatschappij veel problemen, maar ze zijn er zelf ook de dupe van. Het zijn de ‘lost boys’ van onze tijd, jongens en jongemannen met weinig perspectief. En onze linkse politiek geeft hen nog minder perspectief.

Wel wordt hun situatie gerecupereerd en wordt er door bepaalde krachten een soort van ‘identity politics for minorities‘ gevoerd, wat zelfs door Dyab Abou Jahjah recent nog doorprikt werd. Het resultaat is dat bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet worden omdat het ressentiment over hun situatie aangewakkerd wordt tot een fel brandende haat jegens onze politie en onze maatschappij.

De lessen die dus zullen te trekken zijn uit het invoeren van body cams en etnocultureel data-onderzoek bij arrestaties en veroordelingen zullen dan ook allicht weinig anders zijn dan in Europa. Gezien ons falend integratiebeleid kan het misschien wel zelfs nog eens erger uitvallen. Hoe kan het ook anders?

Als morgen links dus krijgt wat het eist, moet het ook langs de andere kant tegemoet komen, en een aantal dogma’s laten varen. Zo krijgen nieuwkomers de plicht, maar ook het privilege, om hier écht thuis te horen. Zo geven we onze ‘lost boys’ wél perspectief. We zijn immers allen beter af in een Vlaamse samenleving. Zowel allochtoon als autochtoon. En dat is maar goed ook, want we staan allemaal voor dezelfde uitdaging. Samen uit, samen thuis in Vlaanderen.