Misleidende termen in 2020: de Nieuwe Ouders Editie

Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.

– Moederschapsrust. Voor wie het zich afvroeg: het is vooral het ‘rust’-deel van deze samenstelling dat een toehoorder op het verkeerde been zet. Bedoelt men misschien ‘rust’ in de zin van berusting? Zoals in berusten in het feit dat moederschap en alleen moederschap je leven is tot de dag waarop je weer de muffe geur van de tapis-plain van het kantoor ruikt en mag gaan werken? Dat moet al bijna, want de andere, traditionele definitie van rust heeft weinig te maken met de realiteit waarin je je bevindt. Een ander woord voor moederschapsrust is moederschapsverlof. Nu herinner jij je niet meteen je laatste verlof waarin je negen weken lang in pyjama rondliep met je borsten op maximale bereikbaarheid, bedekt in lichaamseigen sappen en met overgeefsel van iemand anders in je haar (o ja, Marbella 2006), dus ook die term loopt het risico te misleiden.

– Slapen als een baby. Bedoel je onmogelijk in slaap te krijgen, elk uur wakker om te eten, en als je dan toch slaapt is het knorrend, onrustig ademend en elk kwartier jezelf potentieel wakker makend door armen die als door poppenspelers bestuurd wild in het rond zwieren? Ja? Oké, dan klopt het.

– Huiluurtje. Ik weet niet wie het is, maar ik ben er redelijk zeker van dat de bedenker van deze term dezelfde persoon is die het woord ‘ochtendmisselijkheid’ gemunt heeft. En die persoon is naar alle waarschijnlijkheid een aanhanger van een of ander hippie dippie tijdsrelativisme waarin het aantal minuten in een uur en de opsplitsing van de dag in afgesproken delen totaal irrelevant geworden zijn. Een huiluurtje duurt soms vier uur en kost je gemiddeld evenveel hersencellen en haren op je hoofd. Denk trouwens niet dat je iets schattig kunt maken door er consequent over te spreken met een verkleinwoord. Lukt niet bij white supremacistje, en dus ook niet bij huiluurtje.

– Kraamtranen. De enige kraamtranen die jij je herinnert, waren de tranen die je liet toen je niet genoeg eendjes gevangen had om een cadeautje van de bovenste rij te mogen kiezen op de kermis. In het geval van een baby beginnen je tranen inderdaad misschien in het kraambed, maar als het plots twee jaar later is en je jezelf totaal oververmoeid in de berging terugvindt met tranen even zout als de chips die je stiekem aan het eten bent, lijkt het kraambed toch redelijk ver weg.

– Het beste gevoel ter wereld. Het gaat in dit geval niet over toen je de Grand Canyon bezocht met je vriendinnen op jullie ‘rugzakreisje’ (maar 8000 euro per kop) door de Verenigde Staten, nee het gaat over borstvoeding geven. Want wie ‘beste gevoel ter wereld’ zegt, denkt automatisch aan een ervaring die bij een deel van de betrokkenen bloedende tepels en borstabcessen inhoudt, toch? Borstvoeding geven kan zalig zijn, maar als het dat niet is, is er niks zo zalig als zelf beslissen dat je ermee ophoudt.

– Hier is een idee: behandel ons niet als onnozelaartjes, en noem de dingen gewoon wat ze zijn: niet gemakkelijk.