‘Meteen na de verkiezingen is men al vergeten wat men ervoor beloofd heeft’

‘Wie zei ook weer dat verkiezingen al lang afgeschaft waren moesten ze iets veranderen?’ vraagt Jean-Marie Dedecker zich af in aanloop naar de verkiezingen. ‘Na 26 mei lachen we terug groen en betalen we ons blauw.’

Je komt ze terug overal tegen langs Vlaamse wegen. Politici lachen hun witte tanden bloot op plakborden in strategische weilanden en achter de ramen van ideologisch gelijkgestemden. Het laat de passanten even onverschillig als de grazende koeien. Raamprostitutie met affiches is al lang voorbijgestoken door de toogpraatkuil op sociale media. Maar nood breekt wet. Opvallen is de boodschap voor wie het ellebogenwerk bij de lijstvorming gewonnen heeft en nu veroordeeld is tot een naamloze rit in de buik van het kandidatenpeloton. De papborstel wordt gebruikt als steekwapen en borden staan vol slappe slogans.

Sommige Hildes denken hoogmoedig hun roepnaam te kunnen gebruiken als merknaam. Andere doeners moeten zich beperken tot platgetreden riedels. Het is moeilijk zich te profileren in het kielzog van lijsttrekkers en achter allerhande witte en bruine konijnen. Zij krijgen dure partijadvertenties krijgen in de kranten, terwijl lijstvullers wettelijk beperkt zijn in hun bestedingsbedrag. Ze zijn veroordeeld tot het leuren met bidprentjes op markten en foren, tot het bedelen aan iedere voordeur en tot selfiegedrag voor hun eigen smoelenboek. Het is drummen om in de media te komen. De TV is de etalage van de verkiezingsproducten, en de kijkkast is een vitrine waarin politici gebruikt worden als goedkope prostituees voor de nieuwszenders. Ze kronkelen zich als paaldansers rond hun ideologie. Morele striptease van aandachtjunks uit overlevingsdrang. Wie geen nieuws maakt bestaat niet. Opvallen en behagen is de boodschap. De geldingsdrang primeert op de waarheid, weggemoffeld onder jeukwoorden en krabgedrag.

Meteen na de verkiezingen is men al vergeten wat men ervoor beloofd heeft.

De aanloop naar de verkiezingen verloopt altijd volgens hetzelfde stramien. Opiniepeilingen worden op partijsecretariaten angstvallig in de gaten gehouden als koortsthermometers van het kiesgedrag. Elke lobbygroep met zijn eisenpakket wordt door de politieke partijen gecharmeerd en gemasseerd: van lgtb’ers, feministen en genderneutralen tot hondenfluisteraars en dito welzijnsknuffelaars. De bejaardenberg is het snelst groeiende kiezerskorps en mag derhalve niet tegen de grijze haren in gestreken worden. De carrousel van loze beloftes draait voor hen dan ook op volle toeren.

Voor John Crombez en Elio Di Rupo is het elke dag 1 mei, het sinterklaasfeest van de rode kameraden: iedereen een basispensioen van 1.500 euro, een werkweek van 30 uur, de pensioenleeftijd terug laten dalen naar 65 of 62 jaar, sleutelen aan de zorgverzekering… Het is bejaardengebazel van politiek dementerenden met een steeds korter geheugen, want de eerste maatregel die de regering in 2014 nam- en die in geen enkel verkiezingsprogramma stond- was het verhogen van de pensioensleeftijd tot 67 jaar. In een land waar de opbrengsten van de personenbelasting zelfs de uitgaven van 44 miljard euro voor de pensioenen niet meer dekken, mogen dergelijke linkse verkiezingsriedels eerder als oplichting gecatalogeerd worden. Stoplappen op een slecht breiwerk.

Het begrotingsgat die de Zweedse coalitie gedolven heeft is nu al groter dan het gat in de ozonlaag.

Daarnaast worden ook allerhande fiscale verkiezingscadeaus de ether ingestuurd. Het geld klotst tegen de plinten, terwijl de bodem van de schatkist al decennialang het zwarte gat is waarin alles verdwijnt. Alleen hebben we er geen foto van. Het begrotingsgat die de Zweedse coalitie gedolven heeft is nu al groter dan het gat in de ozonlaag. In hun onweerstaanbare drang om de kiezer te behagen zal de CD&V er volgens het Planbureau nog 4 miljard euro aan toe voegen, de Open VLD 5 , Het Vlaams Belang 9, en Groen is op zoek naar 13 miljard euro om haar klimaatplan door de strot van Jan Modaal te rammen. Wie gelooft die mensen nog? Na 26 mei lachen we terug groen en betalen we ons blauw.

De partij die van haar corebusiness de inzet van de verkiezingen kan maken vertrekt uit polepositie. Migratie, communautaire problematiek en klimaat staan met stip genoteerd, maar het draait om centen. Links, traditioneel bagagedrager van de migranteneisen, tracht zich zelfs een nieuw kiespubliek bijeen te fietsen. Sommige voorstellen nemen dan ook platte populistische proporties aan, zoals de roep om stemrecht op 16 jaar. Vitabishummeltjes en puisterige pubers hebben met klimaatprocessies aangetoond dat ze een extra electorale steun zouden kunnen leveren voor de groene roeptoeters, en dan mag zelfs de grond- en de kieswet op het kapblok.

In aanloop naar 26 mei draaien politieke debatten overal op volle toeren, tot in de scholen toe, een schnabbelcircuit waar enkele bijverdienende journalisten dankbaar gebruik van zullen maken. Door de verbaal gekleurde oorlogsretoriek van vliegenafvangende opportunisten vervaagt het onderscheid tussen leugens en statistieken. In de brutale versimpeling van de waarheid is er altijd wel een wetenschappelijk onderzoek beschikbaar om het grote gelijk te bewijzen. Zo wordt de jobcreatie ten gevolge van het beleid van de regering door haarzelf op 230.000 banen geschat, door Voka op 140.000, door de KU Leuven op 75.000 en door een Economisch en Sociaal onderzoek van Louvain-La-Neuve op amper 30.000. Het leugenpaleis heeft vele kamers.

Ik krijg soms last van plaatsvervangende schaamte omdat ik ook tot die politieke gilde behoor.

Pennenridders verraden in editorialen en commentaarstukken hun eigen (overwegend linkse) politieke voorkeuren. Sommige journalisten zijn advocaten van hun eigen vooroordelen. Ze hebben hun conclusies al klaar en dan moet er nog naar de bijpassende feiten worden gezocht. De VRT ondersteunt zelfs het donkergroene Sign for my Future en -terwijl de klimaatprocessies als kaarsjes uitdoven- krijgen we bijna dagelijks waarschuwingen horen over de uitdroging van de bodem. Met peilingen en allerhande stemtesten zijn de media eerder mitspieler en beïnvloeder dan verslagever. In regeringsrapporten wordt een puntenscore aan ministers gegeven voor hun gevoerde beleid. Ze ontluisteren zich zo als subjectieve inktkoelies in plaats van kritische en objectieve verslaggevers. Het commentariaat van de elitepers staat bol van het politiek correcte denken.

In de hitparade van De Standaard kreeg CD&V-minister Kris Peeters bijvoorbeeld een plaats in de top drie. De saboteur van de Zweedse Kamikazecoalitie kon met zijn beleid van de laatste vijf jaar nochtans geen deuk in een klontje boter slaan. Zijn werkloosheidsplan bleef dode letter, Belfius ging niet naar de beurs, en zijn Arcospaarders kunnen nu beter op de boorden van de Schelde blijven wachten tot hun geld komt bovendrijven dan te rekenen op een schadevergoeding van dergelijke Farizeeërs. ‘Kris Beuling’ buisde voor zijn herexamen als Antwerps burgemeester en werd door zijn eigen partij afgeserveerd naar de lucratieve vergeetputten van het Europees Parlement. Zijn zwart-witte verkiezingsaffiche reutelt als een doodsprentje. Een topper volgens de kwaliteitskrant.

Ik krijg soms last van plaatsvervangende schaamte omdat ik ook tot die politieke gilde behoor. Het wordt teveel voor Corneel van Oosterweel, de geelwit gelaarsde spotvogel van de filerijder. Ik troost me met de gedachte dat men op 27 mei al vergeten is wat men vóór 26 mei beloofd heeft. Wie zei ook weer dat verkiezingen al lang afgeschaft waren moesten ze iets veranderen?