‘Na de vele holle slogans is het tijd dat het beleid woorden in daden omzet’

‘Van dit leger aan sociaal geëngageerde mensen staat vandaag nog een groot deel overeind, maar ook zij dreigen te bezwijken aan de niet-aflatende druk en het gebrek aan waardering’, schrijft Athena Beckers. Ze steekt de zorgverleners, leerkachten en vrijwilligers een hart onder de riem.

Beste zorgverlener, beste leerkracht, beste vrijwilliger. En bij uitbreiding: beste eenieder die in de zorg of het onderwijs werkzaam is, of op een andere manier sociaal of maatschappelijk geëngageerd is.

Met deze brief wil ik me in de eerste plaats tot jullie richten. Jullie zijn het cement van onze samenleving. Een samenleving die de afgelopen twee jaar onder de sloophamer is gegaan, afgebrokkeld en geërodeerd is tot er niet veel meer van over bleef.

Na de vele holle slogans is het tijd dat het beleid woorden in daden omzet.

Bij totale afwezigheid van sterk leiderschap en blootgesteld aan de grillen van een wekelijks veranderend beleid, bleven jullie je inzetten om zorg te dragen voor een ander. Vaak ten koste van jullie zelf. Er werd ook telkens gehamerd op jullie verantwoordelijkheid. Met o.a. verplichte vaccinatie voor de zorgverleners, inleveren van verlof tot zelfs opvordering wanneer er onvoldoende personeel was. Het was jullie “deontologische plicht”. Ook de leerkrachten en de schooldirecties stonden zonder wapens in de vuurlinie, vanop afstand aangestuurd door een volkomen dogmatische minister.

Van dit leger aan sociaal geëngageerde mensen staat vandaag nog een groot deel overeind, maar ook zij dreigen te bezwijken aan de niet-aflatende druk en het gebrek aan waardering.

Toch wil ik jullie vragen om vol te houden. Weet dat jullie van extreem groot belang zijn. Jullie zijn de houvast van vele kwetsbare personen, zieken, kinderen en jongeren die zich door deze regering in de steek gelaten voelen. Jullie werk, maar ook jullie betrokkenheid is wat deze samenleving nu nog overeind houdt.

Ikwil me daarnaast ook richten tot de kwetsbare personen, zieken, kinderen en jongeren waarvoor jullie zorgen: ik hoop dat het een troost mag zijn dat vele mensen met jullie meeleven en ook steigeren onder de onbegrijpelijke beleidskeuzes die er de afgelopen jaren gemaakt zijn. Die gemaakt hebben dat vooral jullie extra hard getroffen worden.

Onder het motto: “de kwetsbaren beschermen” hebben de beleidsmakers zieke patiënten en risiscogroepen quasi geïsoleerd van de rest van de samenleving. Bezoekregels in de ziekenhuizen werden strenger dan die in gevangenissen. Sociale contacten werden iets waar jullie best terughoudend en voorzichtig in werden, terwijl dat net is wat jullie zó hard nodig hebben. Hele ziekenhuisafdelingen moesten sluiten wegens uitval van het personeel, de handen en bedden die jullie moeten dragen worden plots een schaars goed.

“De scholen openhouden” werd de inzet van een politiek spel, waarin profileringsdrang de regels bepaalde. Een ongepaste houding die zijn doel voorbijschiet, nu vele scholen alsnog gesloten zijn in een chaos van ziekte, quarantaines en isolatie.

Ironisch, niet? Hoe net de doelgroepen die men beweerde het meest te willen ‘beschermen’, de grootste slachtoffers zijn van het chaotische beleid.

Ironisch, niet? Hoe net de doelgroepen die men beweerde het meest te willen ‘beschermen’, de grootste slachtoffers zijn van het chaotische beleid.

Ook het “mentale welzijn” werd ongegeneerd misbruikt door politieke leiders om hun beleidskeuzes te verantwoorden. Als psychiater vind ik het wel heel ironisch dat dit wordt opgevoerd in het tragische schouwspel van de voorbije twee jaar. U moet weten dat de geestelijke gezondheidszorg al jaren noodkreten uitstuurde: wachtlijsten voor centra geestelijke gezondheidszorg liepen reeds vóór de coronacrisis op tot een jaar (!) op sommige plaatsen, voor acute kinder- en jeugdpsychiatrische problematieken was er nagenoeg nooit snelle hulp beschikbaar.

Door artikel 107 van de ziekenhuiswet werden namelijk alleen maar bedden afgebouwd, terwijl de nood eraan steeg. In de plaats ervan moest de zorg vermaatschappelijken, er moest meer oog zijn voor preventie en vroegdetectie, zorg in de thuissituatie, rehabilitatie. In dat laatste luik lijken we echter maar niet te slagen:

België telt op dit moment 500.000 langdurig zieken. Meer dan 30% hiervan is arbeidsongeschikt owv een psychische stoornis (waaronder men ook burnouts rekent). Een probleem van verontrustende omvang dat men wil aanpakken door ‘een strengere aanpak’ met sancties, vermomd als hulp. Het terug aan het werk geraken zou helpen om opnieuw deel uit te maken van de samenleving.

Ik ben akkoord dat deel uitmaken van de samenleving een essentieel onderdeel is van herstel. Dat geldt zowel voor fysieke als psychische aandoeningen. Echter durf ik mij in deze toch de vraag stellen of het de zieke is die zich moet aanpassen aan de ren-je-rot show van de geïndividualiseerde, kapitalistische samenleving van vandaag; of dat het tijd wordt dat de samenleving zorgzamer omgaat met de zieke.

Wat we wanhopig nodig hebben voor ons mentaal welzijn is verbondenheid, cohesie. Geen “strengere aanpak”. En ook het cement van de samenleving kan barsten onder te hoge druk. Een opwaardering van deze beroepen is dringend aan de orde.

Ik schreef deze brief niet als arts, niet als psychiater, maar als bezorgde burger. Mijn hart gaat uit naar eenieder die in deze tijd lichamelijk, psychisch of sociaal kwetsbaar is of ziek, en de personen die voor hen zorgen. Ik zou de overheid willen vragen zich te bezinnen bij de huidige aanpak van het bestuur van ons land. “De kwetsbaren beschermen”, “de scholen openhouden” en “het mentale welzijn bevorderen” zijn op dit moment niet meer dan holle slogans. Het wordt tijd om woorden in daden (en vooral in visie!) om te zetten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content