Europese milieuwetgeving kan complex zijn, hoewel de impact groot is. Gelukkig bestaan er juridische onderzoekers zoals Britt Bocken om het een en ander te verduidelijken. ‘Ik bestudeer een Europese verordening die broeikasgassen in de landgebruik- en bossector reguleert,’ zegt Bocken van de faculteit Rechten van UHasselt.
‘De verordening maakt deel uit van de Europese Green Deal. Ze eist dat lidstaten tegen 2030 hun emissies binnen die sectoren sterk verminderen. Maar door alle technische moeilijkheden en details is het niet eenvoudig om de Europese richtlijnen correct uit te voeren.’
Wat is voor u de grote uitdaging?
Britt Bocken: Ik probeer de zogenoemde LULUCF-verordening te verduidelijken. Die afkorting staat voor ‘land use, land use change and forestry’. De LULUCF-wetgeving is in principe gericht op de lidstaten, die maatregelen moeten nemen om te voldoen aan de verordening. Maar ik ga ook na wat de verordening betekent voor private partijen, bijvoorbeeld wanneer ze een vergunning aanvragen. Ik formuleer aanbevelingen voor het Vlaamse beleid, maar bekijk ook hoe de LULUCF-verordening zelf kan worden verbeterd.
Het boeiende is dat de verordening in essentie gaat over natuurlijke elementen die juist CO2 opnemen. Bomen werken als natuurlijke CO2-stofzuigers. Idem voor veengebieden, gras- en akkerlanden.
Wat geeft u energie?
Bocken: Ik spreek graag met mensen uit het werkveld. Want er is niet alleen de juridische kant van het verhaal: je moet ook oog hebben voor hoe een wet in de praktijk uitpakt, al was het maar om de zaken in het juiste perspectief te zien. Ik hoop in ieder geval dat mijn juridisch onderzoek een verschil maakt op het terrein. Het risico bestaat dat deze belangrijke verordening onderbenut blijft.
Ik onderzoek ook of er binnen de Europese Unie nog andere beleidsinstrumenten bestaan die ervoor kunnen zorgen dat er meer CO2 uit de atmosfeer wordt gehaald.
