Niemands toekomst hoort ‘mini’ te zijn

Werken en toch arm zijn, dat kan toch geen model zijn dat België, noch enig ander land zou horen te volgen? Geef ons maar jobs met maximale zekerheid en degelijke arbeidsomstandigheden, stelt Animo.

Open VLD wil mini-jobs naar Duits model invoeren. In het ‘Europees’ noemen ze mini-jobs ‘marginal employment’. Een aantrekkelijk toekomstperspectief? Zeker niet.

Met een mini-job verdien je maximum 450 euro per maand en geniet je amper van sociale zekerheid. Duitsland voerde het systeem in. Met resultaat: 5 miljoen mensen met mini-jobs en een exponentiële groei van de armoede. Werken en toch arm zijn, dat kan toch geen model zijn dat België, noch enig ander land zou horen te volgen? Geef ons maar jobs met maximale zekerheid en degelijke arbeidsomstandigheden. Niemands toekomst hoort ‘mini’ te zijn.

Waar Open VLD zich zorgen maakt over de pejoratieve ondertoon van ‘mini-jobs’, maken wij ons eerder zorgen over de maatschappelijke boventoon: zekerheid.

De gelegenheidstewerkstelling waaraan Open VLD met mini-jobs wil tegemoetkomen, biedt marginale zekerheid, die mensen vooral de valse hoop geeft dat ze de arbeidsmarkt (her)intreden. Mini-jobs zijn geen garantie op vaste tewerkstelling op termijn, wel integendeel, dit systeem dreigt een aantrekkelijke manier te worden om mensen te laten werken, zonder hen degelijk te betalen. De echte uitdaging bestaat erin vaste tewerkstelling minder duur maken.

Daarnaast bieden mini-jobs geen daadkrachtig antwoord op maatschappelijke problemen zoals werkloosheid en armoede. Zij werken maxi-sociale drama’s alleen maar in de hand. Duitsland heeft de Europese race-to-the bottom in eigen land in gang gezet, en dreigt de rest van Europa mee de dieperik in te sleuren.

Voorts looft Open VLD mini-jobs om hun flexibiliteit. Flexibiliteit is op zich geen vies woord, maar waarom is het altijd maar weer diezelfde groep kwetsbare werknemers en werkzoekenden die flexibel moet zijn? Zou flexibiliteit ook niet eens ten dienste kunnen staan van al wie een goeie balans tussen vrije tijd en werk, werk en gezin wil?

Zijn er trouwens geen doordachtere maatregelen te bedenken om de Belgische arbeidsmarkt internationaal competitiever te maken? Een land dat strategisch gelegen is, meertalig is, barst van talent en een hoofdstad heeft waar vele andere landen jaloers op zouden zijn. Grijpen naar sociale afbraak om op korte termijn de werkloosheidstatistieken op te krikken is de optie van de makkelijkste en minst duurzame weg.

Het Duitse voorbeeld illustreert vooral een obsessie om de werkloosheidsstatistieken te verfraaien. Achter elke zogenaamde ‘werkende’ in de statistieken kan een verhaal van werken en toch arm zijn schuilen. Schone schijn. Maar dat was buiten de armoedestatistieken gerekend.

Tot slot ondermijnen mini-jobs een democratisch bestel waarin arbeid voorziet in een volwaardige participatie van werknemers aan ons sociaal zekerheidsstelsel. Mini-jobs zijn precaire jobs. Meer precariaat, meer onzekerheid, dat staat gelijk aan meer crisis.

De vakbonden hebben volledig gelijk als ze stellen dat gelegenheidstewerkstelling in de vorm van mini-jobs sociale onzekerheid in de hand werkt. Laat het net sociale zekerheid zijn waar iedereen naar snakt, zeker in tijden van crisis: een goede job met een degelijk loon als basis voor een mooie toekomst. OpenVLD geeft deze toekomst op.

Arbeid is geen koopwaar, laat dat duidelijk zijn. Iedereen die werkt moet in staat zijn een goed leven te leiden.

Maite Morren Voorzitter Animo jong links, de jongerenbeweging van SP.A