Minder auto’s in de stad, het kan

Vakantie. Hotelletje geboekt voor een paar dagen in Bordeaux, op doorreis naar het zuidwesten.
Bordeaux heeft een groot verkeersvrij centrum, maar op de stratenatlas is niet te zien dat de straat van ons hotel daar middenin ligt. Dus rijden we vrolijk de stad binnen. Veel eenrichtingsverkeer, smalle straatjes, waarvan er heel wat afgesloten zijn met paaltjes die alleen met een bijzondere kaart of via een interfoonsysteem (voor sommige diensten) iin de grond verdwijnen.
We toeren een uur door de stad in een poging om het hotel te bereiken en blijven cirkelen. Ons doel is al die tijd tergend dichtbij maar blijft onbereikbaar. Tot een norse politie-agente mij duidelijk maakt dat de straat waar het hotel ligt op dat moment van de dag niet bereikbaar is. We toeren nog wat rond, rijden een parkeergarage binnen, halen de koffers uit de auto en het hotel stuurt een taxi om ons op te halen. Dat blijkt een giller, want om het hotel te bereiken dat twee straten verder blijkt te liggen (wat we niet weten op dat moment) moeten we een heel eind omrijden. Verblijf begonnen dus met een boel ergernis.
Na een lauwe douche en een liter water – de hittegolf sloeg ook daar ongenadig toe! – blijkt Bordeaux al bij een eerste verkenningsronde een voltreffer. En de komende dagen zal het ons nog meer charmeren Een heerlijk ruime stad met veel veilige wandelstraten, weinig autoverkeer, veel fietsers, een elektrische tram zonder bovengrondse leidingen. Schitterende pleinen, gerestaureerde gebouwen, oude buurten die weer opleven.

Een stad die de radicale keuze heeft gemaakt om de auto geen heer en meester meer te laten zijn, blijkt heel snel prettig en leefbaar te zijn. Als je je aanpast aan haar regels. Maar dat kan pas wanneer je die echt kent. Dus iets meer informatie voor bezoekers zou niet misstaan. Een blik (achteraf) op de website van de stad Bordeaux bewijst dat men dat autovrije of autoluwe als zo vanzelfsprekend beschouwt na een paar jaar dat men niet eens meer de moeite neemt om het de bezoeker te signaleren.
Leven en werken in zo’n stad, er zaken doen vergt ook een aanpassing, een andere manier van denken. Zo zag ik een warenhuis op z’n koopjesaffiches meteen de prijs aangeeft om de goederen thuis te brengen. Voor die service betaal je een redelijke prijs.

La Rochelle een andere Franse stad die we aandeden, heeft de auto ook al een tijd naar de tweedeplansrol verbannnen. In La Rochelle wonen zo’n 80.000 mensen. Daar koppelen ze een tramabonnement aan gratis gebruik van gele stadsfietsen die in de buurt van bepaalde haltes ter beschikking staan, en met je abonnementskaart kunnen ontgrendeld worden. Bovendien biedt La Rochelle ook al een aantal jaar een paar tientallen electrische auto’s die op bepaalde punten aan het laadsnoer hangen, waarop je eveneens een abonnement kunt nemen en een kleine vloot elektrische bestelwagens die kunnen worden gebruikt om leveringen binnen de stad uit te voeren. Ook het stadsbestuur zelf gebruikt elektrische wagens.

Zowel La Rochelle als Bordeaux hebben al een paar jaar één autovrije zondag per maand.
Het kan dus zo’n stad met veel minder autoverkeer. Het vergt echter veel planning- en denkwerk en ook permanente informatie naar bezoekers die niet zo vertrouwd zijn met het systeem.